Just A Dream...

Κεφάλαιο 49ο: Συνέπειες

Barbara's POV:

Είχα δυο μήνες να τον δω κι ανυπομονούσα να βρεθώ κοντά του. Δεν είχα ιδέα τι είχε συμβεί σε όλο αυτό το διάστημα, αφού η επικοινωνία μας είχε περιοριστεί στα απαραίτητα. Εγώ το θέλησα έτσι για να του δώσω χρόνο και χώρο να σκεφτεί τι θέλει να κάνει. Να αντιμετωπίσει κατά πρόσωπο τα αισθήματά του. Τόσο για μένα όσο και για την κολλητή του φίλη. Μου ήταν τρομερά δύσκολο να πάρω αυτή την απόφαση... Όταν έφυγα... ήταν για δουλειά, όμως δεν το έκανα γι'αυτό. Δεν ήθελα να φύγω. Πέθαινα στην ιδέα ότι θα τον άφηνα πίσω και ίσως -με τη συμπεριφορά και τις πράξεις μου- να μην τον έβλεπα ποτέ ξανά.

Με πονούσε όμως περισσότερο να τον μοιράζομαι. Έβλεπα τον έρωτα του για την Πέρι πολύ πριν τον δει εκείνος... Κι ήθελα να τον κάνω να αποφασίσει... Όχι εκβιαστικά. Σε καμία περίπτωση δεν ήθελα να φερθώ σαν γυναικούλα φέρνοντας τον μπροστά στο κλασικό δίλλημα. Ή αυτήν ή εμένα... Όμως... ο Ζέιν είχε αισθήματα για κείνη. Κι ήθελα να δοκιμαστούν αυτά τα αισθήματα. Αν ήταν πιο δυνατά από τη σχέση μας... θα έκανα πίσω. Τον είχα αγαπήσει τόσο που το μόνο που ήθελα... ήταν να είναι ευτυχισμένος. Πραγματικά ευτυχισμένος! Κι αν αποφάσιζε ότι ήθελε να ζήσει μαζί της, εγώ θα έφευγα. Αν πάλι θέλει εμένα... ήξερε ότι ήμουν δική του, ψυχή και σώμα.

Ωστόσο, τώρα που ήμουν πάλι πίσω, τη φοβόμουν τη συνάντηση μας. Δεν ήξερα πώς θα με αντιμετώπιζε. Δεν ήξερα τι είχε μεσολαβήσει από τη στιγμή που έφυγα μέχρι τώρα... Τι είχε ζήσει... τι είχε νιώσει... Κι όταν χτύπησα την πόρτα στο σπίτι του -το σπίτι μας- αντί να μπω με τα κλειδιά μου, συνειδητοποίησα πως είχα αφήσει να αλλάξουν πολλά στη ζωή μας. Μου άνοιξε ύστερα από λίγα δευτερόλεπτα, αλλά αυτό που αντίκρισα δε μου άρεσε καθόλου. Ήταν... διαλυμένος. Έδειχνε εμφανώς πιο μεγάλος, πιο κουρασμένος και... τα μάτια του... Τα μάτια του, αυτά τα μάτια που τόσο ερωτεύτηκα, ήταν τώρα μελαγχολικά και κατακόκκινα λες κι έκλαιγε εδώ και μέρες.

"Μπαρμπ; Πώς...; Πότε ήρθες;" πρόφερε αλλά δεν απάντησα σ'αυτή την ερώτηση. Άφησα τη βαλίτσα μου στην άκρη και τον πήρα στην αγκαλιά μου. Τα χέρια του ήρθαν διστακτικά γύρω μου και τότε κατάλαβα πως δεν ήμουν εγώ ο λόγος που ήταν έτσι. Ωστόσο, δεν είπε τίποτα και όσο περνούσαν οι στιγμές, έσφιγγε τα χέρια του γύρω απ΄το σώμα μου. "Τι συνέβη καρδιά μου; Γιατί είσαι έτσι;" τον ρώτησα γλυκά μόλις τραβήχτηκα από το κράτημά του κι έφερα το χέρι μου δειλά στο μάγουλό του. Εκείνος κάρφωσε το βλέμμα του στα μάτια μου κι είδα την απελπισία να διαγράφεται ξεκάθαρα μέσα τους. Κι ύστερα έγειρε πιο κοντά και με φίλησε τρυφερά στα χείλη. Ένα γλυκό και σύντομο φιλί που έδειχνε να το έχει ανάγκη. Εμένα όμως με αναστάτωσε αυτή η επαφή μας... Είχα τόσο καιρό να βρεθώ κοντά του και τα χείλη μου έτρεμαν κάτω απ'τα δικά του.