KOD: HUZUR

~YİRMİ~

"Hayatımda yer almamış huzuru istiyorum..."
                   
                        ~Su Korkmaz Karahan~

1 AY SONRA

KORAY'DAN

Başımı bitmiş dosyalardan kaldırıp karşıma baktım. Gözlerim bulanık görüyordu. Ellerimle gözlerimi ovuşturarak yerimde doğruldum. Saate baktığımda aklıma gelenle hızla telefonu elime alıp arama tuşuna bastım.

Açılmayan telefonla stres olurken kulağıma dolan sesle rahat bir nefes vermiştim.

"Evliliğimiz boyunca sana sesimi yükselttiğim için özür dilerim. Evet, hamileliğim de eklenince daha fazla oldu. Gerçekten-"

"Su'yum sakin ol! Ne oldu?"

Tek nefeste konuşmuştu. Nefes nefese kalmış hâlde konuşmaya çabalarken sakin olmasını isteyerek konuşmaya başladım.

"Su... Sakin ol... Hem ann-"

"Koray, lütfen beni burdan al... Bencillik mi ediyorum, bilmiyorum ama lütfen..."

Dudağımı aralayacağım vakit kulağıma gelen tanıdık sesle duraksadım.

"Kızım, meyve yiyeceğiz. Çok ayakta kalma..."

"Tamam anne, geliyorum..."

İçten içe gelen gülme isteğine kendimce kızıp odayı gözümle turlamaya başladım. Canım karım...

"Koray, yarım saatin var... Yani lütfen..."

Boğazımı temizleyip konuşmaya başladım.

"T-tamam geliyorum..."

...

SU'DAN

"Kendini iyi hissediyorsun de mi kızım..."

Zorlukla gülümsemeye çalışıp dudağımı araladım.

"Evet, gayet sağlıklıyım..."

Memnun bir şekilde anneme döndüğünde gözlerim ister istemez kapıya gidiyordu. Koray nerde kaldı...

Gerektiğinden fazla sıkıyorlardı. Hayır ben bebeğimle gayet mutluyum. Yediklerime daha dikkat ediyorum. Ve doktorumla bizzat iletişim halindeyim. Onları da anlıyorum ama bana olan düşkünlüklerinden üzerime çok gidiyorlar. Bazen karnım belli olduğunda mı söyleseydik diye düşünmüyor değilim. Söylemek zorundaydık çünkü...

Kapı sesiyle oturduğum yerden destek alarak yerimden doğruldum.

"Kızım, biz açardık..."

Annemin sesiyle duraksadım.

"Ben açarım... Siz devam edin..." diyerek gülümsedim. Gülümseyerek karşılık verdiklerinde seri adımlarla kapıya doğru ilerledim. Kapının önüne geldiğimde koluna tam dokunmuşken birden açılmasıyla ayaklarım geriye doğru adımlamıştı.

"Su..."

Kısık çıkan sesinin ardından hızla kollarını bana sardı. Korkudan gözlerimi kapatmıştım. Burnum sızlıyordu. Ağlamamak için kendimi sıkıyordum.

"İyi misin..."

Nemlenen gözlerimi önemsemeyip hızla aralamaya başladım. Endişelensin istemiyordum. Telaşlı hâlde bana bakıyordu.

"B-ben iyiyim..." deyip kollarımı omuzlarından tutarak doğrulmaya çalıştım. Kollarını sıklaştırıp tek hamlede doğrulmamı sağlamıştı.