Sun Ain't Gonna Shine Anymore [L.S]

○16) Why People Betray Each Other?

خیانت،

خیلی ساده تر از چیزی که تو ذهن مردم حک شده اتفاق میوفته.
یه نگاه. یه جمله. یه حرکت.
و گذشتن از خطی که تعیین کننده ی نوعِ رابطه ست.

همین.

تو به خودت میای و می بینی هیجانی که با زل زدن به لبای اون غریبه تو قلبت حس میکنی رو حتی از ساعت ها هم آغوشی با پارتنرت دریافت نمیکنی.

نه اینکه مشکلِ حادی بینتون وجود داشته باشه.
نه اینکه احساست بهش از بین رفته باشه.
نه اینکه اون یا ظاهرش تغییری کرده باشه.

اما... معمولی شده.

تو برای یه مدت طولانی، هر شب کنارش میخوابی و صبح وقتی چشمات و باز میکنی اون و می بینی.
ریز و درشتِ عادت هایی که داره رو مثل کف دستت حفظی. اینکه به چی حساسیت داره و به چی، چه واکنشی نشون میده...
تو همه اش رو میدونی!

وقتی به چشمای زیباش نگاه میکنی، برای تو هیچ چیز خاص و ناشناخته ای درموردش وجود نداره.

این یعنی با وجود دوست داشتن، تکراری شده!
و تکرار، خسته کننده ست...

این یکی از دلایلیه که وقتی خیانت اتفاق میوفته مخفی نگهش داشته میشه. چون هیچ کس نمیخواد چیزی رو از دست بده.

تمام چیزایی که باهم ساختن، باهم از سر گذروندن و حتی باهم باختن...نه! آدم ها فقط می خوان بیشتر و بیشتر به دست بیارن!

ولی خیانت، مثل آتیش زدن کبریته.
شاید بتونی چوبِ سوخته رو تو مشتت مخفی کنی اما بوی گوگردی که تو هوا پخش شده رو چطور؟

نمی تونی. چون هر آدمی که به اندازه کافی بهت نزدیک باشه میتونه بوش و حس کنه.
مهم نیست اون آدم دوستته، پارتنرت...

یا بچه ات.

بچه ای که یه بار طعمِ از دست دادن مادر و چشیده و پشت دستای کوچیکش بجای بوسه های عاشقانه، با ضربه های دستِ پدری که از انسانیت بویی نبرده، کبوده...

و حالا خانواده ای که برای دومین بار بدست آورده و خونه ای که توش رشد کرده با آتیش خیانت در حال سوختنه...

پسری که دوباره صدای فریادهای بلندِ مردی رو میشنوه که پدر نامیده میشه و صدای گریه های زنی که مادره...

تکرار صحنه...
تکرار صدا...

"لویی...تو برو تو اتاقت!"

تکرار صحنه...
تکرار صدا...

اما اون دیگه یه بچه ی هشت ساله ی ترسیده نیست...

حالا یه جوونِ هیجده ساله ی خشمگینه!

مشت شدن دستاش که نشونه ی تلاشش برای کنترل خشمِ قدیمی ایه که سال ها تو وجودش خفه شده با شنیدن صدای سیلی ای که تو فضا می پیچه بی فایده میمونه!