MÜPHEM

FEDA

Yolu doğru olanın,yükü ağır olur.

Bir insanın canı ne kadar yanabilir?
Ya da kaç kez canı yanar?Her umudun sonu  derin bir yıkılış.
İçimde bir çocuk avazı çıktığı kadar bağırıyor.Her bağırışında kalbim yerinden sökülüyormuş gibi.Gözyaşlarım her aktığında derin bir boşluk kalıyor geriye.Artık büyük bir fedakârlıkla başbaşa kaldım.
 
     Bu kapıya ikinci gelişim.İlk gelişimde dayım yanımdaydı.İkinci gelişimde yalnızlık yanımda.Her ne olursa olsun bütün engelleri tek başıma aşacağım.

   Derin bir nefes aldıktan sonra gözyaşlarımı sildim.Bavulumu ele alıp  kapıyı çaldım.İkinci  çalışımda kapıyı yengem açtı.Beni gördüğüne şaşırmışa benziyordu.Şaşkınlık yerini  korkuya bırakmıştı.

-Almira sen neden ... bir şey mi oldu?

Cevap verecek takatim yoktu.Yengem yana çekildiğinde  içeriye adımladım.
Salona geçtiğimde dayımın koltukta oturmuş haber izlediğini gördüm. Beni fark etmesiyle ayaklandı.

-Almira!

-Ben evlenmeye karar verdim.,deyip odama çıktım.Kapıyı kapatıp bavulumu ve çantamı dolabın yanına bıraktım.Çalışma masama geçip dosyamdan annemi çizdiğim resmi çıkardım.Güller arasında  ne kadar da  mutlu görünüyordu. Ama gerçekler çok farklıydı.Resmi alıp yatağıma geçtim.Resmi yanıma koyup uykuya daldım.Buna gerçekten ihtiyaçım vardı.En azından uykumdayken sorun yaşamıyordum.

Güllerin arasında  gözlerimi  açtım.
Gül kokusu tüm benliğimi sarmıştı.
Yattığım yerden doğruldum.Bu bahçe tanıdık gelmişti bir an.
Bir kadının  elinde gül saksılarıyla içer  girdi.Mutlu görünüyordu.Gülleri  dikmeye başladığında koşarak gelen bir kız çocuğu gördüm.Kadının yanına çömelmişti.Yavaşça yerinden kalktım.
Onlara yaklaştığımda küçük kızın bir şarkı mırıldandığını duydum.
Kadın gülleri dikmeyi bitirince kızı kucağına alıp bahçedeki bir sedire oturdu.

-Anne  bana masal anlat.,dedi küçük kız.

-Tabi anlatırım kızım.,dedi kadın.

Kadının sesi hüzünlü çıkmıştı.Güzel ve Çirkin masalını anlatmaya başlamıştı.Küçük kız masalın ortasına gelmeden uyakalmıştı.Kadın kızın uyuduğunu anladığında ağlamaya başlamıştı.Kadının yüzünü incelediğimde bana çok tanıdık gelmişti.Dikkatlice kadına baktığımda
sendeledim.Bu kadın..bu ... kadın...

Bu kadın benim.

Bahçeye bir adam içeriye daldı.Hayliyle sinirlenmiş görünüyordu. Kadına yaklaşıp bağırmaya başlamıştı.Ama ben hiçbir şey duymuyordum.Kadın sadece bana odaklanmıştı.Yüzünde pişmanlık vardı.Sağ gözünden bir damla yaş firar  etti.

Yatağımdan kan ter içinden uyandım.
Bu yapacağım evliliğin sonuçu muydu?Yoksa beynimin bir oyunu muydu?Yataktan doğruldum.Komidinin üzerindeki suyu  alıp içtim.Su rahatlamamı sağlamıştı.Yatağa tekrar uzandım.Bu sadece beynimin bir oyunudu.En azından kendimi böyle teskin ediyorum.Uyumak için tekrar gözlerimi kapattım.Uykunun beni bulması uzun sürmedi.

   
          Murat'tan

Kaderin oyununa bak.Ben o adamla yüz yüze gelmemek için elimden geleni yapayım onlar da gelsin kızını benimle evlendirsin.
Duşumu aldıktan sonra sırt üstü yatağa uzandım.
Hayatımda  bir kadına yer yok.
Evlendikten sonra da bu böyle olacak.
Kızıyla evlendiğimde bunu onlara da göstereceğim.
Babama göre bu evlilik beni değiştirecekmiş.Bir kadın en fazla neyi değiştirebilir ki?
Artık bu konuyu kapatıp uykuya daldım.Yarın ki görüşmede bunu göreceğiz.Yüzünü bile görmediğim kız hayatımı nasıl değiştirecekmiş?

Kısa oldu kusura bakmayın ama gelecek bölümde bu hatamı telafi ederim.

KEYIFLI OKUMALAR...