Let's talk about, 𝒄𝒓𝒊𝒎𝒆.

Κεφάλαιο 33: Πόνταρε στον Μυλωνά.

Έφτιαξε το σακάκι του και περπάτησε αργά στο ισόγειο της οικοδομής. Σταμάτησε μπροστά απ' το πτώμα έβαλε τα χέρια στις τσέπες του και κοίταξε ψηλά το πολυόροφο κτήριο. Ύστερα γύρισε το βλέμμα του πάνω στον άντρα που στεκόταν δίπλα του.
«Βαρύτητα. Ο άνθρωπος ενάντια στην βαρύτητα, ο άνθρωπος χάνει.»
«Ίσως αυτός ήταν ο σκοπός του.» απάντησε ο άντρας «Είμαι ο Χρήστος Αθανασίου, επόπτης των εργασιών εδώ.»
«Πάρης Μυλωνάς.» συστήθηκε και αντάλλαξαν χειραψία.
Από μακριά είδε να πλησιάζει ο διευθυντής του, αναστέναξε αγανακτισμένα "όχι πάλι" σκέφτηκε.
«Γεία σου Χρήστο.»
«Γειά Νικήτα.» έδωσαν τα χέρια και κοίταξαν τον Πάρη.
«Τι κάνεις εδώ Μυλωνά;» τον ρώτησε ο διευθυντής του.
«Εσύ τι λες;» αντερώτησε δείχνοντας το πτώμα.
«Δεν κάλεσα των Ανθρωποκτονιών.»
«Ήρθαμε αυταπαγγέλτως. Τελέστηκε σε δημόσιο χώρο.» του απάντησε ανόρεχτα.
«Δεν πρόκειται για έγκλημα. Ο Χρήστος μου εξήγησε στο τηλέφωνο, ο τύπος ήταν μόνος του εκεί πάνω. Πήδηξε. Είναι αυτοκτονία.»
«Και εσύ γιατί είσαι εδώ αρχηγέ;» τον ρώτησε ήρεμα.
«Ο Θανάσης Πετρίδης ήταν ένας δυστυχισμένος άνθρωπος. Είχε προβλήματα με την οικογένεια του, οικονομικά προβλήματα. Ήταν η εύκολη διέξοδος.» είπε ο Χρήστος κοιτάζοντας τον Πάρη.
«Είναι τραγικό το ξέρω, αλλά δεν μιλάμε για έγκλημα.» του είπε ο διευθυντής.
«Αυτοκτονία ε...;» αναρωτήθηκε και κοίταξε ψηλά «Δεν ξέρω Νικήτα...» χαμογέλασε αινιγματικά «Την ημέρα που αποφασίζεις να δώσεις τέλος στην ζωή σου, γιατί να πας για δουλειά;» απόρησε και σήκωσε το φρύδι του.

Ακολούθησε τους δύο άντρες στο ασανσέρ, ο Πάρης φόρεσε το λευκό προστατευτικό καπέλο που του έδωσε ο άντρας και αποφάσισε να σταθεί απέναντι από τους άντρες, έχοντας καταλάβει ότι είναι ανεπιθύμητος.
«Χίλιες τετρακόσιες νέες κλίνες ισοδυναμούν με χίλιους τετρακόσιους ελεύθερους εγκληματίες. Οι φυλακές γέμισαν, οι κρατούμενοι αυξήθηκαν κατά δέκα τοις εκατό σ ένα χρόνο. Αν δεν τελειώσει σύντομα το κτήριο κάνε εσύ τους υπολογισμούς Μυλωνά.» του είπε ο διευθυντής του.
«Είσαι διευθυντής και μιλάς σαν δήμαρχος, θέλω να χαλαρώσεις λίγο.» σχολίασε ατάραχος «Κύριε Αθανασίου, θα πάρετε κάποιο μπόνους, αν παραδώσετε το κτήριο νωρίτερα;» ρώτησε τον άντρα.
«Δέκα χιλιάδες ευρώ την ημέρα, είμαι ήδη δέκα μέρες μπροστά.» του απάντησε ο άντρας.
«Ουάου δέκα χιλιάδες ευρώ... Μιλάμε για εκατό χιλιάδες ευρώ. Θα του "λιώνετε" στην δουλειά.»
Ο άντρας κάτι πήγε να πει αλλά το ασανσέρ σταμάτησε. Άφησε τους δύο άντρες να περάσουν πρώτοι και ακολούθησε πίσω τους. Παράτησε τον άδειο χώρο γύρω του.
«Που ακριβώς δούλευε ο Θανάσης;» ρώτησε.
«Ήταν δικός του όλος ο όροφος. Συνήθως ήταν ο πρώτος που ανέβαινε εδώ πάνω. Άνοιγε τις τρύπες για να προστατευτικά.» του έδειξε τα προστατευτικά σύρματα γύρω από τον όροφο «Κανείς δεν ανεβαίνει σε καινούργιο όροφο αν δεν έχουν τοποθετηθεί τα προστατευτικά.» του εξήγησε.
Με το βλέμμα του ακολούθησε τα λευκά σύρματα μέχρι εκεί που σταματούσαν, με αργό βήμα έφτασε εκεί.
«Οριακή ταχύτητα πτώσης 9,8 μέτρα το δευτερόλεπτο. Έφτασε στο πάτωμα σε λιγότερο από πέντε δευτερόλεπτα.» στάθηκε στην άκρη που από εκεί είχε πέσει ο άντρας και γονάτισε κοιτάζοντας κάτω, είδε ένα τρυπάνι να αιωρείται. Φόρεσε τα γάντια του και το τράβηξε πάνω, το έφερε στο μέρος του και το κράτησε στα χέρια του.
«Αυτό ήταν του κυρίου Πετρίδη;» ρώτησε κοιτάζοντας τους δύο άντρες.
«Όπως σου είπα ήταν μόνος του εδώ πάνω.» απάντησε ο υπεύθυνος.
Το επεξεργάστηκε λίγο καλύτερα με τον φακό του, στο κάτω μέρος του είδε ένα σημάδι.
«Αυτό το τρυπάνι είναι βραχυκυκλωμένο. Λέτε να πήδηξε πριν ή μετά την ηλεκτροπληξία;» τους ρώτησε.
«Έχει GFCI, οπότε αποκλείεται.» απάντησε ο υπεύθυνος.
«Τι είναι αυτό;» απόρησε ο διευθυντής.
«Θα σου εξηγήσω εγώ διευθυντά.» ο Πάρης χαμογέλασε «Είναι διακόπτης κυκλώματος της βλάβης γείωσης. Με απλά λόγια αποκλείεται η ηλεκτροπληξία. Όταν υπάρξει αυξομείωση στην τάση το GFCI κόβει το ρεύμα και το εργαλείο σταματάει.» έβγαλε από την πρίζα το τρυπάνι «Αν όμως έχει αφαιρεθεί η τρίτη διακλάδωση της πρίζας ο διακόπτης δεν θα δουλέψει. Σωστά Χρήστο;» ρώτησε χωρίς να περιμένει απάντηση, οι δύο άντρες πλησίασαν κοντά του.
«Είναι η γείωση. Χωρίς αυτήν ο διακόπτης είναι άχρηστος.» εξήγησε ο υπεύθυνος.
«Και συνήθως οι διακλαδώσεις δεν κόβονται απο μόνες τους. Είμαι σωστός;» χαμογέλασε αινιγματικά και συνέχισε να περπατάει ακολουθώντας τα καλώδια, στην διαδρομή είδε έναν κόφτη πεταμένο πάνω στα καλώδια. Έβγαλε από το βαλιτσάκι του ένα μικρό διάφανο κουτί, το στήριξε στον κόφτη.
«Θα μου εξηγήσεις τι κάνεις;» τον ρώτησε ο διευθυντής.
«Φαίνεται ότι δεν είσαι εγκληματολόγος.» αστειεύτηκε «Ίσως αυτός ο διακόπτης να χρησιμοποιήθηκε για να κοπεί η διακλάδωση.» του εξήγησε.
«Τι έγινε ο παλιός καλός τρόπος απομόνωσης των αποτυπωμάτων;» τον ρώτησε ο διευθυντής με ειρωνεία.
«Όταν ο τόπος του εγκλήματος είναι στον δωδέκατο όροφο, δεν μου αρέσει να το διακινδυνεύω και έτσι θα πάρω αλλιώς τ αποτυπώματα.» έκλεισε το κουτί έριξε από την άκρη καπνό, λίγα δευτερόλεπτα μετά τα αποτυπώματα φαινόταν τέλεια «Και βουαλά!» τους είπε ο Πάρης γελώντας.