မီးတောက်ကြားကပန်းတစ်ပွင့် [မြန်မာဘာသာပြန်]

အပိုင္း ၄၆ ။ မွိုပြင့္ဘဝ

[Zawgyi]

ယန္လု အတိတ္ေမ့သြားတယ္ဆိုတာလက္ခံနိုင္ဖုိ႕ ရွန္႕ခယ္ ခမ်ာ မွုိဟင္းခ်ိဳခ်က္ရင္း အခ်ိန္ယူေနရသည္။

စမ္းသပ္မွုက်ရွံဳးသြားျခင္းနွင့္အတူ အတိတ္မွတ္ဥာဏ္မ်ားက မီးခိုးသဖြယ္လြင့္ပါးသြားဟန္ပင္။ ရွန္႕ခယ္အတြက္ကေတာ့ေသခ်ာေပါက္ အစေကာင္းတစ္ခုျဖစ္သြားတာေပါ့။

ယန္လုက ဟင္းခ်ိဳကိုေသာက္ရင္း ရွန္႕ခယ္ကိုစိုက္ၾကည့္ေနသည္။

ရွန္႕ခယ္နားမလည္ေတာ့။ ဟင္းခ်ိဳေသာက္မယ္ဆုိလည္းေသာက္ေလ ဘာလို႕သူ႕ကိုအဲေလာက္ၾကီး စူးစူးနစ္နစ္စိုက္ၾကည့္ေနရတာလဲလို႕။

ဟင္းခ်ိဳတစ္အိုးလံုးေသာက္ျပီးေနာက္ေတာ့ ယန္လုကျဖည္းျဖည္းခ်င္းေျပာလာသည္။
"မင္းကပိုအရသာရွိမယ္လို႕ငါထင္တယ္"

ေဟ့ ဒီလူၾကီးမင္းကဘယ္ေလာက္ပဲအရသာရွိရွိ မင္းကိုေတာ့အရသာေပးျမည္းခိုင္းမွာမဟုတ္ဘူး! မွိုေျပာင္းသြားတာနဲ႕ ေသာက္ကံၾကမၼာၾကီးကဆုိးလွေနျပီ ဟုတ္ျပီလား။ ေဘးနားမွာကလည္း သူ႕ကိုအတည္ေပါက္ၾကီးစားဖုိ႕ေတြးေနတဲ့ေနာက္ထပ္လူကလည္းရွိေသးသည္!

ဒိီလူကိုနတ္ဘုရားအရွင္အျဖစ္ပ်ိဳးေထာင္ေပးမယ္ဆိုရင္ ခံစားခ်က္မရွိတဲ့လူအျဖစ္ကေန ေလာကၾကီးထဲကလွပတဲ့အရာေတြအကုန္လံုးကိုသိျမင္ေအာင္လုပ္ေပးရမည္ဟုရွန္႕ခယ္ေတြးမိသည္။ ျပီးေတာ့ လြဲမွားေနတဲ့ သံုးေလာကအျမင္ကိုေရာေပါ့။

အဲလိုနဲ႕ပဲ သူ႕ကိုခရီးထြက္ခိုင္းဖို႕ရွန္႕ခယ္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္ေတာ့သည္။ မွန္ကန္တဲ့မေသမ်ိဳးလမ္းေၾကာင္းကိုရွာေဖြျပီး ေလာကျကီးကိုရင္ဆိုင္မယ္ ဂုဏ္သိကၡာကိုဆုပ္ကိုင္ျပီး မိစာၦေတြကိုနွိမ္နင္းမယ္ ျပီးေတာ့ လူ႕သဘာဝရဲ႕က်က္သေရကို အလင္းျဖာေစမယ္။

ရက္အနည္းငယ္ျကာျပီးေနာက္ေတာ့ ရွန္႕ခယ္ ပစၥည္းပစၥယာေတြကို သိုေလွာင္လက္စြပ္ထဲထည့္ျပီး ဂူထဲက မွိုေတြအကုန္လံုးကိုနွုတ္ဆက္ကာ ယန္လုနဲ႕အတူထြက္လာခဲ့သည္။

"ျမန္ျမန္ ငါတုိ႕ ရွလ်န္ ျမိဳ႕ကိုေရာက္ေတာ့မယ္" ရွန္႕ခယ္က လွည့္ၾကည့္ကာယန္လုကိုေခၚလိုက္သည္။ယန္လုကတျဖည္းျဖည္းခ်င္းလိုက္လာကာ ရွန္႕ခယ္ရဲ႕ တက္ၾကြေနတဲ့ရုပ္သြင္ကိုစိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။