Gülüşüne Hasret Gözlerim

Veeee Finaaall Bölümü

      Her yerde aranıyordu ama bir türlü bulamadılar Leyla'yı. Tabi yaaa neden aklıma gelmedi ki. Yalnız kalmak istediğinde gittiği bir yer vardı, bana göstermişti. Kesin ordaydı. Bir tane hemşireye söyledim ama önce ben gitmeliydim. Biraz karşı çıksa da kabul etti hemşire. Birkaç dakika sonra tam da karşımdaydı. Hastanenin en üst katında yangın merdiveninde.

" Herkes seni arıyor sen ne yapıyorsun burda?" Dedim. Ağlamaktan gözleri kızarmıştı.
"Birkaç güne beni de gönderiyorlar buradan. Ne yapacağım ben şimdi. Kalmak için elimden geleni yaptım. Ama bu kez olmadı." dedi.
Haline üzüldüm.Hiç bişey diyemedim.
" O gün gelsin o zaman düşünürsün. Bak bende yarın çıkıyorum üzülme." dedim.

Ama aklımdaki planı ona söylemedim .Biraz daha kaldık orda . İkimizde konuşmadık. Hava kararmak üzareydi indik aşağıya. Yine sessizdik. Odamıza gittik,.... arkasını döndü ve uyudu. Ya da uyuyo numarası yaptı.
Ben ise heyecandan uyuyamadım. Artık evime dönüyordum . İyileşmiştim.

Bir sürü ilaçlar, sakinleştiriciler, konuşmalar...

Çok uzun zaman geçti . Depresyona girmek böyle bir duyguydu demek. Ya da halüsinasyonlar görmek. Zorlu ve yorucu bir süreçten geçtim. Artık Hakan'ın hayalini görmüyordum. Onu kaybettiğim gerçeğiyle yüzleştim. Hastaneden bugün çıkıyordum. Aşırı bir heyecen vardı içimde . Sabah uyandığımda Leyla yoktu bana bir not bırakmış.

"Senle vedalaşmaya dayanamam yolun açık olsun."

Nasılsa.... Diye geçirdim içimden. Eşyalarımı toplamıştım. Ve hastanenin çıkış kapısına gitmiştim.
Annemler , Ezgiler ... herkes beni almaya geldi. Mutluluktan gözyaşlarımız da nasibini aldı. Gideceğimiz yer belliydi. Hakan'ın yanına gitmek istediğimi söyledim . Hep birlikte gittik.
Eskisi gibi feryat figan durmadım yanında. Onunla konuştum dertleştim. Yaşadıklarımı anlattım . Eminim beni duyuyordu. Belki de bu yaptıklarım için bana kızdı.Dua ederek ayrıldık oradan.

Kendimi iy hissediyordum. Annemlere kalmaya karar verdim. Ama gidip Sevgi annemlerden birkaç eşyamı almam gerekiyordu. Pencerenin önümdeki koltuğa oturdum. Ezgi yanıma geldi. Elinde telefonum vardı. Beni aradıklarını söyledi. İsme baktığımda Miray olduğunu gördüm.

"Edendim. Merhaba Miray."
"Yasemin canım nasılsın? Yaşadıklarını öğrendim.Annen ile hep görüştüm. İyi olduğunu eve geldiğini söyleyince aradım seni."
"Teşekkür ederim canım . Artık daha iyiyim."
" Sesin çok güzel geliyor. Çok mutlu oldum. Yanlış anlamazsan sana birkaç şey söylemek istiyorum."
"Tabiki de ."
"Acını anlıyorum.İlaç içtiğini duyduğumda çok üzüldüm. Nasıl yapabildi dedim kendime. Ninem vardı benim. O bize ' Her ne yaşarsanız yaşayın ama canınıza kıyacak kadar çaresiz kalmayın. Bu çok büyük bir günahtır. Allahın verdiği canı Allah alır. Hesabı da zordur.' derdi bize. Senin için hem korkmuştum hemde üzülmüştüm. Şimdi seninle konuşabildiğim için çok mutluyum."

" Ninen ne güzel söylemiş Miray. Kendimi çok çaresiz , kimsesiz hissettim. En iyi yolun o olduğunu düşündüm.Beni düşündüğün için çok teşekkür ederim. İyiki varsın."
"Sen de iyiki varsın Yasemin. Dikkat et kendine istediğin zaman ara beni. Ben hep yanındayım."

Telefonu kapattığımda içimi bir pişmanlık kapladı. Bir anlık düşünce ile kötü şeyler yaptım. Şükür ki şimdi nefes alabiliyorum. Allahım sen affet beni.
Aşağıya indim. Yemek yerken nasıl söyleyeceğim diye içimden geçirirken Ezgi- Yenge birşey mi diyeceksin? - diye sordu. Cesaretimi toplayarak:

- Ben annemlerde kalmak istiyorum. Siz ne düşünürsünüz ayıplar mısınız beni. Ama hep orda kalmayacağım buraya da geleceğim kalacağım,dedim.
Biraz sessizlik oldu. Sonra düşüncemi saygıyla karşıladılar. Yemekten sonra annemleri çağırdım. Bugün de burada kalacaktım. Yarın bikaç eşyamı alıp gidecektim. Annemler gidince bende odama çıktım. Odamızda her şey yerli yerindeydi.Artık resimler beni rahatsız etmiyordu. Gülümseyerek bakıyordum fotoğrafımıza.