Mavipembemilena- TAMAMLANDI🌺

1.bölüm - Söz 🌺

İlk bölümle geldim 🙈
Bölüm hakkında olumlu - olumsuz düşüncelerinizi belirtirseniz çok sevinirim.
Oylarınızı bekliyorum 😍

İçine derin bir nefes çekerek kapının önünde durdu. Biraz sonra alacağı haberi duymaya henüz hazır değildi.

Olduğu yerde etrafını inceledi. Hafızasına kazımak istercesine baktı. Kapı ziline, giriş kapısına, apartmanın önündeki çimlere bile baktı. O sırada yolun karşısına geçen kediye takıldı bakışları. İsmini hatırlamaya çalıştı. Tuhaf bir ismi vardı mahalledeki çocukların taktığı. Bu kedi mahalleye ilk geldiğinde zeyneple ona "Yamalı" ismini koymuşlardı. Sonra da hep Yamalı diye sevip seslenmişlerdi. Çocukların taktığı isim aklına gelmeyince düşünmekten vazgeçti. Evlerinin numarasının yazılı olduğu zile basarak kapının açılmasını beklemeye başladı. Şuan zil sesine kadar her şeyi kazımak istiyordu hafızasına. Aniden kapının açılmasıyla sıçrayarak geri çekildi.
Dolan gözlerini elinin tersiyle silerek merdivenleri çıkmaya başladı.

2.katın camı kırıkmış.
3. Katın boyası diğerlerinden farklı.
....

Kendi kendine söylenerek dairelerinin önüne geldiğinde gözlerinde biriken son damlaları silerek kapıya vurdu. Ailesini de üzmeye hakkı yoktu.
Kapıyı açan annesine sarıldı. Annesinin kollarından ayrılmadan

- Açıklandı mı
-Açıklandı geç bakalım içeri.

Doğa içeri geçtikten sonra Ankaraya tainlerinin çıktığını öğrendi. Babası polis olduğu için annesi bu duruma alışkındı. Ama doğanın çocukluğu burada geçmişti. Buradan ayrılmak ona çok zor geliyordu. Buradan gittiğinde sanki yarım kalacak gibi hissediyordu. 2. Ailesi buradaydı. Bebekliği dahil 13 yıllık hayatı onlarla geçmişti.
Nesrin hanım annesinin 15 yıllık arkadaşıydı. Onu öz teyzesi gibi sever değer verirdi. Ömer bey de babasının 15 yıllık görev arkadaşıydı. Doğanın amcası olmadığı için bu boşluğu Ömer amcası doldurmuştu. Zeynep kız kardeşi, en yakın arkadaşı olmuştu. Umutla hem arkadaşlardı hem de annelerinin hamileliği bile beraber geçmişti.

Düşündükçe daha çok canı yanıyordu. Onlardan ayrılmak fazlasıyla zordu. Bitmesini istemiyordu.
Daha fazla ağlamak istemiyordu gözleri yanıyor ve başı haddinden fazla ağrıyordu.
Uyuma bahanesiyle yattığı yatağından doğrulup elini yüzünü yıkadığında gözlerinden akmaya hazırlanan yaşları zor da olsa durdurdu. Bu gözlerinin bir ayarı yoktu resmen. İradesi dışında çalışan gözyaşı bezlerine kısa bir azar çektikten sonra aynada kendine baktı. Bu şekilde aşağı inemezdi. Yüzüne defalarca su çarptıktan sonra gülümseyerek yüzündeki hüznü gidermeye çalıştı. Şuan deli gibi gözüktüğüne emindi ama bunu yapmayan var mıydı ki...
İlk ana göre şuan çok daha iyi gözüküyordu.

Mutfağa inip ağrı kesici içtikten sonra annesine haber verip evden çıktı.

Babasının söylediğine göre birkaç gün sonra evi toplamaya başlayacaklardı. Okulun bitmesine de 1 hafta kalmıştı. Arkadaşlarıyla son sene için yaptıkları planları hatırladı. Çok çalışıp aynı liseyi kazanacaklardı. Onlarla aynı lisede okumayı ne çok isterdi.

Şimdi anılarının olduğu her yere gidip resimlerini çekecekti. Belki bu yaptığı sonradan canını çok acıtacaktı. Belki özlemini gidermeyecekti ama bunu yapmassa çok pişman olacağına emindi.

İlk olarak okuluna gitti. Okulun açık olduğunu görünce 8. Sınıfların olduğu kata çıktı. C şubesini aradı gözleriyle. Sınıftan içeri girdiğinde nerede oturmak isterdim diye düşündü. Cam kenarında ki ön sıraya oturdu. Burada ders dinlediğini arkadaşlarıyla soru çözdüğünü tenefüse çıktıklarını daha sonra camın önünde duran kaloriferde sohbet ettiklerini hayal etti.
Daha sonra resmini çekip çıktı sınıftan.