Let's talk about, 𝒄𝒓𝒊𝒎𝒆.

Κεφάλαιο 20: Baby on board.(2)

Περπάτησαν στην αυλή της μονοκατοικίας, ο Πάρης χτύπησε το κουδούνι και στάθηκαν μπροστά απ την πόρτα. Η μητέρα του μωρού τους άνοιξε.
<<Κυρία Μακρυγιάννη, έχουμε ένταλμα έρευνας για το σπίτι σας.>> της είπε ο Δημήτρης.
<<Που έχετε τα κηπουρικά σας εργαλεία;>> την ρώτησε ο Πάρης.
<<Πίσω στην αποθήκη.>> απάντησε η γυναίκα <<Θα σας πάω.>> συνέχισε και προχώρησε μπροστά.
Τους οδήγησε στην πίσω αυλή σε μια μικρή ξύλινη αποθήκη. Ο Πάρης στήριξε τα γυαλιά ηλίου στο κεφάλι του και πέρασε μέσα στην αποθήκη, άναψε τον φακό του και κοίταξε γύρω του. Η αποθήκη ήταν γεμάτη με γλάστρες και διάφορα εργαλεία, παρατήρησε ένα τραπεζάκι που ήταν γεμάτο με φάρμακα για φυτά. Γονάτισε και τα κοίταξε, σ ένα απ αυτά βρήκε αυτό που έψαχνε, το έβαλε μέσα σε μια σακούλα και βγήκε έξω. Σήκωσε ψηλά την σακούλα δείχνοντας την στην Μυρτώ και τον Δημήτρη που στεκόταν μαζί με τους γονείς.
<<Λέω να τελειώσουμε αυτό το παραμύθι με τον καύσωνα. Τι λέτε;>> τους είπε η Μυρτώ και σταύρωσε τα χέρια στο στήθος της ενώ ο Δημήτρης τους οδήγησε προς το περιπολικό.

Είχε τους γονείς μπροστά του, τράβηξε την καρέκλα και κάθησε απέναντί τους.
<<Γιατί δεν μας είπατε ότι είχατε κι άλλο γιο που επίσης πέθανε;>> τους ρώτησε και φόρεσε τα γυαλιά του.
<<Πως τολμάτε και αναφέρεται τον Ηλία;>> τον ρώτησε εκνευρισμένη η γυναίκα <<Είμαι μητέρα σε πένθος, έθαψα ένα παιδί και τώρα θα θάψω και το άλλο. Το ένα το πήρε ο Θεός, το άλλο ο ανίκανος ο άντρας μου. Δείξτε λίγη συμπόνια, δεν είμαι εγώ η ένοχη!>>
<<Εγώ είμαι ο ένοχος.>> συνέχισε ο πατέρας <<Δεν είμαι κακός γονιός, ήμουν αμελής. Αναλαμβάνω την πλήρη ευθύνη για ο,τι έγινε. Όμως αφήστε ήσυχο τον Ηλία!>> τους είπε.
Ο Πάρης ακούμπησε τα χέρια του πάνω στο τραπέζι της ανάκρισης κοιτάζοντας εξεταστικά τον άντρα.
<<Εντοπίσαμε φυτοφάρμακο στο αίμα του Γιώργου.>> τον ενημέρωσε. <<Θα πάρω δικαστικό ένταλμα για την εκταφή του πρώτου σας παιδιού.>> συνέχισε και σταύρωσε τα χέρια του.
<<Ήταν κόλαση να βλέπουμε τον Ηλία να αργοπεθαίνει. Δεν μπορείτε να αφήσετε το παιδί μου να αναπαυθεί;>> αγανακτισμένος ρώτησε ο άντρας.
<<Κύριε Μακρυγιάννη, φοβάμαι πως όχι.>> απάντησε και σηκώθηκε.
Με αργά βήματα βγήκε έξω από την αίθουσα.

Κάθησε στο γραφείο του, σήκωσε το ακουστικό και πάτησε γρήγορα μερικούς αριθμούς.
<<Δημήτρη, θέλω να βρεις την διεύθυνση του παιδιάτρου του μωρού. Άμεσα. Στειλ'την μου σε μήνυμα. Σ ευχαριστώ.>> έκλεισε το ακουστικό και πέταξε τα γυαλιά του στο γραφείο. Έτριψε τα μάτια του και ξεφύσηξε. Σήκωσε το βλέμμα του και κοίταξε γύρω του, πως είναι δυνατόν οι γονείς να σκοτώνουν τα ίδια τους τα παιδιά; Πώς μπορούν να τα βλέπουν να πεθαίνουν και μετά να παίζουν θέατρο; Θα ήθελε να έχει ένα παιδάκι, έναν γιό ή μάλλον καλύτερα μια κόρη να έχει έναν λόγο όταν θα γυρνάει ξημερώματα από την δουλειά. Κούνησε το κεφάλι του "Αυτά δεν είναι για σένα Μυλωνά." μουρμούρισε. Ένα παιδί στα σαράντα με την δουλειά που κάνει και τις υποχρεώσεις του; Όχι. Ο Πάρης δεν θα έκανε ποτέ παιδιά, το γνώριζε το είχε αποφασίσει χρόνια τώρα, ένα παιδί θέλει χρόνο, αγάπη. Ο Πάρης δεν ήταν φτιαγμένος για κάτι τέτοιο. Είναι μεγάλη ευθύνη, μια ευθύνη που ο Πάρης ίσως να είχε πάρει και χειρότερες αλλά αυτή τον τρόμαζε. Σήκωσε το βλέμμα του και είδε την Μυρτώ να στέκεται στην πόρτα, της έκανε νόημα να περάσει μέσα.
<<Τι σκεφτόσουν;>> τον ρώτησε και κάθησε στην καρέκλα.
<<Εμ... Τίποτα σημαντικό.>> απάντησε και της χαμογέλασε.
<<Πήρα αρκετό υαλοειδές υγρό*, μετά από ανάλυση στο εργαστήριο δεν βρέθηκαν στον οργανισμό του ούτε σιρόπι για βήχα, ούτε φυτοφάρμακα. Βρέθηκαν όμως ίχνη μονοκυκλίνης.>> τον ενημέρωσε και έσπρωξε το χαρτί που κρατούσε στο μέρος του.
<<Αντιφλεγμονώδες...>> φόρεσε τα γυαλιά του και διάβασε το χαρτί <<Χορηγείται συχνά για τη νόσο των Tay Sachs. Σαν την μαριχουάνα στους ασθενείς με γλαύκωμα, δεν θεραπεύει, αλλά δεν υποφέρεις.>> της εξήγησε.
<<Κάτι σαν επιδέσμους. Ίσως οι Μακρυγιάννοι δεν ήθελαν να υποφέρει ο Ηλίας.>> υπέθεσε η Μυρτώ <<Δεν σκοτώνουν το πρώτο παιδί που πεθαίνει. Γιατί σκοτώνουν το δεύτερο που είναι υγιές;>> απόρησε κοιτάζοντας τον Πάρη.
<<Θα πάω να μιλήσω με τον γιατρό τους. Θα έρθεις;>> την ρώτησε.
<<Φυσικά και θα έρθω. Αφού είμαστε δίδυμο, έτσι λένε εδώ.>> του απάντησε και γέλασαν.