Gülüşüne Hasret Gözlerim

Bölüm -28

        Biraz kendime gelince tekrar okudum mesajı. Hakan 'a da aynı fotoğraflar gitmişti anlaşılan. Kim yapabilirdi ki bunu. "Beni arama" diye yazmıştı. Bana güvenmediği gibi bir açıklama yapmamı bile beklemedi. Bana hiç mi güvenmedi ? Onu aldattığımı nasıl düşünebilirdi.
        Tatilde olanları düşündüm.Her şey oradan gelince oldu. Nasıl da oyuna geldim böyle. Görkem'in ne ilgisi vardı olaylarla? Peki İnci ? O da mı işin içindeydi. Düşünmekten artık başım ağrımaya başladı.

     Annem de uyanınca salona geldi. Benim halimi görünce çok şaşırdı.
" Anne odama çıkalım, anlatayım" dedim . Beraber odama çıktık. Olanları anlattım. Hakan'ın gönderdiği mesajı okuttum.
Annem" Ben konuşurum Hakan ile üzülme" dedi.
      Acaba inanır mıydı? Benim suçum olmadığını anlar mıydı?
       Annem telefonunu alıp tekrar geldi yanıma. İlk aradığında açmadı, ikinci aramasının ardından açtı telefonu Hakan. Annem birkaç cümle ile olanları anlattı. Konuşması bitince bana döndü.

" Ne dedi anne, anladı değil mi gerçeği?"
" Şey... Kızım."
" Anne ne dedi ne olur söyle."
"İnanmadı kızım. Bana sen yalan söylemişsin. Kendini aklaman için benim ikna edeceğimi düşünüp aratmışsın. Düşünmesi gerekiyormuş, üzgünüm kızım . Sonra kapattı." Dedi.

     Anneme yalnız kalmak istediğimi söyledim. Annem çıkar çıkmaz , göz yaşım kuruyana kadar ağladım. Şimdi ne olacaktı?Bunu kim yapmış olabilirdi?
        "Düşüneceğim" demişti. Sakin olmalıydım. Bana inanacaktı emindim. Hakan'a sadece mesaj atmayı düşündüm. Arayamazdım ki.

  " Hakan. Bu fotoğraflar nasıl çekildi bilmiyorum. İnan bana seni aldatmadım. Ben seni seviyorum."
    Uzun bir sürenin ardından anca mesajıma cevap yazmıştı. Önce bir resim göndermiş ve altına da :
"Barlara gittiğini saklaman bu yüzdenmiş demek ki" yazmış.

      Bu fotoğraf O Görkem denen çocukla çekilmiş , samimi gözüken bir fotoğraftı. Ama ben böyle bir anı hatırlamıyordum.
    Akşam üzeri annem tekrar yanıma geldi. Odamdan hiç çıkmamıştım . Merak etti belli ki.

" Anne bu olay ikimizin arasında kalabilir mi?"
" Tabiki  canım . Bek her şey yoluna girecek bunu unutma olur mu? Ve sakin ol. Bekle. Hakan kendini toparlasın , sana dönecektir."
" Ümidim yok anne  ama dediğin gibi bekleyeceğim."
" Hadi gel yemek yiyelim. Düşünme fazla . Her şey olacağına varır."

     Annemle indim aşağıya. Yemeğimi yer yemez hemen odama çıkacaktım . Babam neyim olduğunu sorunca annem benim  biraz üşüttüğümü söyledi.
" Gidip biraz dinleneyim. İyi geceler" dedim , odama çıktım. Uyumak istedim ama yapamadım. Bir fotoğraf ile nasıl bozuldu her şey. Anlam veremedim.

       Ara sıra Hakan 'a mesaj atıyordum. Hiç bir şekilde cevap yazmıyordu. Evde duvarlar üstüme üstüme gelmeye başladı. Annem bile alıştı evdeki halime. Babam bişey sorsa annem hemen cevap veriyor beni kurtarıyordu.

  Bir sabah daha fazla dayanamayıp kendimi dışarı attım.Saatlerce yürüdüm. Gezdiğimiz yollar , oturduğumuz banklar... Her yerde Hakan'ı görüyordum. Rüya gibi, film gibi başlayan birlikteliğimizin birkaç fotoğraf ile bittiğine hala inanamıyordum.Yürürken Meltem'e gitmeye karar verdim.
Kapıda beni görünce çok şaşırdı. Ağlamaktan gözlerim kançanağına dönmüştü.
" Yasemin bu ne hal? Gel içeriye."
"Anlatacağım , bir kendimi toparlayayım."
İçeriye geçtiğimizde kendime gelmek yerine biraz daha kötü oldum. Bana su getirdi. Zorlukla içtim suyu. Derin bir nefes aldım.

" Artık anlatır mısın ne olduğunu." Dedi.
"Bir sabah kargo geldi" diyerek yaşanan bütün olayları anlattım.
" Hakan böyle bir insan olamaz. Sana nasıl inanmaz ki.İstersen bir de biz konuşalım . Ya da Okan arasın sadece ne dersin?"
" Annem de aradı. Ama hiç bir şekilde dinlemiyor. Boşuna konuşursunuz, aramayın."
Meltem :
" Aykut'un işi olmasın sakın."dedi.
" Sanmıyorum. Hakan gittiğinde numaralarımızı değiştirdik ya. O zamandan beri hiç ulaşamadı bana."
" Bu işin içinde bir oyun var gibi sanki."
" Bilmiyorum ki. Tek bildiğim bana inanmaması."

Sessiz kaldık bir süre. Sonra benim telefonuma bir fotoğraf geldi. Numara görünmüyordu. Hemen açtık mesajı. Hakan ile bir kızın gülerken, birbirlerine bakarken bir kaç fotoğrafı çekilmiş. Kzın öyle bir bakışı vardı ki Hakan'a.
" Peki bu ne şimdi. Demek ki başka biri var. Bu yüzden beni dinlemek yerine bitirmek istiyor. Bana bu yüzden inanmamış gibi görünüyor."

     Ağlamaya ara veren gözlerim tekrar gözyaşlarına boğuldu. " Bitti bu iş"
dedim. Meltem ne söylese ne yapsa teselli edemiyordu beni. Hemen karar vermememi söyledi. Bekleyip de ne yapacaktım ki. Meltem'e bişey demeden müsade istedim. Yanımda olduğunu bilmek güzel bir teselliydi benim için.
       Bir an önce eve gitmek istedim. Ama dolmuşa binmek istemedim yine. Yağmura aldırmadan yürümeye başladım. Şemsiyem de yoktu fakat bu umurumda değildi.
     Kapıyı açan annem beni görünce telaşlandı biraz . Sadece iyiyim diyerek odama çıktım. Hemen üzerimi değiştirdim. Üşümeye de başladım. Yatağıma yatıp uyumaya çalıştım. O akşam hiç aşağıya inmedim.
      ~~~

    " Kızım senin ateşin var."Annemin sesiyle gözlerimi araladım. Dün yağmurda ıslanınca sanırım fena üşüttüm. Ve hastalanmayı başarmıştım. Annem ateşimi düşürmek için her yolu denedi.
     Babam da gelip ateşime baktı .
" Bu böyle olmaz, hadi hastaneye gidiyoruz" dedi. Hastaneye nasıl geldiğimizi hatırlamıyordum. 
      Gözlerimi açtığımda acil bölümünde olduğumuzu anladım. Serum takmışlardı bana. Sanki biraz daha iyiydim.

     Ezgi beni aramış . Annem de telefonu açınca hasta olduğumu söylemiş. Sevgi teyzeler de duyunca hastaneye gelmişler.

    "Ah güzel kızım, nasıl hasta oldun sen? Hakan'a söylemedik, istersen arayalım."
   " Gerek yok , şimdi daha iyi. Küçük bir üşütme sadece." diyen annem benim yerime cevap verdi. Ben ne diyebilirdim ki.
     Hakan'ın ailesine her şeyi anlatmayı istedim o an. Ama kendi ailesine de bişey söylemediği belliydi. Sessiz kalmayı tercih ettim.
      Serum bitince annem hemşirelere haber verdi.Hemşireler serumumu çıkardılar. Doktor  gelince tekrar muayene etti. Eve gidebileceğimizi söyledi.

      Sevgi teyze:
" Biz eve gelmeyelim. Yasemin kızımız dinlensin. Sonra uğrarız."dedi.
Ezgi de " Geçmiş olsun" diyerek sarıldı. Onlar gitti biz biraz daha bekleyip hastaneden öyle çıktık.
       Eve gelir gelmez annem salonda yer ayarladı bana. Daha iyi ilgilenebilmesi için burda yatmamı istedi. Her yerim ağrıyordu. En çok da kalbim.
   Meltem arayıp geçmiş olsun dileklerinde bulundu. Gelmek istediğini söylese de kabul etmedik. Hamileydi ve hasta olursa ilaç alamazdı.

    Annemin ilaçlarımı saatlerle vermesi  bir de yaptığı yemekler sayesinde iki üç gün içinde toparlandım.
      Ne Hakan'ı ne fotoğrafları , hiç bişeyi düşünmedim. Ne annem sordu ne de ben anlattım.

     Sabah uyandığımda annem karşı kanepede yine uyuyakalmıştı. Kalktım , öperek uyandırdım. Artık çok çok iyiydim.Annem benim iyi olduğumu görünce gülümsedi. Hemen güzel bir kahvaltı hazırladı. Beraber güzel bir kahvaltı yaptık.
       Telefonum çaldı , annem kalkıp açtı.
" Alo . Efendim kızım. Bilmem ki nasıl olur. Daha yeni toparlandı.. Tamam sorarım , seni arar kızım."
     Anneme baktım, arayan Meltem'miş ve beni çağırıyormuş. Annem gitme dese de hemen odama çıkıp hazırlandım.Evden çıkmayalı bayağı zaman oldu. Değişiklik olur die düşündüm. Nasılsa gayet iyiydim. Evden çıkarken" geç kalmam anne" dedim.

Dışardaki hava güzeldi. Ama hiç yürümeyi düşünmüyordum. Dolmuşla gitmeyi düşündüm. Durağa doğru yürümeye başladım. O esnada siyah bir araba yanımdan geçip ileride durdu. Arabanın hizasına gelmiştim ki içinden iki kişi arabadan indi. Ben ise yoluma devam ediyordum. Kollarımdan tutup beni zorla arabaya bindirdiler. " İmdat" diye bağırdım ama duyan olmadı.
Ben arabanın içinde debelenirken direksiyon tarafında oturan kişi bana döndü.

" Sana ulaşamayacağımı mı sandın Yasemin. Beraberliğimize az kaldı demiştim. Ve bugün hasret bitti bebeğim."