FORGOTTEN (gxg) (COMPLETED)

CHAPTER 23

VIAH's POV

Her brows were all curled up na parang inis na inis.

Mula sa pagkakahiga ay umupo siya sa higaan kaya napaupo na din ako dahil ayoko pa sana siyang pakawalan.

Pero... buong lakas siyang umalis mula sa pagkakayakap ko.

This is the moment I was always afraid of coming.

She's definitely mad right now. It's all on her face.

I felt wretched, as if my heart was being crushed into pieces.

"I... I'm s-sorry..." I said as I looked down.

I tried hard to say those words because I could barely breathe.

"I'm sorry... I really am. I'm... sorry." I repeatedly said while crying hard.

I can't even look directly at her eyes and face.

"I'm---"

I stopped when she grabbed me for a hug.

I was stunned and can't even move or utter a single word.

Even I'm still confused, I felt really... really warm. That feeling that only she could give.

I tightened my lips and hardly closed my eyes when I felt her hands tapping my back.

What are you doing Zenice??

I might end up forcing you to be with me 'til the day I die.

Baka... hindi kita magawang pakawalan kapag pinagpatuloy mo pa yan.

"Z-Zenice..." mahina kong tawag sakanya.

"Shhh... Wag ka nang umiyak. Wala kang kasalanan." pag-aalo niya sakin.

Again, tears continuously poured down my cheeks.

"B-But---"

"Hindi mo ginusto ang nangyari. Walang may gusto nun. Tanggapin nalang natin ang mga bagay na nangyari na. Wag na tayong magpakulong sa nakaraan. Dahil marami pang dapat gawin sa kasalukuyan para sa mas maayos na hinaharap." malumanay niyang sabi.

Umakap na 'ko sakanya pabalik saka ulit nagpakawala ng mga hikbi.

"Wag mo nang alalahanin ang pamilya ko. Ako na ang bahala sakanila. Sa ngayon, sarili mo muna ang isipin mo. Deserve mong makapagpahinga mula sa lahat ng pagod at paghihirap mo ng ilang taon. At wag na wag mong sisisihin ang sarili mo dahil hindi lang naman ikaw ang gumawa ng desisyon noon. Siguradong may mga rason din ako sa mga naging desisyon ko... At yun ang aalamin ko... Para sa ikakapanatag mo..." sabi pa niya.

I hugged her more tight.

"V-Viah..." mahinang tawag niya sakin.

Hindi ako sumagot. Gusto ko lang siyang yakapin.

I actually expected the worst. I never thought she would forgive me.

So I'm really happy...

I really am.

I was startled again when she insisted on breaking our hug.

"Ayan ka na naman eh!" sabi niya nang magkaharap na kami.

I gave her a worried and confused look.

"W-Why?" I muttered.

"Kanina ka pa kasi! Hindi na 'ko makahinga sa higpit ng yakap mo! Papatayin mo naman agad ako bago ako makaalala eh!" reklamo niya.