MÜPHEM

BENCIL

İnsanın büyüdükçe mi artıyorlar dertleri?
Yoksa insan büyüdükçe mi anlıyor
gerçekleri?
                            (Özdemir Asaf)

                     Murat'tan

   Evleneli birkaç hafta olmuştu.Yaşantımda büyük bir fark yoktu.Beni rahatsız eden tek şey o kızı varlığıydı.Onu görmemek için elimden geleni yapıyordum.Hoş  o da benden kaçıyor gibiydi.Arada  sırada  karşılsakta birbirimizi görmezden geliyorduk.Bu benim için iyi bir şeydi.
 
Yemek masasının altında bir kağıt gördüm.Sanırım dosyamdaki evraklardan biri düşmüş olmalı.Eğilip aldım.Kağıdı çevirdiğimde bir elbise tasarımıyla karşılaştım. Bu harika bir tasarımdı.Ahmet'in sesiyle gömüldüğüm yerden başımı kaldırdım.

-Harika bir tasarım değil mi?,dedi.
Ahmet'in sesinde garip bir tını vardı.
Başımı sallayıp beğendiğimi  gösterdim.

-Harika bir tasarım.,dediğimde Ahmet            sırıtmıştı.

-Onu alıp sahibine versek iyi olur.,deyip elindeki kağıdı aldı.

-Sahibinin kim olduğunu biliyor musun?,dedim. 

-Tabiki biliyorum.Sen burda bekle ben verip geliyorum.,deyip aşağı indi.
Bende kim olduğunu merak etmiştim.
Terastan aşağı baktım.Ahmet Almira'nın yanına gidip kağıdı ona uzattı.Burdan pek bir şey duyulmasada Almira'nın  teşekkür ettiğini anladım.Almira onu izlediğimi fark etmiş olacak ki başını kaldırıp bana baktı.Bakışlarını benden kaldırıp odasına girdi.Ahmet yanıma gelmişti.Bilmiş bilmiş bakmasından bir şey söyleyeceğini anladım.

-Ne var ne söyleyeceksin?,deyip sadede geldim.

-Bazen bu kıza haksızlık yaptığımızı düşünüyorum.Babasının yaptıklarının cezasını ona çektirmekle ne kadar doğru yapıyoruz.,dediğinde bir an haklı olduğunu düşünsemde Kemal Karaca'yı aklıma gelince o kızdan daha da nefret ediyordum.Bunlar bir oyunda olabilir.Gerçekten masum görünüyordu.Ama buna bu kadar emin olamayız.

-Birkaç kez sana süslü cümle kurduğu için mi böyle düşünüyorsun?

Sesim fazlasıyla sinirli çıkmıştı.

-İkimizde bunun doğru olmadığını biliyoruz.Senin bu tavrın yüzünden aile üyeleride onunla konuşmakta çekiniyorlar.Sen bu kadar sert değilsin abi.,dedi.

-Gerçekten unuttun mu yaşadıklarımızı?O adam yüzünden az kalsın her şeyimizi kaybedecektik.,dedim. Sesim yükselmişti.

-Tabiki unutmadım.Ama o adam yüzünden.,dedi.

Eğer burda biraz daha kalırsam kardeşimin kalbini fena kıracaktım.
Bu kızın ne ara Ahmet'i bu kadar etkilemişti. Ahmet'in yanında ayrılıp odama çekildim.Aşırı gerilmiştim.Dosyalarla ilgilensem iyi olacaktı.Akşam yemeğine inmeyip yatağa attım kendimi.

Ahmet ile tartışmamız üzerinden bir hafta geçmişti.Allah'tan aramızdaki tatsız mesele çok uzamamıştı.

Sabah kalkıp duş aldıktan sonra takım elbisemi giyip kahvaltı yapmadan inmiştim.Annem biraz kahvaltı oçin ısrar etsede buna vakti yoktu.Mutfağın önünde geçiyordum.Nebibe teyze'nin konuşmasıyla duraksadım.Pencereden mutfağın içini görebiliyirdum.Almira ile konuşuyordu.

-Hiç ağa kızına benzemiyorsun.,dediğinde Almira'nın gülüşü soldu.Nebibe teyze ne söylemişti ki bu kadar üzüldü.Nebibe teyze bunu anlamış olacak ki hatasını telafi etmeye çalıştı.

-Yanlış bir şey mi söyledim?Kusura bakma kızım.Bazen böyle çenem düşüyor.,dediğinde Almira gülümsedi.

-Yoo!Nebibe teyze.Yanlış bir şey söylemedin.Sadece sen aniden sorunca ne söyleyeceğimi şaşırdım.,dediğinde Nebibe teyze rahatlamış gibiydi.