Code: ICE (Code Series #1)

Chapter 17: Asul na Rosas

A/N: Hello? Gusto raw kayong kausapin ni Orville. Haha 😂😂. Wanna know Orville's thoughts? Here's Orville's Point of view. Enjoy. Insert wink here*

L O R I E N R H I I

❄❄❄

Chapter 17:
Asul na rosas

ORVILLE

Rinig na rinig ko ang bawat pagbuklat ng pahina ng libro sa aking harapan. Naninibago ako sa tunog na naririnig ko dahil dati-rati ay tunog ng pagtipa ng keyboard sa laptop ang lagi ko sa kanya naririnig. Hindi ko maiwasang mapaangat ng tingin sa kanya.

She's holding a book.. Not my book. Hindi niya ginagamit ang laptop ko at hindi niya rin binabasa ang libro kong hiniram niya sakin. Mahigit dalawang linggo niya na iyong hindi pinapansin. Maging ako.

Well, hindi naman talaga siya namamansin simula first year. Nagbago lamang iyon nong makulong siya sa isang oven sa lumang gusali ng TVL.

First year pa lang ako, lagi ko na siyang pinagmamasdan. Truth is, I'm on a mission and it's about her. Kabilang ako sa isang organisasyon na kilala nila bilang Solar--Isang sekretong organisasyon ng gobyerno na ang tanging misyon ay pabagsakin ang Autotrophs. Una kong nakilala si Sir Harris sa organisasyon at ang tanging misyon na ibinigay niya sakin ay bantayan ang bawat galaw ng isang Izen Caramel Edison.

Unang beses kong nakita ang misyon kong si Izen ay sa library. Mag-isa siya sa isang sulok na ilang hakbang mo lang ay ang mismong desk na ng librarian.

Ng masilayan ko ang kanyang mukha, agad na napatanong ako sa aking sarili..

Ito ba ang sinasabi nilang myembro ng masamang organisasyon na iyon?

Iyon ay dahil sobrang amo ng kanyang mukha. Alam kong maraming nagsasabi na 'never judge a book by its cover' pero hindi ko maiwasang mapakunot ang noo.

She look like an angel in my eyes. The color of her eyes was sweet like caramel. Her small nose was on point and her lips were pinkish. Kulay brown naman ang tuwid niyang buhok at maputing-maputi ang kanyang balat. Even if she has that straight face, mukha pa rin siyang anghel.

Sa loob ng tatlong taon kong pagmamasid, wala akong makitang kakaiba sa kanya. She's just rude sometimes. Lagi kong napapansin na tuwing may group studies sila, hindi siya nakikisama. It's either hindi siya tutulong or siya na lang mismo ang gagawa mag-isa. But she's aware of it. Alam ko yon dahil nakikilala ko na ang emosyon niya base lamang sa paggalaw ng ano mang bahagi ng katawan niya. When she has no interest on something, her face was just straight. Like a wall. When she felt some movement on her surroundings, tumataas ng bahagya ang kilay niya--gaya ng tuwing natatapos ako sa pagbabasa sa isang pahina at naririnig niya ang tunog ng papel mula sa pagbuklat ko ng panibagong pahina. When she's confused, kagat niya ng bahagya ang kanyang lagi while her eyes was just starring at something without blinking. When she's worried, nanginginig ang kanyang pisngi. Saulo ko na ang bawat reaksyon niya sa mga bagay-bagay. And I already know that she doesn't want to talk to anyone. Ni hindi ko pa siya narinig magsalita sa loob ng tatlong taon naming magkasama sa usual spot sa library.

But this school year was different. She was abducted. Hindi ko talaga makita na isa siyang Autotrophs. Pero..

Nong nasa bisig ko siya habang sinusugod namin siya ni Sir Harris sa clinic, may naibulalas siya..

She said..