Let's talk about, 𝒄𝒓𝒊𝒎𝒆.

Κεφάλαιο 22: Το κορίτσι του μπαμπά.(2)

Ανέβηκε στον πάνω όροφο, μπήκε στο υπνοδωμάτιο του πατέρα. Εκεί τον περίμενε η Μυρτώ, της έδωσε το bluelight. Ξεκίνησε με το κρεβάτι, άναψε τον φακό του και έσκυψε κοιτάζοντας τα σεντόνια.
<<Πάρη...>> σήκωσε το βλέμμα του <<Δεν νομίζω ότι αυτό ανήκει στον πατέρα.>> του έδειξε απ την αντανάκλαση του καθρέφτη ένα μαύρο εσώρουχο.
<<Ήταν η γυναίκα του εδώ.>> σίγουρος είπε, κάνοντας μερικά βήματα κοντά της και κοιτάζοντας την μπεζ πολυθρόνα που βρήκε το εσώρουχο. Θα κατέβω κάτω να μιλήσω με τον πατέρα.>> γύρισε την πλάτη του.
Η Μυρτώ τον άρπαξε απ τον καρπό <<Θα έρθω και εγώ μαζί σου κύριε Μυλωνά.>> του ανακοίνωσε και προχώρησε πρώτη.

<<Γύρισε πίσω πριν περίπου ένα μήνα. Χτύπησε το κουδούνι...>> έκανε μια παύση περνώντας το χέρι του απ τον αυχένα <<Τι να πει κανείς;>> απόρησε.
<<Πείτε μου εσείς.>> ξεκίνησε η Μυρτώ <<Ο,τι και αν ήταν πρέπει να έπιασε. Γύρισε στο κρεβάτι σας.>>
<<Λένε ότι ο χρόνος γιατρεύει τα πάντα... Είναι αηδίες. Την μισώ γι αυτό που μας έκανε. Αλλά ορκίζομαι ότι πρώτη φορά ένιωσα κάτι εδώ και πέντε χρόνια.>> απάντησε στην Μυρτώ και έβαλε τα χέρια στις τσέπες του φεύγοντας από κοντά τους.
Ο Πάρης με την Μυρτώ κοιτάχτηκαν χωρίς να πούνε τίποτα.

Σήκωσε απαλά το μπεζ πάπλωμα και το μετακίνησε, έσκυψε πάνω απ τα σεντόνια εξετάζοντάς τα, παρατήρησε τρίχες, έβγαλε από το γιλέκο του την ταινία και τις σύλλεξε προσεκτικά. Ανασηκώθηκε και κοίταξε το δωμάτιο γύρω του. Προχώρησε στο διάδρομο και σταμάτησε έξω από το δωμάτιο του δεκαπεντάχρονου αγοριού, ακούμπησε στην κάσα της πόρτας κοιτάζοντας την Μυρτώ.
<<Έχεις κάτι για εμένα;>> την ρώτησε.
<<Ο αδερφός έχει ένα sketch book. Αλλά νομίζω πως δεν είναι τόσο αθώος όσο φαίνεται.>> πλησίασε κοντά του και του έδωσε το μαύρο τετράδιο.
Ξεφύλλισε μια μια τις σελίδες, κομμένα άκρα, πρόσωπα με βλέμμα δολοφονικό, ζωγραφισμένο αίμα, τρομοκρατημένα πρόσωπα ήταν μερικά από τα σχέδιά του.
<<Λες να το έκανε ο μικρός;>> ρώτησε η Μυρτώ.
<<Δεν ξέρω τίποτα μέχρι να αποδειχτεί. Ίσως όμως ο μικρός θέλει να μιλήσει σε κάποιον, γιατί αυτό...>>  σήκωσε το τετράδιο <<Δεν είναι και πολύ φυσιολογικό για έναν δεκαπεντάχρονο.>>

<<Αλήθεια πέθανε;>> τον ρώτησε το αγόρι παίζοντας με τα ακουστικά στα δάχτυλά του.
<<Ναι, λυπάμαι.>> απάντησε ο Πάρης.
<<Λογικό.>>
<<Τι εννοείς;>> απόρησε ο Πάρης.
<<Έφυγε χωρίς να μας το πει. Θα πέθαινε με τον ίδιο τρόπο.>> του εξήγησε και τον κοίταξε στιγμιαία.
<<Δεν νομίζω ότι η μαμά σου ήξερε ότι θα πεθάνει.>> συνέχισε ο Πάρης.
<<Τέλος πάντων.>> απάντησε βαριεστημένα και φόρεσε τα ακουστικά του.