psycho; vkook

|47|

Na śniadaniu poczułem się jak małe dziecko. Naprawdę, brakowało tylko żebym miał specjalne siedzenie.

Podczas gdy wszyscy jedli na pewno przepyszne naleśniki, przez które ciekła mi ślinka, ja musiałem jeść jakąś kaszkę dla dzieci. Siedziałem przy stole lekko naburmuszony i przelewałem sobie łyżką jedzenie dla małych dzieci. Chłopaki widząc, że nie jem, postanowili, że któryś z nich mnie nakarmi. Ostatecznie ta rola padła na Yoongiego, który przykładał mi łyżkę do ust jednak ja ich nie otwierałem.

W pewnym momencie ktoś rzucił, że Yoongi powinien podejść do mnie jak do dziecka. No ja nie wiem jak inni ale ja miałbym wątpliwości czy jego dziecko byłoby pocieszone słowami "wpierdalaj pan, bo jak nie to wepchnę ci te miskę do gardła" mówione ze słodkim uśmiechem. Kiedy Yoongi zauważył że chłopaki patrzą na niego z uniesionymi brwiami, dodał szybko "a kuci kici guuuu". Było w tym coś uroczego i zacząłem się śmiać i posłusznie jeść różową papkę.

Później siedzieliśmy na ogrodzie, korzystając z ładnej pogody. Leżałem sobie na hamaku i obserwowałem sobie jak chłopaki grają w siatkówkę.

Muszę się do czegoś przyznać... Ostatnio przed spaniem... Miałem dziwne myśli. To znaczy nie tak dziwne jak w ostatnim czasie, ale no... Zacząłem się zastanawiać czy ja naprawdę kocham Taehyunga i czy lekarz nie miał racji mówiąc że to obsesja na czyimś punkcie. Wykluczyłem jednak myśl że go nie kocham... Bo jeśli chcesz dla kogoś jak najlepiej i jesteś w stanie dla tej osoby wszystko zrobić, byleby ten ktoś był szczęśliwy... To to chyba jednak jest miłość, prawda?

Nie mam pojęcia co jest teraz w mojej głowie. Czuję się jakbym uczył się życia na nowo.

Nie brałem leków już jakiś czas... Mimo że czasem bardzo chciałem. Chcę się doprowadzić do porządku dla chłopaków, mimo że czasem jest to trudne.

~Jungkook