Just A Dream...

Κεφάλαιο 11ο: Η επόμενη μέρα...

Olivia's POV:

Το πρώτο φως του ήλιου μπήκε από τις ανοιχτόχρωμες κουρτίνες και με έκανε να ανοίξω τα μάτια μου. Αυτό που αντίκρισα με έκανε να ανοιγοκλείσω τα βλέφαρα μου μερικές φορές για να σιγουρευτώ πως ήταν αλήθεια. Δεν ήταν όνειρο. Δεν ήταν παραίσθηση. Ούτε φαντασίωση. Ήταν αληθινό. Εκείνος κοιμόταν δίπλα μου. Τα μαλλιά του ήταν ανακατεμένα και έπιασα τον εαυτό μου να τα χαϊδεύει πριν μπορέσω να σκεφτώ τι κάνω. Η ανάσα του ήταν απαλή και σταθερή ενώ όταν έσκυψα και φίλησα το μάγουλό του χαμογέλασα. Ακόμα δεν μπορούσα να πιστέψω πως ήταν δίπλα μου. "Μη με κοιτάς! Είμαι χάλια το πρωί..." είπε με βραχνή φωνή ξαφνιάζοντας με. Έβαλα τα γέλια αφού δεν περίμενα πως αυτή θα ήταν η πρώτη του κουβέντα μόλις ξυπνούσε.

"Είσαι υπέροχος..." ψιθύρισα και άφησα ένα φιλί στα μαλλιά του. Αυτή τη φορά γύρισε να με κοιτάξει και έδειχνε σαν να ντρεπόταν... ή να μην πίστευε τα λόγια μου. "Αλήθεια;" με ρώτησε και τον πήρα αγκαλιά. "Δεν σου το έχουν ξαναπεί;" αναρωτήθηκα κι εκείνος κούνησε το κεφάλι αρνητικά. Αποκλείεται να μην του το είχε πει κανείς ποτέ. Δεν γινόταν αυτό! Τόσα κορίτσια σαν εμένα τον λάτρευαν... Κι όμως όταν τα μάτια του συνάντησαν τα δικά μου ήξερα πως έλεγε αλήθεια. "Τότε... χαίρομαι που είμαι η πρώτη." ψιθύρισα και χάιδεψα λίγο ακόμα τα μαλλιά του. "Πεινάω..." μου είπε ξαφνικά και έβαλα τα γέλια. "Έι, τι γελάς;" διαμαρτυρήθηκε και προσπάθησα να σταματήσω. "Εσύ πάντα πεινάς μωρό μ... εεεμ... Νάιαλλ." είπα και γύρισα αλλού το βλέμμα μου.

"Εεεμ... πάμε να φάμε πρωινό!" είπα και σηκώθηκα από το κρεβάτι γρήγορα χωρίς να του αφήνω περιθώριο να μιλήσει. Πήγα στο μπάνιο να ετοιμαστώ, αφήνοντας τον μόνο στο δωμάτιο. Τι στο καλό πάει λάθος μαζί μου;! Σχεδόν τον είπα μωρό μου ενώ τον ξέρω... δυο μέρες; Ούτε καν! Μόλις ντύθηκα  και το μαλλί μου ήταν σε μια αξιοπρεπή μορφή κι όχι σαν κουβάρι, βγήκα και συνάντησα το Νάιαλλ στις σκάλες. Κατεβήκαμε αμίλητοι στο σαλόνι και βρήκαμε ένα τεράστιο τραπέζι στρωμένο με πλουσιοπάροχο πρωινό και το Λίαμ να βάζει λουλούδια στο τραπέζι. "Καλημέρα!" μας είπε ευχάριστα και πριν προλάβω να αντιδράσω με έκλεισε σε μια σφιχτή αγκαλιά. "Πώς κοιμηθήκατε;" ρώτησε κι εγώ γέλασα και έδειξα το Νάιαλλ. "Ροχαλίζει!" είπα στο Λίαμ κι εκείνος γέλασε μαζί μου. "Εμένα μου λες;" είπε απλά ενώ ο Νάιαλλ τώρα μας κοίταξε ενοχλημένος. "Δεν ροχαλίζω!" διαμαρτυρήθηκε αλλά τον αγνόησα και πήγα στο τραπέζι.

Ένα τραπέζι για... επτά άτομα που ήμασταν, όμως ήταν τέσσερα μέτρα - μια αρκετά μεγάλη τραπεζαρία δηλαδή- και είχε πάνω τα πάντα. Καφέ, τσάι, χυμό, κέικ πορτοκαλιού και σοκολάτας, κρουασάν, ψωμί, μαρμελάδες, τηγανητά αυγά και... θεέ μου! Είχε φτιάξει και κρέπες! "Συγγνώμη... ποιος θα τα φάει όλα αυτά;" ρώτησα και κάθισα στο τραπέζι με το Νάιαλλ να βολεύεται σε μια καρέκλα δίπλα μου. Ο Λίαμ με κοίταξε σαν να είχα βγάλει κεραίες κι ύστερα γέλασε. "Και λίγα είναι!" μου είπε. "Έχεις ιδέα τι κατεβάζει το αγόρι σου;" πρόσθεσε και μου έδειξε το Νάιαλλ που πριν καν προλάβω να τον κοιτάξω είχε γεμίσει το πιάτο του και έτρωγε. Στην προσφώνηση τα έχασα λίγο αλλά δεν μπόρεσα να το σχολιάσω. Με συνεπήρε το θέαμα.