Ev Arkadaşımız Bir Kız

4G'nin Dönüşü • Heves

Mısra•

Ellerim zangır zangır titriyordu. Tüm bedenim anormal tepkiler veriyordu ve ben buna engel olamıyordum.

Ömer, Hasan, Cihan ve Sina'nın gelmesini bekliyordum, ya da umut ediyordum. Deli gibi istiyordum gelmelerini, onlara çok ihtiyacım vardı. Hem de çok.

Ablam elinde iki bardakla geldi. "Al bakalım sana sıcak çikolata." Elinden aldım bardağı.

"Teşekkür ederim."

"Mısra biraz sakin ol ablacığım. Alt tarafı bir duruşma." Bunu içimden kaç kere söylemiştim kendime ama olmuyordu. Sakin olamıyordum. Üstelik Cihan'lar da gelmemişti.

Ya gelmezlerse, ya yalnız kalırsam...

Oflayarak ellerime hakim olmaya çalıştım. Sıcak çikolata üstüme dökülecekti.

"Kaç dakika kaldı ?" Diye sordum heyecanla.

"Az kaldı." Başımla onayladım.

Tamam sakinim. Nefes al, ver. Al, ver.

Gelmiyorlardı, gelmeyeceklerdi belki de.

Bari Ömer gelseydi, o kadar mı sevmiyordu beni ? Ona en çok ihtiyacım olduğu bir anda beni yalnız bırakacak kadar...

"Geldiler." Ablamın gösterdiği yöne döndüm. Elleri kelepçeli buraya doğru gelen babam...

Daha da titremeye başladım. Korkuyla karışık bir gerginlik yaşıyordum. Arada cam varken çok rahattım oysaki, şu anki durum germişti beni. Şimdi arada hiçbir engel yokken, tuhaf gelmişti.

Sanki beni büyüten adam değil de bir katil vardı karşımda.

Babam bana gülümseyip göz kırptığında rahatladım biraz.

Saçmalamıştım. O ne olursa olsun benim babamdı.

Duruşma salonuna girecekken son bir kez baktım arkama.

Gelmemişlerdi...

Bu zor günümde beni yalnız bırakmışlardı. En çok ihtiyacım olduğu zaman onlara, yoklardı. O an girmek istemedim salona. Kaçıp gitmek istedim.

Sanki... Sanki onlarsız yapamazdım. Onlar olmadan her şey ters giderdi, onlar olmadan konuşamazdım, korkardım...

Geri önümü dönüp salona girecekken ismimi duydum.

"Mısra ?" Arkamı tekrar döndüm.

Gelmişti !

"Sina !" Koşarak sarıldım ona. Sıkı sıkı sardım onu. İşte ihtiyacım olan şey, onlar.

Geri çekildim. "Diğerleri nerede ?" Sina'nın yüzü düştü, eli ensesine gitti.

"Onlar gelmediler." Kalbim kırılmıştı ve bu acı vericiydi. Üzülmüştüm hatta ağlamaklı bile olmuştum.

Onlar gelmediler.

Onlar seni yalnız bıraktılar.

Onlar belki de seni sevmiyorlar.

Yutkundum zorla. Canımı acıtmıştı bu yutkunma. Ya da acıyan canımdı...