Let's talk about, 𝒄𝒓𝒊𝒎𝒆.

Κεφάλαιο 28: Μυλωνάς εναντίον παιδόφιλου.

Τα πάντα γύρω του ήταν θολά και η ζαλάδα που είχε τα έκανε όλα να γυρίζουν. Άνοιξε τα μάτια του, κοίταξε το παράθυρο που φαινόταν ο διάδρομος και μετά γύρω του. Το κάδρο πάνω από τον καναπέ που είχε ξαπλώσει, η φωτογραφία του Δημήτρη με την κόρη του πιο δίπλα. Η ακοή του εξασθενούσε και όλες οι υπόλοιπες αισθήσεις του δούλευαν υπερωρίες πλέον.
"Συναγερμός έχει σημάνει το απόγευμα για δύο αγνοούμενα αγόρια." άκουσε από τον ασύρματο που ήταν πάνω στο γραφείο του Δημήτρη. Πήρε μια βαθιά ανάσα και σηκώθηκε, έπιασε από την τσέπη του μπουφάν του το κουτί με τα χάπια και πήρε δύο. Βγήκε έξω από το γραφείο και περπάτησε στον διάδρομο φτάνοντας έξω από την αίθουσα συνεδριάσεων. Πέρασε μέσα και κάθησε πίσω αποφεύγοντας την μπροστινή πολυκοσμία. Κοίταξε ευθεία, ο Δημήτρης παρουσίαζε στους παρευρισκόμενους τα στοιχεία που είχαν συλλέξει μέχρι τώρα.
«Έχουμε δύο κρίσιμες εξαφανίσεις. Ορέστης Καλλίδης, έντεκα ετών με ύψος 1,40 και ο Λουκάς Χαραλάμπους, δέκα ετών με ύψος 1,50. Τώρα, τα αγόρια φάνηκαν τελευταία φορά σε αυτή την τοποθεσία στις 15:30 στο σπίτι του Καλλίδη...» έδειξε πάνω στον πίνακα την μονοκατοικία «Ο Ορέστης ζει με τον παππού του, Τάσο Καλλίδη. Η διεύθυνση βρίσκεται στις σημειώσεις σας. Ο Τάσος Καλλίδης υπέθεσε πως τα αγόρια βρισκόταν στο σπίτι του Λουκά. Η μητέρα του Λουκά, Νεφέλη Χαραλάμπους επέστρεψε από την δουλειά στις 21:00. Υπέθεσε και αυτή πως βρισκόταν στο σπίτι του Τάσου Καλλίδη. Ανέφερε την εξαφάνιση στις 00:00. Τώρα, ψάξαμε τα σχολεία, τις παιδικές χαρές, τα γήπεδα μπάσκετ. Δεν βρήκαμε τίποτα. Τα σκυλιά βρίσκονται εκεί. Κανένα από τα αγόρια δεν κουβαλούσε μαζί του κινητό. Έχετε καμία ερώτηση;»
Ένας νεαρός αστυνομικός σήκωσε το χέρι του και πήρε τον λόγο «Τα αγόρια το έχουν ξανασκάσει;»
«Όχι, ανακρίναμε όλους τους δασκάλους και σύμφωνα με αυτούς ήταν και οι δύο καλά παιδιά.»
Το κινητό του χτύπησε, το έπιασε από την τσέπη του και διάβασε το μύνημα που του έστειλε ο Νίκος
"Η υπόθεσή μου ίσως αφορά την υπόθεση των δύο εξαφανισμένων αγοριών."
Σηκώθηκε και βγήκε έξω από την αίθουσα συνεδριάσεων.

Προχώρησε προς το καμμένο κτήριο. Δεξιά και αριστερά του περνούσαν πυροσβέστες. Ο Πάρης είδε τον Νίκο να ερευνά το χαμηλό αυτοκίνητο και πλησίασε κοντά του.
«Εντάξει, πως ο εμπρησμός σου συνδέεται με τα χαμένα παιδιά μου;» ρώτησε και κούμπωσε το μπουφάν του.
«Στην αρχική έρευνα γύρω από το κτίσμα, πυροσβέστης βρήκε έναν ενήλικα λιπόθυμο στο πάτωμα του σαλονιού. Το όνομά του είναι Κίμωνας Φαζάκης. Οι νοσοκόμοι τον έχουν στο ασθενοφόρο τώρα...» με τον δείκτη του του έδειξε τον άντρα στο ασθενοφόρο «Μόλις συνήλθε, άρχισε να ισχυρίζεται πως όποτε υπάρχει εξαφάνιση παιδιού κάποιος προσπαθεί να τον σκοτώσει.»
«Παιδεραστής.»
«Δευτέρου βαθμού, με την άδειά του.»
Ο Πάρης ενάλλασε το βλέμμα του μεταξύ του Νίκου και του άντρα στο ασθενοφόρο, πήγε κοντά στον άντρα.
«Με συγχωρείτε, κύριε Φαζάκη. Είμαι ο Πάρης Μυλωνάς από το εγκληματολογικό.» έβαλε τα χέρια στις τσέπες του παντελονιού του «Τι έπαθαν τα παπούτσια σας;» ήταν το πρώτο που ρώτησε κοιτάζοντας κάτω τα γυμνά πόδια του άντρα.
«Είναι μέσα στο σπίτι. Κοιμόμουν.»
«Σας είναι γνωστά τα ονόματα Ορέστης Καλλίδης ή Λουκάς Χαραλάμπους;»
«Τα παιδιά που εξαφανίστηκαν; Όχι κύριε. Είμαι παιδόφιλος που έχει καταδικαστεί. Θα ήταν παραβίαση της αναστολής μου.»
«Τι είναι; Αγόρια ή κορίτσια;»
«Αγόρια προ εφηβείας. Ξέρω τι σκέφτεστε.»
«Οχι, δεν ξέρετε.»