Ev Arkadaşımız Bir Kız

31 • Aramıza Dön

ÖMER

Bitmiştim. Tükenmiştim. Ruhum tükendi. Sevdiğim kadının kalbini, acımasız bir kurşun delip geçti.

Ben kalbimi ona vermiştim. O kurşun benimkini de delip geçti. Ölüydüm ama ayaktaydım.

Ölüydüm ama ruhum bedenimdeydi.

İnsanların bedeni ölür ama ruhu kanatlanıp gökyüzüne uçar. Benim bedenim ayaktaydı ama, benim ruhum ölmüştü.

Benim kalbim ölmüştü. Beynim ölmüştü. Benim içim ölmüştü. Bedenim ise can çekişiyordu.

Kaybolmuştum. Sonsuzluğun içinde kaybolmuştum.

Bilincim yoktu o an sanki. Hareketsizce yerde oturuyordum. Arada uğultulu çığlık sesleri, doktor sesleri.

Yere damlayan her gözyaşım, daha da öldürüyordu bedenimi. Sanki göz yaşlarım ruhumum bir paçasıydı da, ruhum bedenimden ayrılıyordu o gözyaşları aracılığıyla.

Ölü ruhum, içime sığmıyordu artık. Dışarı çıkıyordu sanki.

Buna da ölüm deniyordu. Bedenim de ölüyordu.

Biri beni omuzlarımdan sarsıyordu. Kim bilmiyordum bile.

Sonra ameliyathane kapısı açıldı. Telaşlı bir hemşire çıktı.

"NOLDU ONA ?"

"Kalbi durdu, lütfen engellemeyin beni." Hemşire koşmaya başladı. Arkasındaki koşan Cihan mıydı, Hasan mıydı ? Kavrayamadım.

"ATTIRSANIZA LAN ŞU KALBİ ! SİZ NİYE DOKTORSUNUZ O KALBİ ATTIRAMIYORSANIZ ? BEN SİZİN DOKTORLUĞUNUZU SİKEYİM."

"Hasan kız var." Dedi Sina ağlarken.

Hasan'dı. Bağırıp çağrıyordu. Pes edip o da attı kendini yere.

Kalbi durdu.

Kalbi durdu.

Kalbi durdu.

Birden bilincim yerine geldi. Bedenim ayaklanıp ameliyathane kapısına koştu. Yumruklamaya başladım.

"AÇIN KAPIYI !" Bağrıyordum. Biri kolumdan tuttu. "AÇIN KAPIYI !"

"Sakin olun lütfen !"

"O kalp atmalı ! Bakın ben kalbimi ona verdim. Benim kalbim onda. Benim kalbim de durdu ! O ölürse ben de ölürüm. O kalbi attırmalısınız ! Bunu yapmalısınız !" Nefes alamadığımı hissettim. "ATTIRIN O KALBİ !"

"Beyefendi sakinleştirici yapmam gerekecek lütfen sakin olun."

Hasan duvarı yumrukluyordu. Sina sandalyeleri deviriyordu. Cihan ise tepkisizce oturuyordu.

"NASIL DOKTORSUNUZ LAN SİZ ? ATTIRINSANA LAN O KALBİ !"

***

Gözlerimi açtığımda bir odadaydım. Hemen doğruldum yatakta. Sonra ilerlemeye başladım. Buranın nere olduğunu bilmiyordum.

Peşimden bir şey geliyordu sanki. Sonra bir hemşire geldi. Dehşetle bir şey söyledi. Anlamadım.

"Neden serumla kalktınız ? Kolunuz mahfolmuştur."