Let's talk about, 𝒄𝒓𝒊𝒎𝒆.

Κεφάλαιο 25: Η θεωρία του χάους.

Φόρεσε τα γυαλιά ηλίου του, κατέβηκε από το τζιπ και έπιασε το βαλιτσάκι του από την πίσω θέση. Πλησίασε προς την είσοδο του κολλεγίου που εκεί τον περίμενε ο Δημήτρης. Βλέποντας τον Πάρη να πλησιάζει άνοιξε το μικρό μπλοκ που κρατούσε.
«Αιμιλία Μανωλίδου. Πρωτοετής. Δεν άντεξε και παράτησε την σχολή.» τον ενημέρωσε μπαίνοντας στο πανεπιστήμιο.
«Εξαφανίστηκε.» τον διόρθωσε ο Πάρης βάζοντας τα γυαλιά ηλίου του στην εσωτερική τσέπη του σακακιού του, όσο περπατούσε με γρήγορο βήμα δίπλα στον Δημήτρη.
«Είχε εισιτήριο για να γυρίσει σπίτι. Δεν πήγε ποτέ εκεί. Αγνοείται εδώ και τέσσερις μέρες.»
«Σε εξαφανισμένα άτομα, οι πρώτες εικοσιτέσσερις ώρες είναι πολύτιμες. Μετά απ' αυτές...» σκέφτηκε για λίγο «κινούμενη άμμος.» συμπλήρωσε και σταμάτησαν έξω από το δωμάτιο της που το πρόσεχαν δύο αστυνομικοί.
Ο Πάρης πέρασε πρώτος στο δωμάτιο, προσπερνώντας τους αστυνομικούς που έπαιρναν καταθέσεις. Άφησε το βαλιτσάκι του κάτω και τους κοίταξε.
«Με συγχωρείτε.» φώναξε και όλοι σταμάτησαν αυτό που έκαναν γυρίζοντας προς το μέρος του «Μπορείτε να μου κάνετε μια μεγάλη χάρη;» έκανε μια παύση «Και να φύγετε. Σας παρακαλώ.» τους ζήτησε και όλοι κοίταξαν τον Δημήτρη που τους έκανε νόημα να φύγουν.
«Ευχαριστώ παιδιά.» είπε ο Δημήτρης όταν έφυγαν όλοι κοίταξε τον Πάρη «Να φύγω και εγώ;» τον ρώτησε.
«Μείνε, αλλά να είσαι ακίνητος.» του απάντησε βγάζοντας τα γάντια από το βαλιτσάκι του.

Παρατήρησε το δωμάτιο γύρω του. Δύο μονά κρεβάτια ένα δεξιά και ένα αριστερά, μια ραφιέρα με δύο ράφια στερεωμένη στο γαλαζοπράσινο τοίχο, ένα μεγάλο παράθυρο που φώτιζε έστω και λίγο αυτό το απωθητικό δωμάτιο, στην άκρη ένα γραφείο και στο κέντρο του δωματίου οι κλειστές βαλίτσες της κοπέλας.
«Σίγουρα ετοιμαζόταν να φύγει.» άκουσε πίσω του τον Δημήτρη όσο παρατηρούσε το αναμμένο φως του πορτατίφ.
«Το φως είναι αναμμένο.» του έδειξε με τον δείκτη του το παλιό πορτατίφ.
«Δεν πήρε βαλίτσα, τσάντα...» ο Δημήτρης γονάτισε μπροστά απ τις βαλίτσες «Ούτε το ταξί που κάλεσε.»
Έκανε ένα βήμα και έπιασε τον μπεζ φάκελο που ήταν πάνω από τα πράγματα της κοπέλας.
«Πας στον κτηνίατρο, χωρίς τον σκύλο σου;» αναρωτήθηκε και φόρεσε τα γυαλιά του, βλέποντας το εισιτήριο που είχε μέσα ο φάκελος.
«Μπορεί να άλλαξε σχέδια.» απάντησε ο Δημήτρης.
«Δεν υπάρχουν ίχνη πάλης.» ενημέρωσε τον Δημήτρη «Όλα είναι άθικτα.» έσκυψε πάνω από την μαύρη τσάντα της «Τα πάντα είναι στην θέση τους.» βγήκε έξω από το δωμάτιο αφήνοντας τον Δημήτρη με μια απορία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του. Χτύπησε την πόρτα του δωματίου.
«Περάστε.» άκουσε τον Δημήτρη που του άνοιξε.
«Η πόρτα κλειδώνει αυτόματα. Και δεν υπάρχουν κλειδιά στην τσάντα.» του εξήγησε μπαίνοντας αργά στο δωμάτιο.
«Ίσως ήταν στην τσέπη της.» θεώρησε ο Δημήτρης.
«Αν ήταν στην τσέπη της, θα ξανά έμπαινε αμέσως. Γιατί δεν το έκανε;» απόρησε κοιτάζοντας τον Δημήτρη.
«Τη μια στιγμή η Αιμιλία Μανωλίδου ήταν εδώ και την επόμενη... Εξαφανίστηκε.»
«Οι άνθρωποι δεν εξαφανίζονται. Είναι επιστημονικά αδύνατον.» απάντησε βλέποντας τα περιπολικά έξω από το παράθυρο του δωματίου.