Zawgyi
ဆက္အိမ္ကိုေရာက္ေတာ့ အိမ္အထဲကိုအျမန္ေျပးဝင္၍ ဟန္႔ကိုရွာေနမိသည္။ဧည့္ခန္းထဲမွာ တီဗီၾကည့္ေနေသာ ဟန္႔ကိုေတြ႕ေတာ့မွ သက္ျပင္းခ်လိုက္ၿပီး ဟန္ရွိရာဘက္ကိုေလွ်ာက္သြားလိုက္သည္။
"ဟန္၊ငါေရာက္ၿပီ"
သူ႔အသံကိုၾကားေတာ့ ဟန္ကခ်က္ခ်င္း႐ုပ္တည္သြားကာ တစ္ဖက္ကိုလွည့္သြားသည္။ၾကည့္ရတာသူ႔ကိုစိတ္ဆိုးေနသည္ႏွင့္တူသည္။ဟန္႔ေဘးမွာဝင္ထိုင္လိုက္ၿပီး ပုခုံးကေနကိုယ္ကိုဆြဲလွည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္ေမွာင္ႀကဳံ႔၍ၾကည့္လာသည္။
"ဟန္၊ငါ့ကိုစိတ္ဆိုးေနတာလား"
"ဟန္၊စိတ္မဆိုးပါနဲ႔။ငါတကယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္။ေနာက္ဆိုမင္းကိုလုံးဝလုံးဝမေအာ္ေတာ့ဘူး"
"အပိုေတြေလွ်ာက္ေျပာမေနနဲ႔။မနက္ကလည္း အဲ့လိုကတိေပရၿပီး လိုက္ေအာ္ေနတာပဲမလား။မင္းကအရမ္းမုန္းဖို႔ေကာင္းတာပဲ"
"ငါကစိတ္ပူသြားလို႔ ေအာ္မိတာပါကြာ။မင္းနဲ႔ပတ္သက္ရင္ အထိမခံႏိုင္တာသိရဲ႕သားနဲ႔ကို"
"ဒီတိုင္းေတာ့ စိတ္ဆိုးမေျပႏိုင္ပါဘူး"
"အမ္ အဲ့ဒါဆိုဘာလုပ္ေပးရမလဲ။ဒီလိုလုပ္၊ညေနက်ရင္ မင္းအိမ္ကိုျပန္ပို႔ရင္းနဲ႔စားခ်င္တာဝယ္ေကြၽးမယ္ေလ။ဘယ္လိုလဲ"
"အင္း၊အဲ့လိုဆိုရင္ေတာ့ ခြင့္လႊတ္ေပးလိုက္မယ္။တကယ္ေကြၽးရမွာေနာ္။ကတိ"
"အင္း၊ကတိ။ဒါနဲ႔ေျခေထာက္ကေရပဲေဆးထားတာလား"
"ဟုတ္တယ္။ေဆးလိမ္းရင္စပ္မွာစိုးလို႔"
"မလိမ္းလို႔ေတာ့မရဘူးေလကြာ။ေနပါဦး၊ငါေဆးသြားယူလိုက္ဦးမယ္"
လြယ္အိတ္ကိုဟန္႔ေဘးနားမွာခ်၍ ေဆးေသတၱာဘူးကိုသြားေျပးယူရသည္။ထို႔ေနာက္ ဧည့္ခန္းထဲသို႔ျပန္ေျပးဝင္လာကာ ဟန္႔အေရွ႕မွာ ဒူးတစ္ဖက္ေထာက္၍ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ဖန္ကြဲစစူးထားေသာ ဘယ္ဘက္ေျခေထာက္ကိုေပါင္ေပၚတင္လိုက္ရင္း ေျခဖဝါးကိုေဆးေသခ်ာထည့္ေပးေနသည္။
"အာ့ စပ္တယ္။ေတာ္ေတာ့"
"ကြၽတ္ ကြၽတ္ သက္သာသြားမွာ။ခဏပဲေနာ္ ပလာစတာကပ္ဖို႔ပဲက်န္ေတာ့တာ။အင္း ရၿပီ"
YOU ARE READING
Not First But Last
RomanceYou're not my first love but I promise to love you for the rest of my life. Note-This fiction is just my imagination.Thank you.Enjoy!!! Start date-1/7/2020 End date-18/8/2020
