MÜPHEM

KADER OYUNU

Kendi planlarımızı yapıyorduk
ama
kaderin de planları olduğunu unutmuştuk.
                  (Dostoyevski)

                  Ali Soy

Hayat bizi hiç olmak istemediğimiz yerlere iter.Belki de hayatı bu kadar belirsiz yapan da budur.Kendi yolumuzu bulur oradan yürürüz.
Ama arkamıza baktığımızda tek bir şey görürüz.O da yaptığımız hatalar. O yolda  kurban ettiğimiz insanların gölgesi takip eder sizi adım adım.

   Karşısındaki koltuğa oturdum.

-Buraya üçüncü gelişin.,dediğinde  alayla kıvrılmış dudakları yüzüne iyice yayıldı.Her gelişimde benden bir şey gitti.Umut,sevgi,onur,gurur...
En önemlisi de kız kardeşim gitti benden.Her burdan geçişimde kız kardeşime sırtımı dönüp gittiğimde "abi"diye bağırışını duyuyorum ben.
Bu ses onun değil artık. Bu vicdanın sesiydi.
 
Oturduğum koltuğa iyice sindim.Korkudan değildi bu .Sadece çaresizliktendi.

-Bunu neye borçluyuz biz?,dedi.

-Sen benim neden geleceğimi bilecek kadar zeki bir adamsın Kemal.

-Eski dostum beni ne kadar da iyi
tanıyorsun böyle.

-Sadede gelelim Kemal.

Kemal ile aynı köyde doğup büyüdük.
Aramızda su sızmazdı.Sonra lisede birkaç yeni  arkadaş ile tanışdık.Ama bir süre geçtikten sonra hayat bizi hiç istemeyeceğimiz bir duruma soktu.
Her zaman böyle değildi Kemal.Hırslıydı,azimliydi ama her şey ayarında güzeldi.

-Sen nasıl istersen Ali.,dediğinde kibirle yerinde gerindi.

-Almira için burdayım.Kemal bak bu senin kızın onu düşmanlarının ortasına atamazsın.,dedim.

Yüzünden gerildiğini anladım. Yerinden doğrulduğunda cevabını bekledim.

-Onu burdan alıp götürmeden önce sana o kızın sadece soyadımı ona bıraktığımı söyledim.,dedi.

-Yani Almira'yı onlara mı bırakacaksın?,dediğimde histerik bir kahkaha attı Kemal.

-O kızın bir gün işime yarayacağını kim bilirdi.,dediğinde sinirle bağırdım.

-Bana bak Kemal.O kız dediğin senin kızın.Seni anlamıyorum ondan neden bu kadar nefret  ediyorsun?,dedim.

Hızla  yerinden kalktım.

-Sana güvenmekle çok büyük bir hata yaptım.,dedim.Kapıya yöneldim.Bu hatayı iki kez yapmıştım ben.Kemal'in
sesiyle durakladım.

-Sevgili kızıma (!) Bu kadar bağlanma bence.Annesine yaptıklarını öğrendiğinde ayrılamak zor olacak senin için.,dediğinde bedenim kitlendi.Olanları öğrendiğinde beni asla affetmeyecek.Sonuçta annesinin elinden alınması benimde hattamdı.

-Ne oldu Ali?öğrenmeyeceğini mi sanıyorsun?,dedi.Kendinden emin çıkmıştı sesi.Korku bedenime hakim olmuştu.
Odadan çıkar çıkmaz  koşarak konaktan çıktım.Almira'nın bunu öğrenmesine asla izin vermeyeceğim.
Kız kardeşimi kaybettim ama yeğenimi asla kaybetmeyeceğim.

Yürüyerek ana caddeye çıktım.Taksi durdurup binip şoföre gideceğim yerin adresini verdim.Çok sürmeden verdiğim adrese gelmiştim
Paraya verip araçtan indim.Yavaşça içeriye girdim.Kız kardeşimin adının yazıldığı mezarlığı bulduğumda mezarlığın yanına gidip dua ettim.

-Sana yaptıklarımın cezasını çekiyorum ben.Her kızına baktığımda
seni görmek canımı ne kadar biliyor musun?Sana ne kadar benziyor.
Gülümsemesi,konuşması ve en önemlisi kalbi.Koca bir yüreği var kızının.Umarım o koca kalbiyle beni
affeder.Umarım  sen beni affetmişsindir.Bu hayırsız abini affet olur mu?,dedikten sonra toprağını okşadım.Ahh!Benim zavallı kız kardeşim.Ben sana  abilik
yapmamıştım.
  Mezarlıktan sonra yürümek için taksi çağırmamıştım.En azında biraz hava alsam kalbimdeki ağırlık hafifler.

                Almira

    Güliz ile eve vardığımızda yengem
bizim için yine döktürmüştü.
Çaylarımızı alıp divana kurulduk.
Güliz olanları anlatığında  yengem gülmekten  ağlıyordu.Aslında ne yalan söyleyiyim bende gülmemek için dudaklarımı ısırmaktan yorulup gülmeye başlamıştım.

-Ama yenge adamları görsen taş.Hele Almira'nın  konuştuğu adam enfes.,dedi Güliz.
 
Yani bu konu kapanmış zannederken bizim Güliz  konuyu kapatır mı?
Tabiki de hayır.Yengem bana bakıp

-Doğru mu Almira?,dedi.

Cidden mi yenge?Bu bir kıza sorulur mu?Güliz'in güldüğünü gördüğümde
"sen görüceksin " bakışı attım.

-Bana ne elin adamından yenge ya.,dedim.
 
-Ne o Almira bi kızardın sen sanki.,dedi Güliz.

-Bana bak  Güliz  burdan kalkarsam senin için hiç iyi olmaz.

-Tamam tamam ,dediğinde Güliz,
bizde çayımızı içmemeye devam ettik.
Dayım avludan içeri girdiğinde doğrulduk.Dayım bize selam verip  odasına çekildi.Dayım bugünlerde çok dalgın görünüyordu.Bunu fark eden sadece ben değildim.Yengem yüzü gerilmişti.Bunlar benden bir şey  mi saklıyor acaba?

-Yenge dayım iyi mi?,dediğimde yengem paniklemişti.

-Yorulmuştur kızım.Ben gidip bir bakayım.,deyip yanımızdan ayrıldı.
Kesinlikle bir şeyler saklıyorlar.

Akşam için masayı kurup  dayımı çağırdım ama dayım yorgun olduğunu söyleyip masaya gelmedi.Bizde  yemeğimizi yiyip masayı toplayıp odalarımıza geçtik.
Güliz bugün yorulmuş olacak ki başını yastığa koyar koymaz uyudu.
Bende debelenip durdum yatakta. Bir süre sonra göz kapaklarım kapandı.

YENI BIR BÖLÜM DAHA...👍👍