That's What They Told Me

Chapter 35

Chapter 35

Despise

My whole face contorted in utter confusion, as if Mama just cracked a joke, a prank or some sort.

"Senyor Donatello and that... Duccio, twins?" Pinigilan kong matawa.

Naalala ko ang nakitang litrato noon sa album. I was convinced that the one he was with in that photo was his twin brother. Magkamukha ang dalawang lalaki sa picture. At hindi rin lingid sa aking kaalaman na maliban kay Senyor Danilo, may isa pa silang kapatid.

Kaso lang ay kailanman, hindi ko pa rin nakikilala, sa mukha man o pangalan, ang isa pang Senyor, ang kakambal ng yumaong Senyor Donatello. Kahit ngayong nakakaalala na ako, wala akong mahagilap na memorya nito.

Duke's arrogant image suddenly popped into my mind but I shook my head unbelievingly. Of course not! No way!

Sure, his name is Duccio. It also starts with letter D like the other two. But it is not enough because once and for all, he's still young! He's what? He's just in his late 20s! And as much as I'm concern, Senyor Donatello passed away when he was 36 years old. Iyon pa lang ay hindi na tugma. Kaya imposible.

Nanatiling nakatitig lamang sa akin ang aking ina at kapatid, like they're buying me some time to ponder and contemplate. To solve the puzzle on my own.

Naging mabagal ang pag-iling ko. Bumagal iyon lalo nang isang ginoo ang sumulpot sa utak ko na may kaparehong kaso kay Duccio, ang posibleng rason kung bakit tila imortal ang kanilang hitsura.

I found myself absorb in a gloomy possibility. Natigalgal ako habang inaalala ang sinabi noon ni Senyor Danilo.

Aniya, isa sa dalawang limitadong antidote ang ininom niya noong kabataan nila. Ang kasalukuyan niyang hitsura ay ang hitsura niya dati nang ininom niya ang eksperimentong iyon.

There was only a fifty percent chance that his experiment was effective and that probability was indeed under his favor, because look at him now, he's an epitome of non-aging man.

Dalawa lang ang nagawa ni Senyor Danilo dahil sa kung anong rason, nasunog ang kanyang laboratoryo dati. At nang itanong ko kung nasaan ang isa pa, tanging ngiti lang ang iginawad niya sa akin, hindi na sinagot pa ang inosenteng kuryosidad.

Wala sa sarili akong natawa, halos nababaliw na. Nanindig ang balahibo ko sa kaisipan. Para akong nasisiraan ng bait nang ibalik muli ang paningin sa aking pamilya.

"Y-You mean, the extra antidote Senyor Danilo invented... D-Duccio was the one who took it? That's why..."

My shoulders drooped, too weak to even proceed with my theory. Kinumpirma iyon ng marahang pagtango ni Mama.

"Siya ang kambal at kapatid ni Donatello at Danilo, anak. Siya ang matagal nang nawawalang pangunahing salarin sa nangyaring trahedya noon."

Bumagsak lalo ang aking balikat at tila nalayasan ng ulirat sa narinig. Matagal bago ako nakabawi.

"B-Bakit po? Ano bang... ginawa niya?" pagpapatuloy ko kahit ang totoo, gusto nang sumabog ng utak ko sa mga nalalaman.

Bumuntong-hininga si Mama at sandaling pumikit. Ate rubbed her shoulder to console Mama for something deep-seated. Something that I don't know.

Anong nangyari noon para humantong ang lahat sa ganito? Aurdel used to be the guardian of people and nature in Castel. Bago pa man ang mga tao rito, nabubuhay na ang aming mga ninuno.