Oyunbozan TAMAMLANDI) I

36.Polyanna

Eda'nın Anlatımıyla
Günümüz

-Onur...Onur uyan lütfen.
Gözlerimden akan damlalar Onur'un çıplak omzunu ıslatırken Onur homurdanarak ne olduğunu anlamaya çalışırcasına doğrulup kısık gözleriyle etrafına baktı.Gözleri gözyaşlarıyla başında dikilen beni bulduğunda:
-Eda ne oluyor güzelim.Neden ağlıyorsun?
-Onur bana bir mesaj geldi aşkım.
-Kimden,ne mesajı?Ver bakayım telefonu.
Elimden telefonu alıp gelen mesajı okuduğunda ettiği küfürleri duymak o anki şaşkınlığımı daha da perçinledi.Onur'un sinirle yataktan çıkıp elinde telefonla salona gitmesiyle ben de ne yaptığını anlamak için peşinden gittim.Telefon elinde sinirle volta atarken önce Gökhan'ı ardında da Vedat Abi dediği aile dostlarını aradı.
🌼🌼🌼
-Vedat Abi.Geç oldu kusura bakma ama konu önemli abi.Eda'ya mesaj atmış Murat şerefsizi.
-Evet abi.Yani Gökhan baktırdı.Numara onların şirket hatlarından biriymiş.
-Tamam abi.Yok ben yanındayım zaten hep ,gidemez bensiz bir yere.
-'Seni biraz üzeceğim' yazmış puşt.
-Doğru tamam abi.Yarın uğrayacağım.Tamam haber bekliyorum senden.
🌼🌼🌼
Onur telefonunu kapatıp sinirle kendini koltuğa bırakınca ben de usul usul yanına oturup iyice göğsüne sokuldum.Onur ise beni kollarıyla iyice sarmalayıp başımın üzerine minik öpücükler kondurarak:
-Sakın korkma tamam mı?Hiçbir şey yapamaz o it sana ,sakın korkma deyip kollarının arasında korkudan kediye dönmüş olan beni sakinleştirmeye çalıştı.
-Ne yapacak bana Onur?
-Hiçbir şey yapamaz dedim ya hayatım.Ben buradayım.Hadi öp sevgilini hadi sen doğru yatağa.Geceliklesin hala.Gökhan gelecek birazdan bizim biraz bu konuyu konuşmamız lazım onunla.
-Bu saatte mi,saat gecenin ikisi aşkım.Çok geç değil mi?Sabahı bekleseniz.
-Konu sen olunca hiçbir vakit geç değil Eda'm.Hadi sen geç odamıza.
-Tamam...Onur.
-Efendim hayatım.
-Seni seviyorum.
-Ben de seni seviyorum güzelim.

Yatağa uzanıp uyumaya çalışırken Gökhan'ın geldiğini ve Onur'u sakinleştirmeye çalıştığını uğultular halinde duyuyordum.Az önce beni sakinleştirmeye çalışırken de Onur'un ses tonundaki hararetten aslında çok sinirli olduğunu ve bana bunu yansıtmamak için ekstra çaba harcadığını anlayabiliyordum.Saatler sonra bizimkilerin fısıltılarla süren konuşmaları azalınca ben de daha fazla dayanamayıp içimdeki kaygıyla kendimi uykunun kollarına bıraktım.
🌼🌼🌼
Yüzüme vuran güneşle rahatsızca yatağımda kıpırdanarak uyandığımda Onur'un yanımda olmadığını farkedince üzüldüm.Demek ki içeride uyumuş.Acaba Gökhan gitmiş midir?Allah'ım öğlen olmuş.Beni neden uyandırmadı bu adam.Geceliğimin üzerine dizlerimde biten sabahlığımı geçirip içeriye geçtiğimde gözlerimi koyu renk mobilyalarla döşenmiş salonda gezdirip salonda kimseyi göremememle daha da meraklandım.Gözlerim salondan mutfağa doğru kayarken Amerikan mutfak tezgahının arkasında bar sandalyelerinde oturan Sonay ve Betül'ü görmeyi beklemiyordum.
-Kızlar sizin ne işiniz var burada.Hih dükkanı kime bıraktınız?
-Abla...Şey sen gece biraz korkmuşsun da Onur abi çağırdı bizi.Ablanızla oturun güzel bir kahvaltı yapın dedi.
-Evet.Biz de harika bir kahvaltı hazırladık sana.Hadi gelsene on iki oldu saat bak açsındır sen de.
-Ya ne diyorsunuz kızlar.Onur nerede ?Ne kahvaltısı,ne açlığı?Üzerimi değiştireyim biz de çıkalım.Bu saate kadar kapalı kalır mı dükkan.Hadi hazırlanıp geliyorum ben.Siz de masayı toplayın.
-Abla dur.Onur abi gelmek üzereymiş zaten.Beni bekleyin dedi.
-Kızlar bakın bakayım bana.Bilmem gereken bir şey mi var?
-Yok ablacığım ne olacak.Hah bak kapı açıldı.Onur abi geldi galiba.

Kızların gözlerini benden kaçırmaları ,Onur'un yüzündeki yorgun ve mahcup ifadeyi saklamak istercesine gelir gelmez benimle sarmaş dolaş olması babalar gibi bir sorunumuz olduğunun kanıtıydı aslında.Ama ben yine de iyi düşünmek istiyordum.Ah Polyanna..

Yıldıza dokunup bölümü oylamayı unutmayınız efenim.