Don't Call Me Love

Chapter 28

For the last time, we cuddled in his bed. I'm going to miss him. Hindi ko nga alam baka pag-gising ko hindi ko na siya pakawalan o baka ayoko na magising. Mananatali nalang ako sa mga yakap ni Davian. It's really hard to let go of someone you love kahit na sinaktan ka niya. Kahit na pinaglauran ka lang niya. Mahal mo e.

I never loved someone like this before! Hindi naman ganito ang naramdaman ko kay Paul
before o baka kasi kaya iba si Davian kay Paul ay dahil binigay ko kay Davian ang buong pagmamahal ko.

Hindi ko nga alam kung nakatulog ako. I just admired him while he was sleeping. This will be the last time I'll be this close to him. The last time I'll get to admire his face. I sighed. I slowly removed his arms on me. I planted a kiss on his forehead.

Until the stars shall unite us again.

"Farewell, my love." I started packing my things. It was still 4 in the morning but I want to leave without him knowing. Wala pang oras ay natapos na ako. Iniwanan ko nalang yung iba. Kinuha ko nalang din yung mga polaroid pictures namin. I want to keep it. He would probably throw all of those anyway.

That pictures meant nothing to him. So, ako nalang ang magtatabi. I went back sa condo namin ng friends ko. Nakakainis nga at parang ginawa nilang bodega yung kwarto ko.Natulog muna ako sa kwarto ni Gia habang inaayos yung kwarto ko. Nagring ako sa tunog ng phone ko.

"Ate?..."

"Nakapag-decide ka na ba? We still have to book you ticket." I let out a heavy sigh.

"Yes." I bit lip as I waited for my sister's response.

"Oh, ano naging desisyon mo?"

"Sige, ate. Sasama ako."

That was an impulsive decision. I want to leave. I want to forget the pain. "That's good. Does Davian know you're planning on moving to Canada?"

"No...W-We parted ways.." I felt my voice cracked.

"What? What happened? Where are you? I thought you're living in his condo?" I tried my best to make her believe that I'm okay. She has good intuition. Kahit boses mo lang alam niya na kung malungkot ka o hindi.

"Bunso..." She sounded worried, ayoko siya magalala, lalo na at may duty siya.

"No, ate. It's okay. Kaya ko naman." I ended the call na at binato ang phone ko doon sa may bean bag at tinakip ko ang kamay ko. Ayoko magising si Gia kaya hinayaan ko nalang tumulo yung luha ko. Nagawa ko naman na umiyak na walang tunog.

Isang linggo na ang lumipas simula nung naghiwalay kami ni Davian. Hindi ko alam, I just find myself every single night crying. He gave me so much love. He gave me everything and yet he choose to disappoint me, he choose to hurt me when he promised me that he will never hurt me like Paul did. Hindi ko din naman siya masisi na hindi niya ako maalala. Ang malala pa ay hindi ko kayang magalit sa kanya. I love him that much.

I was wearing a black long-sleeve shirt and maong pants. Naka-boots din ako, nasa airport na kami ngayon. Hinatid ako ng mga kaibigan ko, pati nga si Paul ay nandito.

"Mamimiss ka namin!" wika ni Gia sabay yakap sa akin.

"Babalik din ako."

"Ang tagal pa noon! After med school ka pa ata uuwi e o baka hindi na. Sa Canada ka na ata magtrabaho." Natawa naman ako sa sinabi ni Riley. Napatingin naman ako kay Benj at naiiyak. Napangiti naman ako. Hindi ko nga inaasahan na sasama siya sa paghatid sa akin. At least alam ko na naging totoo ko siyang kaibigan.

"Umiiyak ka ba?" Natatawa kong wika, umiwas siya ng tingin para punasan ang luha.

"Hindi ah." Niyakap ko naman siya.