Just A Dream...

Κεφάλαιο 36ο: Είσαι εδώ!

Λίγο καιρό μετά...

Louis' POV:

"Μπορείς να μην είσαι έτσι; Θα σε χτυπήσω!" μου πέταξε και γύρισα να τον κοιτάξω βαριεστημένα. "Πώς είμαι δηλαδή;" ρώτησα επίπεδα χωρίς η φωνή μου να προδίδει κανένα συναίσθημα πέρα από αυτό της βαρεμάρας. Δεν ήθελα όμως να καταλάβει... Όπως δεν ήθελα και να το συζητήσω αλλά ο κολλητός μου ήταν πάντα τόσο επίμονος... δεν υπήρχε περίπτωση να το αφήσει έτσι χωρίς να μάθει τι συμβαίνει. "Ειλικρινά δε μπορώ να καταλάβω τι έχεις πάθει! Αύριο έχεις γενέθλια κι εσύ είσαι στη μαύρη κατάθλιψη! Χριστούγεννα έχουμε ρε Λου! Μην είσαι έτσι!" προσπάθησε αλλά η διάθεση μου ήταν έτσι εδώ και μέρες... Δεν ήξερα γιατί, απλώς δεν είχα διάθεση για τίποτα... Μαλακίες! Ήξερα πολύ καλά το λόγο που ήμουν χάλια όσο κι αν δεν ήθελα να τον παραδεχτώ.

"Δεν... δεν έχω όρεξη. Θα πάω σπίτι." είπα και πήγα να σηκωθώ αλλά το χέρι του Χάρρυ έπιασε σφιχτά το δικό μου πριν προλάβω να κουνηθώ. "Δε θα πας πουθενά! Εδώ θα μείνεις! Έχω φωνάξει και τα παιδιά. Θα περάσουμε ωραία!" είπε ευχάριστα και ξαφνικά θυμήθηκα κάτι που έλειπε από το σκηνικό του μοντέρνου σπιτιού του. "Η Εύα πού είναι; Δεν την έχω δει καθόλου τόση ώρα..." του είπα γεμάτος απορία αφού ήξερα πια πως έμεναν κανονικά μαζί και μου έκανε εντύπωση που δεν είχα δει το όμορφο κορίτσι του κολλητού μου να ξεπροβάλλει από τον επάνω όροφο ή ενίοτε το γραφείο του όπου συνήθιζε να διαβάζει τα μαθήματά της όταν ο Χαζζ είχε δουλειά.

"Εεεμ... έχει πάει μια βόλτα." μου είπε αινιγματικά και δεν έδωσα σημασία ώσπου λίγη ώρα μετά χτύπησε το κουδούνι και ο Χαζζ πετάχτηκε σαν ελατήριο από τη θέση του. "Τα παιδιά! Ήρθαν τα παιδιά!" μου είπε ενθουσιασμένα και έτρεξε να ανοίξει. "Σιγά καλέ! Πώς κάνεις έτσι; Τα παιδιά ήρθαν, όχι ο πάπας!" του αντιγύρισα κι εκείνος με αγνόησε. Με το που άνοιξε την πόρτα άκουσα απαλές φωνές να γεμίζουν το χώρο με ευχές για τα Χριστούγεννα που έρχονται - κι εγώ ήθελα να πηδήξω από το παράθυρο καθώς τους άκουγα. Πρώτος ήρθε μέσα ο Λίαμ, πίσω του ο Ζέιν με τη Μπάρμπι - ναι ήταν ακόμα μαζί αυτοί οι δυο παραδόξως και οφείλω να ομολογήσω πως μου άρεσε η εικόνα τους μαζί- κι ύστερα ο Νάιαλλ και η Εύα.

Ο Χάρρυ ήρθε τελευταίος μέσα και κάθισε δίπλα μου όπως ακριβώς και πριν. Αυτή τη φορά όμως, από την άλλη πλευρά του καναπέ ήρθε και κάθισε η Εύα. "Τι τρέχει;" με ρώτησε απαλά και για ακόμα μια φορά, όπως και πριν με τον κολλητό μου, δεν είχα απάντηση να της δώσω. "Τίποτα, όλα καλά. Εσύ πού χάθηκες όλη μέρα;" τη ρώτησα κι εκείνη ανασήκωσε τους ώμους της αδιάφορα. "Ετοιμάζαμε το πάρτι σου... Θα γίνει στο σπίτι του Νάιαλλ αν δε σε πειράζει." με πληροφόρησε και παραξενεύτηκα για μια στιγμή. "Γιατί εγώ δεν έχω σπίτι;" αναρωτήθηκα και για κάποιο λόγο κοιτάχτηκαν μεταξύ τους συνωμοτικά.