Painful Escape

Chapter 13

I blushed. Umiwas ako ng tingin sa kaniya at sa lupa na lang bumaling. I don't know but my heart beats fast. He has an effect in me, I don't what it is but it's not normal. Ano 'yon?

Napapansin ko 'yon noong mga nakaraang araw. Sa tuwing may nakikita akong sulat n'ya sa locker ko ay napapangiti na lang ako, kahit sobrang ikli ng mga sulat n'ya, kahit maikling message lang 'yon para sa umaga ko, napapangiti pa rin ako.

I won't deny it. May crush na ba ako sa kaniya? Siguro paghanga lang naman. Hanga ako kasi matalino siya, siguro nga 'yon ang dahilan. Paghanga lang.

"Uh.. Thank you!" bawi ko, wina-wala ang pagka-awkward. "Let's go! I'm going to treat you. Ice cream parlor? Or sa café? Uhm, pwede rin namang mamasyal tayo sa mall? I just want to thank you."

"No need."

"C'mon, Iibre ko naman," I insisted. "Since ikaw naman ang nagturo sa akin. Kaya nga mataas ang grades ko. Sige na, Parker?"

Binagga ko ng pabiro ang kaniyang braso para pumayag siya.

His brows furrowed. "No. No need."

Ang hirap naman palang pilitin ng lalakeng 'to!

"Come on! Dali na. Ngayon lang. Wala namang klase. Please?" I beautiful my eyes.

Lumayo siya sa akin na kinabigla ko. What's his problem? Ginulo niya ng kaunti ang buhok niya at tumango.

"Fvck. Why I can't resist you?" he whispered.

"W-What?" I asked curiously, hindi ko kasi naintindihan ang sinabi niya.

"Nothing. Let's go. Saan ba tayo pupunta?"

Halos magdiwang ako nang marinig 'yon mula sa kaniya. At last, he say 'yes'! Kunwari'y nag-isip ako kung saan kami pupunta kahit nasabi ko naman na 'yon kanina.

"Uhm, saan ba ang gusto mo? Starbucks na lang ba? Or fast food chain? Or, restaurant? But I don't have enough here kung sikat na restaurant ang gusto mo."

I bitterly smiled. Siguro'y iniisip n'ya ngayon na ako na nga ang manlilibre tapos hindi pa malaki ang pera na dala ko. E, biglaan din naman ang grades ko!

"Starbucks will do."

I nodded and smiled. Umiwas naman siya ng tingin sa akin. I pouted, bakit ba siya ilap sa kaniya ngayon? Dahil ba sa biglaang yakap ko kanina? O dahil pinagtitinginan kami ng ibang estudyante?

Pinagharap ko ang dalawa kon index finger habang nakababa ito. Should I say sorry? Maybe yes, it's my fault tho.

"Uh... I-I'm sorry about the h-hug. Naiilang ka ba dahil doon? I-I'm sorry," nauutal kong sabi.

I bit my lower lip, tinitignan ang reaksyon niya. When he smiled, I smiled too. Ofcourse, ngumiti siya ay meaning nun tinatanggap niya na ang sorry ko.

"It's okay. Let's go."

I smiled for nth time. Nagsimula na akong maglakad at ganoon din siya, pumapantay sa lakad ko. Habang naglalakad palabas ng campus ay hindi ko mapigilang mapuna ang iilang estudyante na tumitingin sa amin. Yes, I used to it pero iba ngayon. May mga malisya sa mga tingin nila.