Let's talk about, 𝒄𝒓𝒊𝒎𝒆.

Κεφάλαιο 41: End of love...?

         "Dance me to the end of love..."

  Άνοιξε την ντουλάπα, διάλεξε το μπλε σκούρο πουκάμισο και το φόρεσε. Κατέβηκε στην κουζίνα και ήπιε λίγο καφέ, κοίταξε το ρολόι του. Έπιασε το σακάκι απ' την κρεμάστρα και βγήκε έξω από το σπίτι του. Οδηγούσε με προορισμό το εγκληματολογικό, ούτε ο καιρός δεν συνεργαζόταν μαζί του σήμερα η βροχή έπεφτε καταρρακτώδως. Οι κινήσεις του ήταν μηχανικές και κοφτές, όπως τότε πριν έρθει η Μυρτώ στο εγκληματολογικό, στην ομάδα, στην καρδιά του. Πριν νιώσει πως πρέπει κάποιον να προσέχει, να νοιάζεται, πριν ερωτευθεί βαθιά. Έτσι θα ζούσε από εδώ και πέρα μόνος του, άλλωστε και πριν χωρίς κάποιον να τον περιμένει ζούσε μπορούσε να το κάνει και τώρα. Τουλάχιστον για λίγους μήνες. Κάθησε στο γραφείο του και τακτοποιούσε φακέλους, η Κατερίνα χτύπησε την πόρτα και πέρασε στο γραφείο του.
«Καλησπέρα Μυλωνά σε βλέπω μια χαρά. Είσαι έτοιμος για άλλη μια βάρδια;» πρόσχαρη του είπε.
«Το πως νιώθω και το πώς δείχνω είναι δύο διαφορετικά πράγματα.» απάντησε χωρίς να σηκώνει τα μάτια του από τους φακέλους.
«Κάθησε. Θέλω να σου μιλήσω.»
Ακολούθησε την εντολή του χωρίς να απαντήσει γνώριζε πολύ καλά τον δικό της και πόσο φορτισμένη ήταν η μέρα του.
«Τώρα ήρθες;» την ρώτησε ο Πάρης.
«Ναι, ετοίμαζα μερικά πράγματα για τα Χριστούγεννα. Ξέρεις Πάρη σκεφτόμουν αν φυσικά θέλεις και εσύ, να έρθεις να κάνουμε Χριστούγεννα μαζί να μην είσαι μόνος σου τέτοια μέρα.»
«Δεν θα είμαι. Γι αυτό ήθελα να σου μιλήσω.»
«Σε ακούω Πάρη.»
«Θα λείψω για έξι μήνες μπορεί και για πάντα. Υπεύθυνη για το εγκληματολογικό θα είσαι εσύ.» της ανακοίνωσε κάνοντας στην άκρη τον φάκελο που κρατούσε.
«Τι...; Γιατί...;» αναστατωμένη τον ρωτούσε.
«Θα κάνω Χριστούγεννα με την μητέρα μου, έχει ανάγκη ο ένας τον άλλον τέτοιες μέρες. Έχω να την δω πολύ καιρό. Έπειτα θα κάνω την εγχείρηση Κατερίνα. Ελπίζω να πετύχει και να μην μείνω κουφός.»
«Πόσες είναι οι πιθανότητες;» τον ρώτησε.
«Οι πιθανότητες είναι με το μέρος μου. Η τεχνολογία έχει εξελιχθεί πλέον.»
«Θες να έρθω μαζί σου στην εγχείρηση; Να μην πας μόνος σου.»
«Οχι, Κατερίνα, τα καταφέρνω μια χαρά μόνος μου. Σ ευχαριστώ. Αύριο το πρωί φεύγω.»
«Δηλαδή εγώ από αύριο θα μείνω χωρίς τον Περικλή μου; Ποιόν θα πειράζω εγώ τώρα;»
Προσπάθησε να ηρεμήσει το βαρύ κλίμα που επικρατούσε ανάμεσά τους. Πράγμα που κατάφερε κάνοντας τον Πάρη να γελάσει.
«Θα ήταν πολύ καλύτερο για όλους μας να μην με φωνάζεις με αυτό το όνομα. Τουλάχιστον όσο ακόμα μπορώ και το ακούω.» αστειεύτηκε με την κατάστασή του.
«Γι αυτήν το κάνεις έτσι;»
«Όλα για την Μυρτώ τα κάνω Κατερίνα. Είναι το άλλο μου ολόκληρο, ο άνθρωπός μου. Ένας σοβαρός λόγος που δεν την ακολούθησα ήταν γιατί δεν ξέρω πότε και αν θα μείνω κουφός. Δεν θέλω να είμαι βάρος δίπλα της και για αυτό δεν ξέρει τίποτα. Τώρα που φεύγει αποφάσισα να κάνω την εγχείρηση αν δεν πετύχει δεν θα βαρύνω κανέναν και η Μυρτώ θα συνεχίσει την ζωή της.»
«Και αν πετύχει Πάρη;»
«Θα συνεχίσω την ζωή μου και που ξέρεις...; Μπορεί να συναντηθούν ξανά οι δρόμοι μας με την Μυρτώ.» ανασήκωσε τους ώμους του.
«Έχει έρθει εδώ και ώρα. Είναι μέσα στην αίθουσα συντονισμού. Τους αποχαιρετάει όλους.» τον ενημέρωσε και σηκώθηκε απο την θέση της.
«Θα πάω σε λίγο.» απάντησε ξερά.
«Εγώ λέω να πας τώρα.» του επέβαλε σχεδόν «Δεν είναι μέρα για δουλειά Πάρη. Μην πιέζεις τον εαυτό σου.»
«Και εδώ;» γέλασε «Θέλει έναν επόπτη η βάρδια.» συνέχισε.
«Θα καθήσω εγώ. Πήγαινε σπίτι Πάρη μόνο κακό κάνεις στον εαυτό σου αυτή την στιγμή.»
«Εντάξει.» απάντησε αγανακτισμένος «Θα φύγω. Σ ευχαριστώ.»
«Θα μιλάμε. Όλα θα πάνε καλά και το ξέρεις.»
Την χτύπησε στοργικά στον ώμο και βγήκε έξω από το γραφείο του.