"Bakit?..." He said it with so much emotion. He said with so much pain in his voice.
"Hindi mo naman kasi kasalanan na magka-amnesia,"
"Bakit ka ganyan, Alannis? Magalit ka sa'kin, Alannis!" Umiling ako habang patuloy ang patak ng mga luha sa aking mata.
"I-I can't...." My voice cracked.
"Sinaktan kita, Alannis! I lied to you! Dapat lang na magalit ka sa'kin." Patuloy ako sa pag-iling. Kung kaya ko naman ay matagal ko ng ginawa.
"Hindi ko kaya...Gusto kong magalit sa'yo pero nangingibabaw yung pagmamahal ko sa'yo kaya nagalit ako sa sarili ko."
"Magalit ka!"
"How can I get mad at someone who showered me with so much love and happiness?"
I don't know how I even managed to smile. It was a genuine smile. My smile faded when I saw him broke down. He covered his face with his hands. I slowly approached him.
"Alannis." His leges collapsed on the ground at napaluhod. He places his hands on his lap and I can clearly see the tears he was helding back earlier.
I grabbed his hand and he was stunned when he felt my hand. "Mahal na mahal kita, ang hirap. Sobrang hirap kalimutan ang pagmamahal na inalay mo sa'kin."
"Alannis, I'm sorry...hindi ko na kasi kaya magpanggap na naalala kita, I should have tried to love you."
"But you didn't." I muttered.
"Davian, kahit umabot ng sampung taon...it won't change the fact that you broke my heart." I said softly.
"I'm tired. Let's sleep. Mag-usap nalang ulit tayo when we can."
"Sa couch nalang ako matutulog." Bago pa siya makaalis ay pinigilan ko siya. Napatingin naman siya sa akin kaya agad ako umiwas ng tingin.
"T-Tabi nalang tayo. Malaki naman yung kama pwede naman tayo maglagay ng una sa pagitan natin." Dumeristo muna ako sa c.r dala-dala ang damit ni Davian. Gosh, it smells like him. I looked at my reflection in the mirror bago ako naghilamos at lumabas. He's already asleep on the left side of the bed. I closed the lights bago ako humiga sa kama.
Maaga akong umalis sa kwarto ni Davian. Dumeritso agad ako sa kwarto namin. Kakatakot pa lang sana ako ng bumungad sa akin ang bagong gising na si Brent. Magulo pa ang buhok niya at kinukusot pa ang mata. Naka-pajamas pa rin siya.
"Oh? Bakit lumabas ka na?" Tanong ko.
"Ali!" Na-estatwa ako sa kinatatayuan ko ng mahigpit akong yakapin ni Brent. Ibinaon niya ang mukha niya sa balikat ko.
"Brent..."
"I was worried..." Binitawan niya na ako at nginitian.
"I'm sorry."
"What happened last night? We just saw a stranger in our room. He claimed that he's a friend of yours." Nasapo ako sa ulo ko. Oo nga pala. Naiwanan ko si Max sa hotel suite namin.
"He is."
"Ops..." Nag-iwas ng tingin agad si Brent kaya napakunot ang noo ko.
"What do you mean by ops?"
"Well, I punched him in the face while Ry punched him in the gut."
"You did what?!" I panicked kaya agad ako pumasok sa kwarto para kuhanin ang phone ko at tawagan si Max.
"Hey, darling!"
"Where are you?" I asked.
"Miss me, Darling?"
BINABASA MO ANG
Don't Call Me Love
Roman d'amourSa tingin mo sa libo-libong tao sa mundo, nahanap mo na kaya ang soulmate mo? Sa tingin mo saan kayo magkikita ng the one mo? Two strangers never expected to find love in the most strangest place. How will their love prosper when fate is very mis...