𝐇𝐄𝐑𝐎 🍑 |Jikook

*28*

     Dersin bitmesiyle oflayarak kitaplarımı toplayıp amfiden çıktım.

     Sürekli kalbime ağrı saplanıyor, beni zor durumda bırakıyordu. Tabi bunda Jungkook'un göreve gitmesinin üzerinden 1 hafta, ondan hiç haber alamayışımın üzerinden 5 gün geçmesinden dolayı da olabilirdi...

     5 gündür ne aramalarıma cevap vermişti ne de mesajlarıma.

     Belli etmemeye çalışıyordum ancak onu çok merak ediyordum. Ara ara karnıma sancı giriyordu. Jungkook gideliden beri bebeğimiz de bir hayli huysuz ve huzursuzdu.

  "Naber Jimin?"

     Taehyung'un sorduğu soruyla hazırladığım çantamdan kaldırmıştım başımı.

  "İyi Tae, sen?"

     Gülümsemeye çalışarak konuştuğumda o da gülüp iyi oldığunu belirtircesine başını sallamıştı.

  "Şey, Jungkook'tan hala bir haber yok mu?"

     Dikkatli bir şekilde sormasına karşı burukça gülümsemiştim.

  "Yok."

     Anlayışla başını sallayıp gülümsedi. Destek olurcasına omzumu patpatladığında birbirimize veda etmiştik.

     Kampüsün otoparkına parkettiğim arabama doğru ilerlerken iç çektim.

     1 hafta çok uzun bir süre değildi belki ama biz 1 saat görmediğimizde bile özleyen insanlardık. 1 hafta geçmişti. Koskoca bir hafta boyunca yanımda yoktu ve ben onu deli gibi özlemiştim.

     Kokusunu, sarılışını, yaptığı yemekleri, dokunuşlarını, bakışlarını hatta beni okuldan almasını bile özlemiştim.

     Arabaya bindikten sonra kemerimi takıp arabayı çalıştıracaktım ki telefonumun çalmasıyla yan koltuğa koyduğum çantamın içinden telefonumu çıkardım.

~Yoongi arıyor~

     Ekranda gördüğüm isimle heyecanla telefonu açıp kulağıma dayamıştım.

  "Jimin?"

     Duyduğum sesle kaşlarımı çattım. Yoongi'nin sesi oldukça hissiz geliyordu.

  "Evet Yoongi?"

  "Biz şehir hastanesine gidiyoruz...-"

     Dediklerinden sonra aceleyle lafını bölmüştüm.

  "Neden!?"

      Biraz yüksek çıkan sesimle Yoongi'nin yüzünü buruşturduğunu tahmin edebilmiştim.

      Hastane lafı geçtiğinden beri titremeye başlayan ellerim ve ağrıyan karnımla derin bir nefes alarak sakinleşmeye çalıştım.

  "Çok telaşlanma. Sakin ol ve hastaneye gel olur mu?"

      Dedikleriyle telefonu kapatıp arabayı çalıştırarak hızla hastaneye doğru ilerlemem çok az bir vaktimi almıştı.

     Zaten çok uzun sürmeyen yolculuğun ardından arabayı parkettim. O sırada acile doğru gelen bir kaç polis arabası ve Jungkook'un timinin ekip arabasını gördüğümde görüşüm bulanıklaşmıştı.

     Zar zor acil kapısına doğru koşmuştum.

     Bir yandan şişik olan karnımı tutuyordum.