Just A Dream...

Κεφάλαιο 47ο: Θα περιμένω!

Olivia's POV:

Σήμερα ήταν η μέρα που ο Χάρρυ έβγαινε επιτέλους απ' το νοσοκομείο. Η μέρα των γενεθλίων του. Η τελευταία μου μέρα στο Λονδίνο. Αύριο πρωί πρωί θα γυρνούσα στην Αθήνα. Ήταν το τελευταίο πράγμα που ήθελα, όμως δε γινόταν αλλιώς. Είχα υποχρεώσεις. Και μια μητέρα που είχε δείξει τρομερή κατανόηση ως τώρα. Δεν ήθελα σε καμία περίπτωση να καταχραστώ την καλοσύνη της και να δοκιμάσω τα όρια της. Ο Νάιαλλ ήξερε ότι έπρεπε να φύγω. Ήταν λίγο μελαγχολικός αλλά δεν είπε τίποτα. Δε μου θύμωσε, ένιωθε πόσο ήθελα να μείνω εδώ μαζί του... Αν ήταν στο χέρι μου, θα έμενα εδώ μαζί του, για πάντα. Να ζήσω το όνειρο μου. Αλλά δυστυχώς η μισή μου ζωή ήταν τώρα στην Αθήνα. Και με περίμενε για να τη ζήσω...

"Μην είσαι έτσι..." άκουσα να μου ψιθυρίζει και τύλιξε τα χέρια του γύρω μου. Έκλεισα τα μάτια για λίγο απολαμβάνοντας την αγκαλιά του κι ύστερα αναστέναξα. "Θα είναι λίγο δύσκολα αυτή τη φορά." πρόφερα απαλά κι ένιωσα να νεύει το κεφάλι του στον ώμο μου. "Το ξέρω μωρό μου. Όσο πλησιάζουν οι εξετάσεις σου, θα πήξεις στο διάβασμα. Κι εγώ αντίστοιχα, θα πήξω στις πρόβες αφού έχουμε το τουρ σε λίγους μήνες. Θα χαθούμε... το ξέρω. Αλλά δε με πειράζει. Γιατί ξέρω πως και δύο δευτερόλεπτα να βρεις χρόνο, η σκέψη σου θα είναι σε μένα. Κι η δική μου θα είναι μαζί σου." Τα λόγια του έφεραν δάκρυα στα μάτια μου κι έσφιξα τα χέρια του που με κρατούσαν, περισσότερο πάνω μου. Δε γύρισα να τον κοιτάξω για να μη λυγίσω περισσότερο. Όμως με συγκίνησε. Πρώτη φορά μου μιλούσε έτσι. Πρώτη φορά ένιωθα πως ήταν σίγουρος για μας.

Ξαφνικά ένιωσα μια σιγουριά, μια ασφάλεια... Ότι όλα θα πήγαιναν καλά. "Νάιαλλ..." πρόφερα με τη φωνή μου να σπάει από την ένταση στα συναισθήματα μου. Τον ένιωσα να φιλάει απαλά τον ώμο μου κι ύστερα πήρε μια βαθιά ανάσα πάνω στο δέρμα μου. "Ξέρω μωρό μου. Κι εγώ!" ψιθύρισε έντονα σαν να ένιωσε τι ήθελα να του πω. Κι είχε δίκιο. Αυτό ακριβώς ήθελα να του πω. Πόσο τον αγαπάω... Μέσα σε μερικούς μήνες είχαν γίνει τόσα πολλά μεταξύ μας... Είχε μπει στη ζωή μου και τα είχε αλλάξει όλα. "Θα είναι δύσκολα..." του είπα ξανά και γύρισα να του δώσω ένα τρυφερό φιλί στο μάγουλο. "Αλλά θα είμαστε μαζί!" συμπλήρωσε εκείνος τα λόγια μου κι ύστερα με φίλησε απαλά στα χείλη.

Ένα φιλί που δεν ήταν όπως τα προηγούμενα. Τη στιγμή που ενώθηκαν τα χείλη μας, ένιωσα την ένταση να ξεχειλίζει από μέσα μας. Ο Νάιαλλ με έπιασε σφιχτά από τη μέση και με τράβηξε προς το μέρος του ώστε να γέρνω ολόκληρη πάνω του τώρα. Τα χείλη του με διεκδικούσαν με έναν τρόπο που με ξάφνιασε. Έντονα... Παθιασμένα... Απελπισμένα... Δε σταματούσε... Ρουφούσε τα χείλη μου αχόρταγα, ανέπνεε μέσα στο στόμα μου... Λες κι ήταν η τελευταία φορά που το έκανε. Κι εγώ ανταποκρινόμουν στις κινήσεις του με το ίδιο πάθος. Ωστόσο, η δική του ένταση έφερε εξίσου έντονες αντιδράσεις και στο δικό μου σώμα. Και τότε ήταν που ήρθαν τα δάκρυα στα μάτια μου...