Don't Call Me Love

Chapter 25

"Love!" Mahipit napayakap si Davian sa'kin parang sabik na sabik.

"I missed you so damn much, I'm glad you're awake." He whispered. I'm confused. What does he mean that I'm awake? Teka...Ano ginagawa namin sa ospital?

"Aww.." Nakaramdam ako ng konting sakit sa katawan sa higpit ng yakap ni Davian, agad naman niya akong binitawan.

"I'm sorry, love. Saan masakit?" Tinuro ko doon sa may braso ko. "A-Ano nangyari?" Nalilito ako, bakit ba bigla akong napunta sa ospital? Ang huli ko lang naalala ay tinext ko si Davian tapos...

"You got hit by a car, love." Something hit me...he's calling me love which he rarely does ever since he had an amnesia.

"Teka, naalala mo na ako?" Nagugulahan kong tanong. Ngumiti siya at inilagay ang palad niya sa mukha ko.

"Yes, love. I remember you now." Mahigpit akong napayakap sa kanya, napadaing ako ng makaramdam ulit ng kirot dahil sa bigla kong pag-galaw.

"Dahan-dahan lang, love. Tatawag lang ako ng doctor." Tumango naman ako, tumayo na siya at umalis.

Tinawag niya naman ang doctor at nurse para tingnan ako. Ang sabi ng doctor may mga kailangan na kunin test. Iniwan na kami ng doctor pagkatapos. "I'm glad, you're awake." He smiled while he combing my hair.

"Did I make you worry?" I frowned pero he only gave me a small smile. I did, didn't I?

"It's okay, love. Ang maganda ay gising ka na." He reassured me.

"G-Gaano katagal?" He stared at me. Mukhang nagdadalawang-isip kung sasabihin ba sa akin o hindi. Gaano nga ba katagal? It can't be that long. Hindi naman humaba ang buhok ko.

"Almost three weeks na, love." Three weeks?...

I looked at him at inayos ang buhok niya. Kahit kailan talaga etong si Davian hindi marunong mag-suklay or if even knows what suklay is. "Pinabayaan mo ang sarili mo, ang lalim na ng eyebags mo, pumayat ka. Natutulog ka pa ba? Naliligo? Kumakain?" Nag-aalala kong tanong.

"Ikaw ang priority ko." It warmed my heart pero nakaramdam pa rin ako ng lungkot. He doesn't have to that.

"Davian. Don't be so selfless, isipin mo rin ang sarili mo. Huwag puro ako. Magaling na ako, you should take a rest, okay?" Ayoko naman na pinababayan niya yung sarili niya dahil sa akin, well.

Kahit ako aminado ako na medyo napabayaan ko din ang sarili ko, pero hindi naman ganun katagal. Nagising naman siya kaagad, two weeks siyang ganito!? Gusto ko siya kotongan sa totoo lang.

"Ali-"

"Davian, tatawagan ko si Benj at magpapadala ako ng pagkain. Umuwi ka at matutulog, maligo ka na rin." Tumango nalang siya, hinawakan niya naman yung kamay ko na hindi ko inaasahan.

"Madaming bumisita sa'yo, sila Paul, mga kaibigan natin, si Janna tsaka yung pinsan ko." Kumunot naman ang noo ko. Pinsan? Sinong pinsan? Wala naman siyang pinapakilala sa'kin na pinsan niya.

"Pinsan mo? Bakit naman ako bibisitahin ng pinsan mo?" Napangiti naman siya, mas lalong kumunot ang noo ko.

"Si Lunar, siya yung pinsan ko na bumisita." Nanlaki naman ang mata ko at napa-awang ang bibig.

Si Lunar? Pinsan niya yung batang yun? Edi ibig sabihin pinsan niya din sila Lance at Marru? Hindi ako makapaniwala na magka-anak sila. It's a small world, ika nga.

"Pinsan mo sila Lunar? Seryoso ka? Si Lunar Alonzo? Bakit mo hindi mo pinansin si Marru?" Natawa naman siya sa naging reaksyon ko kaya, napanguso nalang ako.