Not First But Last

Chapter-32

Zawgyi

ေနာက္တစ္ေန႔ ကန္တင္းတြင္.....

"ဟန္ ဘာစားမွာလဲဟင္"

"ဘာမွမစားဘူး"

"ဟာ ဟန္ကလည္းမနက္ကလည္း ဘာမွမစားလာဘဲနဲ႔ကြာ။တစ္ခုခုေတာ့ စားမွေပါ့"

"မစားပါဘူးဆို။မင္းစားခ်င္တာမွာစား။ငါကမစားလိုက္ရလို႔ ဘာမွမျဖစ္သြားဘူး"

"မရဘူး ဟန္။မင္းမနက္စာမစားရင္ ဗိုက္ေအာင့္မွာသိရဲ႕သားနဲ႔"

ဝတ္ရည္ သူ႔အေရွ႕ကႏွစ္ေယာက္ကိုၾကည့္ရင္း စိတ္ရႈပ္လာရသည္။မေန႔ကတင္အေကာင္းႀကီးရွိေနေသးတဲ့ ႏွစ္ေယာက္က ဒီမနက္ေက်ာင္းသြားေတာ့ ကားေပၚမွာ စကားလည္းမေျပာၾက။ခြန္းကခါးပတ္ပတ္ေပးဖို႔လုပ္ေတာ့လည္း သာကအတင္းေရွာင္။

ဝတ္ရည္ကကားေပၚမွာ စေနာက္ၿပီးစကားေျပာေတာ့လည္း ႏွစ္ေယာက္လံုးက အားနာပါးနာနဲ႔ေတာင္ မျပံဳးၾက။ေျပာေနတဲ့ ဝတ္ရည္ကပဲအရူးႀကီးလံုးလံုးျဖစ္လို႔။အရင္တုန္းကဆို ပူးကပ္ထိုင္ေနၾကတဲ့ႏွစ္ေယာက္က ဒီေန႔ထိုင္ေနလိုက္တာမ်ား ရန္ကုန္နဲ႔မႏၲေလးလို။ဝတ္ရည္ေမးေတာ့လည္း အင္းမလုပ္ အဲမလုပ္။ၾကာလာေတာ့ ဝတ္ရည္လည္း စိတ္မရွည္ေတာ့။

"ဟဲ့ နင္တို႔ဘာျဖစ္ေနၾကတာလဲ"

"ဟန္ေနာ္ လိမၼာတယ္ေလကြာ"

"ဟင့္အင္း ငါကဆိုးတယ္။မစားဘူး"

"အာ မဟုတ္ပါဘူး။ငါ့ဟန္ေလးကလိမၼာတာငါသိတယ္ေလ ေနာ္"

"ဟဲ့ ဟဲ့ ဟဲ့ ငါေျပာတာၾကားလား အရူးႏွစ္ေကာင္ရဲ႕။ငါ့ကိုျမင္ေရာျမင္ၾကေသးရဲ႕လား။ဟဲ့ လို႔!!!"

ဝတ္ရည္ ေအာ္ေျပာလိုက္မွႏွစ္ေယာက္လံုးကဝတ္ရည္ကိုလွည့္ၾကည့္လာသည္။

"အမေလး ေတာ္ေသးတာေပါ့ လွည့္ၾကည့္ၾကလို႔။ငါလည္း အာေတြေညာင္းလွၿပီ။ေျပာပါဦး နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကဘာျဖစ္ၾကတာလဲ"

ဝတ္ရည္ရဲ႕အေမးကို ဆက္ကရွင္းျပသည္။

"နင္လည္း ဟန္႔မွာအစာအိမ္ရွိတာသိတယ္မလား"

"အင္း သိတယ္ေလ"

"ဟန္႔အေမကဒီေန႔အိမ္မွာ မုန္႔ဟင္းခါးခ်က္တယ္ကြာ။ငါတို႔လည္း ေက်ာင္းမသြားခင္မုန္႔ဟင္းခါးစားတယ္။အဲ့မွာ ဟန္ကသူ႔ပန္းကန္ထဲ ငရုတ္သီးေတြထည့္တာမွ အမ်ားႀကီး။မုန္႔ဟင္းရည္ေတြဆိုနီရဲေနတာပဲ။ငါကငါ့ပန္းကန္နဲ႔လဲေပးတာကို မစားဘူးတဲ့။အဲ့ဒါငါနည္းနည္းေအာ္လိုက္တာကို သူကစိတ္ဆိုးၿပီးထထြက္သြားတယ္။မနက္စာလည္းမစားရေသးဘူး။ငါကသူ႔ကို စိတ္ပူလို႔ကိုသူကငါ့ကိုနားမလည္ဘူး"