Mavipembemilena- TAMAMLANDI🌺

2.bölüm 🌺

5 yıl sonra

Tercih sonuçlarının açıklanacağı gün gelmişti.
Doktor olmak çocukluktan beri büyük hayallerinden biriydi. Çok kocaman hayalleri yoktu bu nedenle doktor olmakta sayılı olan büyük hayallerinden biri olabilmişti.

Abisi annesi ve babası sonuç ekranının başında açılmasını beklerken bir yandan dualar ediyorlardı.

Ekranın açıldığında doğa heyecanla el çırpti. Ekrandaki yazıyı herkes okuyordu ama sesli bir şekilde o da okudu.

İstanbul'da bir tıp fakültesi kazanmıştı. Yıllar sonra tekrar İstanbul'a gitmenin sevincini ayrı hayallerine daha da yaklaşmanin sevincini ayrı yaşıyordu . Bu mesleğin ne kadar önemli olduğunun bilincindeydi. Para için yapılacak bir meslek değildi. Ama kazandığı parayı durumu olmayan hastalar için kullanmakta hayallerinden biriydi. Birinin hayır duasını almak , birinin yarasına merhem olabilmek değerliydi hemde çok değerliydi.

Daha sonra çalan telefonla bakışları oraya döndü. Çalan annesinin telefonunuydu ve arayan Nesrin hanımdı. Umut'un nereyi kazandığını merak ediyordu. Annesinin telefon konuşmasını pür dikkat dinliyordu. Nesrin hanıma kazandığı üniversiteyi söyledikten sonra Nesrin hanımın söyledikleriyle annesi önce şaşırmış sonra sevinmiş ve tebrik etmişti. Telefonu kapattığinda soran gözlerle annesine baktı .
Annesi umut'un da aynı üniversiteyi kazandığını söylediğinde şaşırma sırası Doğada idi .
Umut'un puanı daha yüksekti neden bu okulu yazmıştı .

- Umut'un puanı daha yüksekti neden orayı yazmış ki
- Şehir dışı yazmak istememiş . Zaten çok bir fark yokmuş .

Anladım manasında başını salladiktan sonra abisi kereme ve babasına sarıldı. Telefonunu alarak odaya geçti. Gelen mesajlara ve aramalara cevap verecekti.

2 saatin ardından tüm arkadaşlariyla görüşmüştü. Daha fazla telefonla meşgul olmak istemeyerek telefonu kapattiktan sonra odasının penceresine yöneldi. Pencerenin önünde ki okuma koltuğuna oturup eline bir kitap aldı. Daha sonra okuduğu cümlelerden bir şey anlamadığını farkederek kaldırdı kitabı.
Şimdi birçok duyguyu bir arada yaşıyordu ve her duyguyu doruklarında yaşadığı için bu durum onu yıpratıyordu.
Yakında İstanbul'a gidiyorlardı ve şimdilik sadece mutlu olmak istiyordu.

******************
Gözlerini zorlukla araladı. Tüm gece düşünmekten uyuyamamıştı. Sabah namazından sonra anca uykuya daldığında uyumak için sadece 2 saati vardı. 2 saat sonra çalan alarmı hırsla kapatırken sanki az önce gözlerini yummuş ve hemen açmış gibi hissediyordu. Tüm gece düşündükleri fazlasıyla yormuştu bedenen olmasa bile ruhen dinlenmeye gerçekten ihtiyacı vardı ve ne bedenen ne de ruhen dinlenmesi bu günlerde pek mümkün görünmüyordu.

Umutla son yaptıkları konuşmayı hatırladığında gülümsedi yıllar geçtikçe hissettiğinin ne olduğunu daha iyi anlamıştı. Her şey hayal olmaktan çıktığında gerçeklerle yavaş yavaş yüzleşmişti genç kız. Onu uzaktan sevmek kolayken yakınında olmak kolay olmayacaktı. Kalbi nefsiyle savaşacaktı. İki ailenin dostluğu bu durumu daha da zorlaştırırken hiçbir şeyin uzaktan sevmek kadar kolay olmayacağının farkındaydı.

Düşüncelerinin verdiği ağırlığı bastırmak istercesine ciğerlerine derin bir soluk çektikten sonra son hazırlıklarını yapmak üzere kalktı yatağından.

İstanbuldan taşınırken yaptığı uzun vedadan yapmamıştı. Evet yine üzülmüştü dostlarıyla son zamanlarını dolu dolu geçirip veda etmişti ama şimdi İstanbula gittiği için mutlu olması gerekmez miydi? İçi içine sığmamalıydı ağlayarak ayrıldığı şehre gülerek gitmeliydi.
Yıllarca tekrar istanbula gidebilmenin hayaliyle yaşamışken şimdi bu hali...