Gülüşüne Hasret Gözlerim

Bölüm -45

  İlaçları içip yatağa uzandım. Hakan'ın hayali gözlerimin önüne geldi. Mutluydum , artık kavuşacaktık. Gözlerim yavaş yavaş kapanmaya başladı, son kez nefes alıp gözlerimi kapatırken bir çığlık sesi duydum. Ve gözlerimi kapattım. Artık sevdiğim adama kavuşma vaktiydi.

Ölüm böyle bir duygumuydu, her yer karanlık. Sanki uyuyor gibiydim. Hani Hakan nerede? Neden hiç göremiyorum ki onu?Bir boşluktayım sanki. Bağırsam , avazım çıkana kadar bağırsam sesimi duyurabilir miyim? Ama bu sesler de ne? Kulağıma bir kaç ses geliyor,karmaşık,anlamıyorum. Gözlerimi açmalı mıyım? Nerdeyim?  Gözlerimi açarsam Hakan'ı yanımda görebilecek miyim?
Ben kazarsızlıkla iç sesimi dinlerken sesler gelmeye devam ediyordu. Duyduğum sesler biraz daha netlik kazanmaya başladı.

"Hastamız uyanıyor. Ailesine haber verin hemen."
Gözlerimi yavaş yavaş açtım. Bir odadaydım. Nerdeydim? Ne oldu? Hakan nerede?Bunlara cevap bulamazken tekrar uyudum.

Ne kadar uykuda kaldım bilmiyorum.
"Yasemin hanım beni duyabiliyor musunuz?" Yasemin hanım..."
Gözlerimi açtım . Bir hemşire vardı karşımda . Kapı açıldı ve annemi gördüm.
"Kızım şükür iyisin.Çok korktuk senin için."
"Ne oldu anne? Nerdeyim ben?"
"Hastanedeyiz. İlaç içmişsin. İyiki Ezgi odana gelmiş. Ya fark etmeseydik.... ya da .... söylemesi bile zor. Hepimiz burdayız kızım, yanındayız."
  Annem hem konuşuyor hem gözyaşlarını siliyordu.
"Beceremedim, sevdiğim adamın yanına gidemedim." deyince annem hemen bana sarıldı ve ağlaması bir an olsun durmadı.
"İyiyim anne ne olur üzülme" dedim.

Annemin nasıl korktuğunu gözlerine bakınca daha çok anladım. Babama haber vermek için dışarı çıktı annem. Bende yatağımda doğruldum biraz . Dışarıya baktım , akşam olmuştu.Daha iyiydim, midem yıkanmış. Erken müdahale olduğu için kurtulmuştum. Aslında kurtulmak istememiştim. Kim bilir belki de yaşamalıydım.  Belki de ölüm bana çok uzaktı. Hayatıma son verince her şey geçer diye düşünmüştüm. Ama anladım ki canı veren Allah alır canımızı.

Akşam boyu çok ziyaretçim oldu. Duyanlar tek tek geldi .Sağolsunlar. Meltem hem ağlayıp hem uzun uzun konuştu benimle. Ne kadar çok sevenim varmış. İnsan böyle zamanlarda anlıyormuş. İlerleyen saatlerde oda da kimse kalmadı. Annem ile baş başa kalabildik.Anneme bakınca ağlamaya başladım:
"Anne özür dilerim. Ben bunu yaparsam acılarım geçer diye düşündüm.Bir anda yaptım. Hakan olmadan nasıl nefes alabilirdim anne? Belki de..."
      Annem konuşmama izin vermeyip bana sarıldı:
"Bizi çok korkuttun kızım. Artık düşünme böyle şeyleri. Bundan sonra daha iyi olacaksın. Biz yanındayız. "
"Ne zaman çıkarız burdan anne?"
"Doktorunla  da konuştum. Yarın çıkabiliriz istersen."
   " İyiyim annem. Evet çıkalım Hakan'ın yanına gitmek istiyorum. Gidemedim yanına  ya kızmıştır bana . Üzülmüştür."
       Annem olur anlamında başını salladı. Hemşirenin seruma iğne vurmasıyla gözlerim kapandı.

       Hastaneden çıkmak çok iyi geldi .Derin bir nefes aldım. İlk önce Hakan'a gideceğimi söyledim. Bu yüzden direkt mezarlığa gittik. Babam arabada kalmayı tercih etti. Belli etmese de babam da çok korkmuştu. Her halinden anlaşılıyordu. Bana her şey yolundaymış gibi görünmeye çalışıyordu. Arabadan inerek yürüdüm. Ayaklarım titremeye başladı. Yavaş yavaş mezarlığa yaklaşınca ayaklarımın bağı çözüldü ve Hakan'nın yanına zor yürüdüm.

"Beceremedim , yanına gelmeyi de beceremedim. Affet kara gözlüm. Seni çok özledim."
      Mezarın üzerine kapanıp ağlamaya başladım. Hıçkırıklarım hiç dinmedi. Annem beni kaldıramayınca babam geldi hemen. Babama öyle bir sarıldım ki. İkisinin benim için çırpınışlarını nasıl unutabilirim. Zor da olsa arabaya binebildim.

      Eve gelir gelmez Ezgi sarıldı bana .
"Şükür yengem , şükür çok iyisin. Sen abimin emanetisin." Dedi. Sevgi annem de sarıldı doya doya. Onların hastaneye gelmemesini annem istemiş. Onlar da beni evde beklemiş. Oturacak halim yoktu, odamıza çıkmak için merdivenlere yöneldim. Kalbim hızlı hızlı atmaya başladı. Bir an önce odamıza girmek istedim. Derlenip toplanmış odamız. Yatağa oturdum biraz .Duvarlar üstüme üstüme gelmeye başladı. Her yerde bizim resmimiz vardı. Birden odadaki her şeyi sağa sola atmaya başladım. Döktüm kırdım , çerçeveleri indirdim.
       Ezgi bani engellemeye çalıştı. Ama ben bir hamleyle ittim onu. Sonra tekrar kalkıp bana hemen sarıldı. Ellerimdeki resimleri aldı. Anemler , babam, sevgi teyze... herkes bir anda odama doldu.
Annem Sevgi teyzeye:

"Müsaade ederseniz Yasemin biraz bizde kalsın. Çok iyi bakarım, emin olabilirsiniz.Buradan biraz uzaklaşmasına izin verin ne olur."    
      Sevgi teyze de gözyaşlarını silerek onayladı. Biz aşağı inerken annem ile Ezgi  bana kıyafet ayarlamaya başladı.
    Ne yapacağımın bilemeden annemlere doğru yol aldık.
Odama doğru çıkınca ayaklarım titredi. Birkaç ay önce mutlu bir şekilde çıktım bu odadan . Şimdi ise üzüntüler içinde giriyordum odaya. Her şey bıraktığım gibiydi. Yorgundum, yatağıma uzandım.

Annem yemek hazırlamış, odama gelip beni uyandırdı. Aşağıya inip beraber yemek yedik. Ama kimse konuşmuyordu. Masa da otururken bir an Hakan 'ın hayalini gördüm sanki. Bana gülümsüyordu ben de ona gülümsedim. Babam gülümsediğimi görünce o da gülümsedi.
"Sen hep böyle gül kızım ." dedi.
"Tabi gülerim babam . Bak Hakan da bana gülümsüyor."
Babamın yüzü bir an donuklaştı. Hiç bişey demedi. Annemle birbirlerine baktılar. Yemek bitince ben odama çıktım. Annem ilaçlarımı getirdi . İçtim ve sonrasında uyudum.

Sabah gözlerimi açtım yavaş  yavaş. Hakan yanımda yatıyordu. Yine gülümsedi , sonra kayboldu. Birden kalktım yataktan. Ne olduğuna anlam veremedim. Nere kaybolmuştu bir anda?
Aşağı indim Hakan kanepede oturuyordu. Ben Hakan ile konuştuğumu zannedip konuşmaya başladım. Annem ise beni izliyordu.
"Kızım kimle konuşuyorsun". dedi tedirgin bir ifade ile. Bak anne Hakan gelmiş.Onunla konuşuyoruz. Annem hiç bişey demeden yanımdan ayrıldı.
Birkaç günüm Hakan ile  konuşarak geçti. Bir geliyor bir kayboluyordu. Ben ise her kaybolduğunda ne zaman gelecek diye bekliyordum. Az uyumaya da başladım. Ya gelirde ben uyuyor olursam. Ya gelir de fark etmezsem diye korkmaya da başlamıştım.

Bir akşam otururken babam ;
"Kızım iyi misin ? Çok yorgun görünüyorsun"dedi.
"İyiyim babacım. Hakan geliyor ya . Uyursam göremem diye korkumdan uykusuz kaldım ."
"Hakan mı? Nasıl geliyor kızım ? Hakan biliyorsun ki...."
Annem hemen söze girdi:
" Tabiki kızım baban fark etmedi sanırım. Hadi babana bir kahve yap ."dedi. Babama öyle bir bakışı oldu ki annemin. Tedirgin , korku, üzüntü... bütün duyguları yüz ifadesinde görebiliyorduk.
"Sen içmeyecek misin anne ?" Diye sordum.
"Ben istemiyorum." dedi annem .
"O halde üç tane yapıyorum. Bir orta iki sade."
"Kızım ben içmeyeceğim." Diyen anneme gülerek baktım.
"Biliyorum annecim . Üçüncü kahve Hakan için . O da bizimle içecekmiş."
Ben gidip kahveleri yaptım. İçeri geri geldiğimde Hakan yoktu . Anneme Hakan 'ın nerde olduğunu sordum. Bir yere gittiğini yarın beni ona görüreceğini söyledi. Ama annemin sesi çatallaşmış ve üzgündü cevap verirken.
Mutluluktan kahvemi bile içmedim. Hemen gidip uyumaya çalıştım. Nasılsa ben ona gidecektim. Hakan gelmezdi bana . Uyumalıydım sevdiğim adama gidecektim. Daha ne isterdim ki.
Sabah annemi ben uyandırdım.
" Anne hadi kalk gidelim. Geç kalmayalım . Bekler şimdi beni."
Annem bana sarılarak ağladı. Ben aşağıya inip onu bekledim. Aşağı yukarı on beş dakika sonra annem geldi . Babam da yanındaydı, babam biriyle konuşuyor , annem ağlıyordu.
"Hadi çıkalım" diyerek kapıyı açıp çıktık. Çok heyecanlıydım. Ama o da ne , neden buraya geldik.
" Kızım gel . Seni Hakan 'a getirdik."
Ben o an neler olduğunu hatırladım. Mezarın başına gittim. "Hayır ... hayırrr..." diyerek ağlamaya başladım. Kaç gündür yaşadıklarım gördüklerim hepsi hayal miydi.
Ben ağlamayı bırakmayınca annemler beni kaldırdılar . Mezarlıktan ayrıldık. Giderken eve değilde başka bir yere doğru gitmeye başladık. Ben sadece dışarıyı izlemeye başladım.
Bir yere geldik. İki tane hemşire beni karşıladı. Bir doktor geldi .
"Kızınız bize emanet. Aklınız kalmasın."
Annem ağlaya ağlaya beni bırakıp gitti. Hastanenin adına baktım.
"Ruh ve sinir hastalıkları"yazıyordu.
"Ben deli değilim , ben deli değilim"diyerek çırpınmaya başladım. Sonra tek hatırladığım bana yapılan iğne oldu.

*****
Son bölüm olacaktı. . Ama hikayeye devam ettikçe final yapamayacağım galiba.Sanırım son iki bölümde olabiliriz.  Yazdıkça yeni fikirler geliyor. 

Sizce Yasemin'e ne olacak? Sonu akıl hastanesinde mi gelecek? Yoksa iyileşecek mi?
Beğenmeyi unutmayın...