Just A Dream...

Κεφάλαιο 19ο: 24 ώρες

Olivia's POV:

Είχα μία μέρα. 24 ώρες ακόμα στην αγαπημένη μου πόλη. Και μετά... πίσω στο σπίτι και στη θλιβερή μου πραγματικότητα. Του είχα δώσει μια τελευταία ευκαιρία. Αν μέσα σ'αυτές τις ώρες δεν ερχόταν να με βρει, θα έφευγα και θα άφηνα πίσω μου όλα όσα ζήσαμε. Ακουγόταν σκληρό όμως... δεν είχα άλλη επιλογή. Πονούσα κι εκείνος με έδιωχνε... Κάτι έπρεπε να κάνω για να του δείξω ότι με χάνει. Όλη νύχτα σκεφτόμουν αυτά που έγιναν αλλά δεν έβγαζα άκρη. Κι έτσι αποφάσισα να χαλαρώσω και να απολαύσω αυτή την τελευταία μου μέρα με τους φίλους μου. Το πρωί ξύπνησα σχετικά νωρίς - όχι πως κοιμήθηκα και καθόλου για να λέμε και την αλήθεια- και αφού ντύθηκα γρήγορα κατέβηκα στην κουζίνα να φτιάξω πρωινό για τους φίλους μου.

Ο Χάρρυ είχε μείνει μαζί μας το βράδυ και ήμουν ευτυχισμένη γι'αυτό. Επιτέλους εκείνος και η Εύα έδειχναν να τα πηγαίνουν πολύ καλά και ένιωθα πως τουλάχιστον όταν έφευγα, θα άφηνα την κολλητή μου στα καλύτερα χέρια. Είχα στρώσει το τραπέζι, έβαλα τις ζεστές κρέπες και τα κρουασάν στα πιάτα, έφερα καφέ, τσάι, χυμό και όταν όλα ήταν έτοιμα ένιωσα δυο χέρια γύρω μου. Κάποιος με αγκάλιαζε σφιχτά και δεν με άφηνε να φύγω για αρκετά λεπτά. "Δεν θέλω να φύγεις..." μου είπε τελικά κι αναστέναξα. Η Εύα ήταν ο μόνος άνθρωπος που δεν ήξερα πως να αποχωριστώ. Γύρισα μέσα στα χέρια της για να την κοιτάξω και έδειχνε θλιμμένη.

Είχε κουλουριαστεί πάνω μου σαν ένα μικρό παιδάκι που κρατάει σφιχτά τη μαμά του επειδή φοβάται. "Ρε μωρό μου, πάντα έτσι δεν ήταν; Εμείς μιλάμε. Δε θα χαθούμε. Όμως... ξέρεις ότι πρέπει... πρέπει να φύγω." είπα αργά και ήρεμα κι εκείνη ένευσε κάπως απρόθυμα. Ξέρω πως θα ήταν δύσκολο να χωριστούμε ξανά όμως θα τα καταφέρναμε. "Θα πάω να του μιλήσω." είπε ξαφνικά μετά από μια παύση κι εγώ την κοίταξα μπερδεμένη. "Δεν εννοείς...;" ρώτησα αν και ήξερα. "Ναι, Λιβ, αυτό εννοώ.  Θα πάω να βρω το Νάιαλλ. Πιστεύω πως... εγώ μπορώ να του αλλάξω γνώμη." Τα λόγια της με έκαναν να χαμογελάσω αλλά ήξερα πως ήταν λάθος αυτό. Αφού δεν είχα καταφέρει κάτι εγώ...

"Άσ'το Ευάκι μου. Αν δε θέλει εκείνος, δεν έχει νόημα. Προφανώς δε με θέλει. Ένα όνειρο ήταν και πέρασε. Καιρός να ξυπνήσουμε!" Η πίκρα και η απογοήτευση φαίνονταν πια ξεκάθαρα στη φωνή μου κι ενώ θα έπρεπε να ήμουν θυμωμένη με τον τρόπο που με άδειασε, εγώ ένιωθα τυχερή που είχα καταφέρει έστω και για λίγες στιγμές να ζήσω το όνειρο. "Θες καφέ;" τη ρώτησα κάπως πιο χαρούμενα για να αλλάξω θέμα και εκείνη κάθισε στο τραπέζι. Αφού της έβαλα καφέ, άκουσα βήματα στο διάδρομο και χαμογέλασα. Πριν προλάβω να του πω καλημέρα, ο Χάρρυ ήρθε τρέχοντας και με έκλεισε σε μια τεράστια αγκαλιά.