Painful Escape

Chapter 15

We celebrate the christmas happily. Nagbigayan kami ng mga regalo. Kahit kami lang ang nagdiwang ay masaya pa rin naman. My only wish is a complete happy family, and luckily, binigay sa'kin 'yon ng Panginoon.

I smiled when Ate Shani throw a snowball, tumama 'yon sa mukha ni Kuya Shaleen na ikina-simangot n'ya. Ate Shani and I laughed.

"Head shot!"

Naka-simangot si Kuya Shaleen na tinatanggal ang mga natirang snow sa mukha n'ya. "Ang lamig kaya!" reklamo niya.

We grinned. Nagsimula na kaming tumakbo ni Ate papunta kila Mom and Dad na nakaupo sa damuhan. Nagtago ako sa likod ni Mommy at kay Daddy naman si Ate.

"Bakit ba kayo tumatakbo?"

"M-Mom..." Ate Shani laughed. "Babatuhin din kami ni Kuya Shal ng snowball kapag hindi kami tumakbo."

Mom shook her head. "Naku talaga kayong mga bata kayo! Umayos na kayo at uuwi na tayo maya-maya."

Kaagad kaming naalerto ni Ate nang mapansin namin ang pigura ni Kuya na paparating. May hawak s'yang snow sa gloves n'ya! Babatuhin n'ya talaga kami ni Ate ng snowball! Mabilis akong kumapit sa balikat ni Mommy at nagtago sa likod n'ya.

From here, I can hear Mom scolding Kuya Shaleen, "Ano ba Christopher! Hayaan mo na ang kapatid mo. Binato ka lang naman ng snow."

"Ang lamig kaya, Ma."

"Hindi ba dapat sanay ka na?" sabat ni Daddy.

I can see from now here, Kuya Shaleen' brows furrowed. "What, Pa?"

"Kasing lamig din naman 'yan ng convo n'ya."

Sabay kaming tumawa ni Ate Shani dahil sa pag-nguso ni Kuya. Parehas naming nilabas ang dila namin kay Kuya Shaleen. Talo na naman s'ya!

"Pa, pati rin ba ikaw?" he pouted.

Daddy laughed. "Come here, Shal. Let's eat. Ikaw naman ang panganay kaya intindihin mo na lang ang mga kapatid mo."

Nginisian ko si Kuya at umupo na sa tabi ni Mommy para kumain na ng niluto naming carbonara. It's December 26, hindi na masyadong maraming tao ang nandito sa park na malapit sa hotel na tinutuluyan namin, siguro kasi tapos na ang Pasko.

We used to celebrate indoor after Christmas, dahil paniguradong marami ang tao kapag kahapon kami pumunta. Mabuti na lang at walang paparazzi ang nakakita sa'min. Atleast now, we can celebrate christmas peacefully.

While eating, my phone beeped.

Parker:

Maybe I'm not the first person who will greet you a Merry Christmas but I'm sure the I will be the last.

"Huh?" I asked my self. Muling may lumitaw na message galing kay Parker.

Parker:

Merry Christmas, Sha.

I smiled. Hindi ko pa nababati si Parker dahil kahapon pa s'ya hindi online. Ano kaya ang ginawa n'ya kahapon? It's 11:59 AM here, so, I think, mga 10:59 AM pa lang sa Pilipinas.

Ako:

Merry Christmas. :)

Nag-send pa ako ng GIF na may Merry Christmas bago binalik ang phone ko sa bulsa ko. Binagga ni Ate Shani ang balikat ko dahilan para mapatingin ako sa kaniya.

"Who's that?"

"Uhm, si Parker. Why?"

My sister flashed a very malicious smiled. "Ikaw, ha! Sinagot mo na ba s'ya?" bulong n'ya, siguro'y ayaw n'yang marinig ni Mom and Dad ang sasabihin.