Let's talk about, 𝒄𝒓𝒊𝒎𝒆.

Κεφάλαιο 37: Τα μέσα, εξω.

Βγήκε έξω από το τζιπ και έκλεισε με δύναμη την πόρτα, έπιασε το βαλιτσάκι από το πορτμπαγκάζ και πλησίασε τον Δημήτρη έξω δίπλα του πέρασε το ασθενοφόρο με την σειρήνα ανοιχτή.
«Που είναι η ομάδα σου;» τον ρώτησε ο Δημήτρης.
«Δεν έχω ιδέα. Ήμουν σε ραντεβού.» απάντησε θυμίζοντας στον εαυτό του το αποτυχημένο του ραντεβού.
Περπάτησαν κατά μήκος του δρόμου, στην άκρη κοντά στο πεζοδρόμιο είδε το πτώμα του νεαρού άντρα. Είχε δει πολλά στην καριέρα του αλλά αυτό... ήταν απερίγραπτο. Τα εντόσθια του άντρα είχαν βγει έξω από το σώμα του, ακουμπώντας το οδόστρωμα. Ο Αντώνης σκυφτός πάνω από το πτώμα κάνοντας καταγραφή.
«Απίστευτο, τι είναι αυτό;» ήταν το πρώτο πράγμα που σκέφτηκε, το πρώτο που μπόρεσε να πει.
«Το ταξί...» με τον δείκτη του ο Δημήτρης του έδειξε το ταξί στα αριστερά του «Χτύπησε ένα αγόρι που περνούσε. Η παρέα από εκεί...» συνέχισε δείχνοντας του την παρέα αντρών που στεκόταν στο βενζινάδικο «είδε τον ταξιτζή να φεύγει, τον σταμάτησαν, τον έβγαλαν έξω και τον έδειραν. Βασικά τον έδειραν πολύ άσχημα. Τον πάνε στο νοσοκομείο.»

Κοίταξε τον χώρο γύρω του, εστίασε περισσότερο στην παρέα αντρών ήταν σίγουρα δεκαπέντε άτομα, ψηλοί και αρκετά γυμνασμένοι. Γύρισε το βλέμμα του πάνω στον Αντώνη.
«Βγήκαν τα μέσα του, έξω.» του είπε ο Αντώνης.
«Μετακίνησες το πτώμα;» τον ρώτησε χαλαρώνοντας την γραβάτα που φορούσε.
«Μετακίνησε το ταξί ο γερανός.» απάντησε ο Δημήτρης.
«Ναι αλλά επέβλεπα, δεν τον άγγιξαν.» διαβεβαίωσε ο Αντώνης συνεχίζοντας τις σημειώσεις του.
«Δημήτρη, έχεις ξαναδεί κάτι τέτοιο;»
«Τι εννοείς;» απόρησε και τον κοίταξε.
«Πόσες εγκαταλείψεις έχεις δει;»
«Αμέτρητες.»
«Πόσες φορές είδες εκτεθειμένα τα εντόσθια του θύματος;»
Σ αυτή την ερώτηση ο Δημήτρης έμεινε σιωπηλός για λίγα λεπτά.
«Πρώτη φορά.» απάντησε στον Πάρη.
«Για όλα υπάρχει πρώτη φορά.» σήκωσε το φρύδι του και άφησε κάτω το βαλιτσάκι.

Βολεύτηκε πάνω στο βαλιτσάκι του ξεκινώντας να βγάζει φωτογραφίες το πτώμα.
«Στο σχολείο μας έλεγαν ότι το παχύ και λεπτό έντερο αν τα ενώσεις μαζί φτάνουν την γέφυρα του Μπρούκλιν.»
«Όμως στην πραγματικότητα Αντώνη, είναι 7,5 μέτρα. Η φαντασία είναι πιο συναρπαστική.»
«Πάρη, οι μάρτυρες περιμένουν.» άκουσε πίσω του τον Δημήτρη.
«Μαρτυρίες Δημήτρη; Δεν τις θεωρώ πειστήρια.» απάντησε στον άντρα.
«Τελειώνεις πιο γρήγορα.» ο Δημήτρης σήκωσε τα χέρια του.
Μάζεψε τα πράγματά του, άφησε την φωτογραφική πάνω στο βαλιτσάκι και έβαλε τα χέρια στις τσέπες του.
«Αντώνη, βαλ'τα όλα μαζί.» έδωσε εντολή στον άντρα.
«Θα τα βάλω σε ειδική τσάντα.»
Γύρισε την πλάτη του, ακολούθησε τον Δημήτρη. Λίγα μέτρα πιο κάτω σταμάτησε μπροστά στην μελαχρινή κοπέλα.
«Η Βασιλίνα Παππά ήταν μέσα στο ταξί.» ο Δημήτρης του έδειξε την κοπέλα.
«Πήρα το ταξί από το κέντρο...» άρχισε η κοπέλα παίζοντας νευρικά με τα δάχτυλά της «Ήρθα για δουλειά, θα έμενα στην ξαδέρφη μου. Είναι μερικά τετράγωνα από εδώ...» κοίταξε τον Πάρη.
«Είδατε τον πεζό;» την ρώτησε ο Πάρης.
«Περνούσε τον δρόμο, δεν νομίζω ότι είδε το ταξί.»
«Ο ταξιτζής τον είδε;» ο Δημήτρης άνοιξε το μπλοκ του.
«Οχι κοιτούσε εμένα. Νομίζω ότι φώναξα να σταματήσει, αλλά ήταν πολύ αργά.»
«Και τότε ο Ρατζίπ, ο ταξιτζής, πήγε να φύγει, να το σκάσει;»
«Όχι... Όχι...» διέκοψε τον Δημήτρη «Βγήκε έξω από το ταξί να δει τι έγινε...» πήρε μια βαθιά ανάσα «Μετά φρίκαρε και μπήκε μέσα να μιλήσει στον ασύρματο. Τότε του επιτέθηκαν οι άλλοι.»
«Δεν πήγε να το σκάσει;» ρώτησε ο Δημήτρης.
«Οχι, ήθελε να καλέσει βοήθεια.»
«Τι μπορείτε να μου πείτε για εκείνους που του επιτέθηκαν;»
Παρακολουθούσε την μάρτυρα, αποφάσισε να αφήσει τον Δημήτρη να την χειριστεί. Κοίταξε μέσα στο ταξί από το ανοιχτό τζαμί του οδηγού, ο ασύρματος ήταν πάνω στην θέση του συνοδηγού.
«Πάντα νομίζεις πως θα είσαι σπουδαίος μάρτυρας, αλλά...» βούρκωσε χαμηλώνοντας το βλέμμα της «Ήταν πάρα πολλοί και όλα έγιναν τόσο γρήγορα. Ικέτευε για την ζωή του, για να μην τον σκοτώσουν. Δεν μπορούσα να δω τα πρόσωπά τους. Αλλά ξέρω ότι ήταν εκείνοι, όλοι τους. Δεν υπήρχε κανένας άλλος.»
«Εντάξει Βασιλίνα, σ ευχαριστούμε.» ο Δημήτρης την χτύπησε συμπονετικά στον ώμο.
Ο Πάρης κοίταζε την παρέα, γελούσαν, μιλούσαν δυνατά, έκαναν πλάκα. Σαν να μην συνέβη τίποτα. Πήρε τα πράγματά του, έκανε νόημα στον Δημήτρη και πλησίασαν κοντά τους.