Tale Of A Moon

38

2008

A

ng mata ay inikot sa paligid. Sobrang puti. Lahat ng gilid at ng pader.

Nagulo ang noo ko. Tapos ay napatingin sa kamay ko.

Sa suot ko.

Puti.

Puti na damit.

"Na saan ako?" Tanong ko sa sarili.

Ang naging sagot lamang sa tanong ko ay isang dagundong na paulit-ulit.

"Luna," pero biglaang bulong sa akin ng napakapamilyar na boses.

Nanlaki ang mata ko.

Hindi ako makahinga.

Agad na pumasok ang luha sa gilid ng mata ko.

Napakagat ako sa labi.

Tumingin ako sa tabi ko.

Siya.

Siya ang nasa harap ko ngayon.

Agad na napunta ang aking kamay sa gilid ng kaniyang pisngi. Hinaplos ng daliri ko ang kaniyang labi. Ang kaniyang mata. Ang kaniyang tenga.

Buhay siya.

Mainit siya sa bawat haplos ko.

"Alex," bulong ko rin at nanghina agad ako. Hinayaan ko na tumulo ang luha sa aking mata. "Buhay ka. You're -- You're alive," hagulgol ko.

Naglabas siya ng ngiti sa akin. Siya naman ngayon ang humawak sa mukha ko. Gently wiping the tears rolling down my lips.

"Stop crying. I don't like you crying," he said.

Then, using his finger, wiped it more.

Gently. Quietly.

His prints becoming wet too.

Buhay talaga siya. Parang dati lang.

Tuwing umiiyak ako. Ganito rin ang ginagawa niya sa akin.

"Kamusta ka na?" I asked him.

He smiled at me. Tinigil niya na ang ginagawa niyang paghaplos sa aking luha at nilagay niya ang noo niya sa noo ko.

"I'm... at peace."

"Nang wala ako?"

"No... no. I'm at peace with the fact that I'm here. But I'm not at peace that I can never hold you like this anymore."

"Then, take me with you. Sasamahan kita sa kapayapaan. Please. Let me," I begged.

Umiling siya sa akin. Gumalaw ang ulo niya at nagsimula na namang magbalak ang luha na tumulo.

"Why?" Tanong ko sa kaniya.

But that was met with a silence.

Kaya tinignan ko ang kaniyang puwesto. Only to find him, gone.

Alone.

I'm alone...

Wala na naman siya.

Nagising ako bigla.

Nawala na ang puti at napalitan na lang ng ilaw na sumisilip sa aking bintana.