Just A Dream...

Κεφάλαιο 32ο: Ανασφάλεια

Δύο μήνες αργότερα...

Olivia's POV:

Σχολείο... Τι όμορφο πράγμα! Ναι σαρκασμός ήταν! Γενικά όλα τα προηγούμενα χρόνια το σχολείο μου ήταν η ξεκούραση μου. Είχα τους φίλους μου, τα αγαπημένα μου μαθήματα, τους καλύτερους καθηγητές που θα μπορούσα ποτέ να έχω... Περνούσα όμορφα στο σχολείο. Φέτος όμως όλα ήταν τόσο δύσκολα και τόσο μπερδεμένα. Με τα μαθήματα είχαμε ξεκινήσει καλά παρά το άγχος μου αλλά το περιβάλλον στο σχολείο ήταν σχεδόν ασφυκτικό. Οι συμμαθήτριές μου με ανταγωνίζονταν χωρίς να μπορώ να καταλάβω το λόγο ενώ σε όλο το σχολείο το μοναδικό θέμα συζήτησης ήταν -ω τι έκπληξη!- η σχέση μου με το Νάιαλλ!

Τώρα τελευταία βέβαια δεν ήμουν σίγουρη ότι υπήρχε πια σχέση... Ένιωθα να πνίγομαι από τις ερωτήσεις και τα σχόλιά τους. Δεν ήθελα να το παίξω σνομπ ούτε και ήμουν αλλά δεν άντεχα να με στήνουν στον τοίχο μόνο και μόνο επειδή με αγάπησε ένα αγόρι που είναι διάσημο. Στην τελική, δεν το επεδίωξα! Τον αγάπησα κι ήθελα να τον γνωρίσω. Τα υπόλοιπα απλώς συνέβησαν... Λες κι ήταν ένα παιχνίδι της μοίρας να μας φέρει κοντά... Υπήρχε όμως ένα κομμάτι του εαυτού μου που ήταν τρομοκρατημένο για κάποιο λόγο.

Δεν μιλούσαμε πια τόσο συχνά αφού από τη μία εγώ είχα διάβασμα από την άλλη εκείνος είχε διάφορες υποχρεώσεις... είχαμε χαθεί. Κι αυτό ήταν κάτι που μπορούσα να το παλέψω. Αυτό όμως που δεν πάλευα με τίποτα ήταν το ενδεχόμενο να τον έχω χάσει... Αυτό... δεν μπορούσα να το διανοηθώ ούτε σαν ιδέα! Δεν τον ένιωθα πια να με σκέφτεται όπως τις πρώτες μέρες. Είχα την αίσθηση ότι είχαμε απομακρυνθεί... ουσιαστικά! Και δυστυχώς δεν είχα και το χρόνο να το ψάξω. "Ολίβια;" Ήμουν τόσο χαμένη στις σκέψεις μου που δεν είχα καταλάβει πως βρισκόταν κάποιος δίπλα μου και με κοιτούσε.

Σήκωσα αργά το βλέμμα από τις σημειώσεις μου και αντίκρισα δυο ζεστά πράσινα μάτια. "Γεια σου Αντρέα!" είπα με ένα χαμόγελο κι εκείνος ανταπέδωσε. Έδειχνε να θέλει κάτι να πει όμως για κάποιο λόγο δίσταζε. "Συμβαίνει κάτι;" ρώτησα κι εκείνος κούνησε το κεφάλι του. Ήταν από τους λίγους συμμαθητές μου -για να μην πω ο μοναδικός- που δε με αντιμετώπιζε σαν να ήμουν επιστημονικό πείραμα από τότε που έμαθε για μένα και το Νάιαλλ. Εξακολουθούσε να είναι φιλικός και να με βοηθάει όποτε τον είχα ανάγκη. "Βασικά... σκέφτηκα μήπως ήθελες... να πάμε σινεμά απόψε. Αν... αν έχεις χρόνο δηλαδή..."

Συνήθως όταν έβλεπα τον Αντρέα εκτός σχολείου ήταν για διάβασμα και περνούσα όμορφα μαζί του. Με έκανε να γελάω και με βοηθούσε να συγκεντρωθώ όταν με έπιανε απόγνωση από το άγχος και το στρες. Αυτή τη φορά όμως... ο τρόπος που μου πρότεινε να πάμε σινεμά ήταν... δεν ξέρω... σαν να υπήρχε δεύτερο νόημα στα λόγια του κι αυτό με έκανε νευρική. "Εμ χρόνο έχω. Θέλω κιόλας να κάνω ένα διάλειμμα από το διάβασμα, αλλά..." ξεκίνησα να λέω και χαμογέλασε όμως όταν άκουσε εκείνο το "αλλά" κατσούφιασε. "Αλλά δε θες να βγεις μαζί μου." μου είπε ευθέως κι αυτό με γέμισε τύψεις.