Just A Dream...

Κεφάλαιο 18ο: Τελειώσαμε!

Olivia's POV:

Μόλις μπήκα στο σπίτι έκλεισα με θόρυβο την πόρτα και κόλλησα πάνω της. Έκλεισα τα μάτια και άφησα τα δάκρυα μου να τρέξουν ελεύθερα τώρα που εκείνος είχε φύγει. Μα... γιατί να μου το κάνει αυτό; Γιατί να με διώξει έτσι; Ήμουν τόσο ηλίθια! Πώς μπόρεσα να πιστέψω ότι θα ήθελε να είναι μαζί μου; Εγώ ήμουν... έτσι όπως ήμουν τέλος πάντων. Μια χοντρή, άσχημη μαθήτρια που κόλλησε με εκείνον... Εκείνον που... είναι αυτός που είναι... "Ω γαμώτο! Και σ'το είπα να πάμε πάνω!" Η πνιχτή φωνή της Εύας με έβγαλε από τις σκέψεις μου και άνοιξα τα μάτια. Αυτό που είδα, υπό άλλες συνθήκες θα με έκανε να βάλω τα γέλια. Τώρα όμως ένιωσα ακόμα πιο άσχημα.

Η Εύα ήταν ημίγυμνη στον καναπέ με το Χάρρυ από πάνω της. Μόλις με είδαν εκείνος έτρεξε να βάλει το μπλουζάκι του ενώ η φίλη μου έψαχνε το δικό της κάτω από τον καναπέ. "Ολίβια; Κλαις;" με ρώτησε δύσπιστα εκείνος και ήρθε κοντά μου. "Τι συνέβη;" ψιθύρισε κι εγώ έσπασα. Χωρίς να πω λέξη κούρνιασα στην αγκαλιά του και άρχισα να κλαίω με λυγμούς, αφήνοντας τον εαυτό μου ελεύθερο πια να ξεσπάσει. "Ο... Ο Νάιαλλ..." ψιθύρισα μέσα στα αναφιλητά μου και η Εύα ήρθε δίπλα μας και έβαλε το χέρι της στην πλάτη μου χαϊδεύοντας με απαλά. "Ο Νάιαλλ... τι;" ρώτησε κι ύστερα έβγαλε μια πνιχτή κραυγή. "Το κάνατε;" με ρώτησε με τρόμο και ανησυχία στη φωνή της και ήξερα πως έπρεπε να την καθησυχάσω παρά το πόσο χάλια ένιωθα.

Σήκωσα το κεφάλι μου από την αγκαλιά του Χάρρυ και κοίταξα τη φίλη μου. "Πας καλά; Όχι!" της είπα και σκούπισα τα μάτια μου. "Τότε τι έγινε κορίτσι μου;" επενέβη ο Χάρρυ κι εγώ κατέβασα το κεφάλι. "Με... με χώρισε!" τραύλισα και με κοίταξαν και οι δυο με γουρλωμένα μάτια. "Ο Νάιαλλ..." είπε ο Χάρρυ κουνώντας με δυσπιστία το κεφάλι του. "Αποκλείεται! Εκείνος... έκανε σαν τρελός για σένα. Μόνο που σε κοιτούσαμε ήθελε να μας πάρει τα κεφάλια από τη ζήλια και τώρα λες πως σε παράτησε;" Τα λόγια του με έκαναν να νιώσω ακόμα πιο άσχημα και άρχισα πάλι να κλαίω. "Έλα να καθίσουμε αγάπη μου..." είπε η Εύα και έβαλε το ένα χέρι της γύρω μου σαν να διαισθανόταν πως από λεπτό σε λεπτό θα κατέρρεα.

Μόλις με έβαλε να καθίσω, κάθισε κι εκείνη δίπλα μου ενώ ο Χάρρυ πήρε τη θέση απέναντί μας. "Πες μας τι ακριβώς έγινε!" μου είπε μαλακά η φίλη μου κι εγώ ένευσα και ξεκίνησα να μιλάω. Τους τα είπα όλα. Από τη στιγμή που βγήκαμε, μέχρι και που με έφερε σπίτι και έφυγε. Ανάμεσα σε κλάματα και κοφτές ανάσες κατάφερα να τα πω όλα. Ακόμα και το ότι ένιωθα απαίσια. Όταν σταμάτησα να μιλάω ο Χάρρυ μου χάρισε ένα τρυφερό χαμόγελο και έπιασε τα χέρια μου. "Θα μας λείψεις!" είπε απαλά και έδειχνε να θέλει να βάλει τα κλάματα. "Σε παρακαλώ, όχι κι εσύ! Μη μου το κάνεις πιο δύσκολο!" τον μάλωσα και τον έκλεισα στην αγκαλιά μου όπως νωρίτερα.