မီးတောက်ကြားကပန်းတစ်ပွင့် [မြန်မာဘာသာပြန်]

အပိုင္း ၄၈ ။ မွိုပြင့္ဘဝ

[Zawgyi]

ယန္လု ရက္အေတာ္ၾကာေစာင့္ေနေပမဲ့ ရွန္႕ခယ္ကေတာ့ မွုိေလးအသြင္ရွိေနတုန္းပင္။ အဲလိုနဲ႕ပဲ ထိုေဆြးျမည့္ေနသည့္သစ္သားတံုးကိုသူနွင့္အတူယူကာထြက္လာခဲ့သည္။

သူ႕မွာတိက်တဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိ အရင္က မွိုေလးေနာက္သာ လိုက္ေနခဲ့ျခင္းပင္။ အဲေကာင္ေလး သူ႕ေဘးမွာ တက္တက္ျကြျကြနဲ႕ ဟိုေျပးဒီေျပးလုပ္ေနတုန္းကသူဘာမွမခံစားရေပမဲ့ အခု ျငိမ္သက္သြားခ်ိန္ ဘဝၾကီးကနွင္းစက္ပမာအထီးက်န္ဖို႕ေကာင္းသည္။ သူ႕ရဲ႕ အေရာင္မရွိ ျဖဴစြတ္ေနသည့္ကမာၻၾကီးတြင္ ဒီ တစ္ခုတည္းေသာမွုိေလးပါဝင္ေနသည္ာ
တစ္ခါတစ္ရံစိတ္ရွုပ္စရာေကာင္းေပမဲ့ ဆြဲမနွုတ္ခ်င္ေပ။

"မွိုေလး မင္းအခုနိုးမလာရင္ ငါမင္းကိုစားေတာ့မွာေနာ္" ယန္လုက ျခိမ္းေျခာက္ရင္းပ်င္းရိစြာနွင့္သူ႕လက္ထဲကေဆြးျမည့္ေနသည့္သစ္သားကို ေဇာက္ထိုးမွိုးေမွ်ာ္လုပ္လိုက္သည္။

ရွန္႕ခယ္မွာ ရုတ္တရက္ လည္ထြက္သြားမွုေၾကာင့္မူးေဝသြားျပီး သစ္တံုးေပၚကျပဳတ္က်လုနီးပါးပင္။

အလင္းေရာင္တုိ႕ျဖတ္ခနဲေပၚလာကာေတာက္ပေနသည့္ရွန္႕ခယ္ကလူအသြင္နွင့္္ယန္လုေရွ႕ေပၚလာေလရဲ႕ ...။

ယန္လုကသူ႕ကိုေခါင္းစေျခဆံုးျကည့္လိုက္ကာ ပိုပိန္သြားမွန္းျမင္လိုက္သည္။ သူ႕ရဲ႕ခါးေသးေသးေလးကပိုျပီးေတာင္ က်ိဳးပဲ့လြဲလာသည့္ဟန္နွင့္...။

သူက လက္လွမ္းကာ လွမ္းဆိတ္ၾကည့္လိုက္သည္။ ေခ်ာေမြ႕ေနကာ ခပ္ျကမ္းျကမ္းအထိအေတြ႕ခံစားခ်က္လံုးဝကိုမရွိေပ။

ရွန္႕ခယ္ကေဘးကိုေရွာင္ကာ ထို႕ေနာက္ ေလဟာနယ္လက္စြပ္ထဲက အက်ႌအခ်ိဳ႕ကိုအျမန္ထုတ္ကာ ဝတ္ဆင္လိုက္သည္။

"မင္းဒဏ္ရာေတြသက္သာျပီလား"

"အင္း...." ရွန္႕ခယ္ က သူ႕ေျခေထာက္မ်ားကို အသာကေလးလွုပ္စမ္းျကည့္ရင္းယန္လုကိုျပံဳးျပသည္။
"ငါေသခ်ာစဥ္းစားခ်င့္ခ်ိန္ျပီးေတာ့ ေကာင္းကင္မဲ့လ်ွိဳ႕ဝွက္ဘံုကိုသြားဖုိ႕ဆံုးျဖတ္လိုက္ျပီ"

"ေကာင္းကင္မဲ့လွ်ိဳ႕ဝွက္ဘံုလား"

"အင္း" ရွန္႕ခယ္ကတက္ၾကြစြာရွင္းျပေနသည္။
"ေကာလဟာလေတြေျပာတာေတာ့ အဲေနရာမွာ ေရွးေဟာင္းနတ္ဘုရားတစ္ပါးခ်န္ထားခဲ့တဲ့ရတနာေတြရွိတယ္တဲ့ အဲေတာ့မင္းအတြက္လည္းက်င့္ၾကံနည္းေတြရွိမွာပဲ"