Just A Dream...

Κεφάλαιο 44ο: Η αναμονή

Zayn's POV:

"Πώς έγινε αυτό στα καλά καθούμενα; Μπορείς να μου πεις; Μέχρι χθες ήμασταν μια χαρά και... τώρα..." Προσπάθησα πολύ αλλά δεν κατάφερα να κρατήσω τη φωνή μου σταθερή και στο τέλος έσπασε. "Όλα καλά θα πάνε!" με διαβεβαίωσε το κορίτσι που είχα απέναντι μου και σήκωσα αργά το βλέμμα μου να την κοιτάξω. "Σε παρακαλώ... πες μου. Τι σου είπαν οι γιατροί;" ικέτεψα κι εκείνη μου έπιασε σφιχτά τα χέρια. "Το παλεύει αγάπη μου! Έχει χάσει πολύ αίμα και προσπαθούν να δουν αν έχουν χτυπηθεί ζωτικά όργανα, γι'αυτό και αργούν τόσο. Όμως... μόλις τελειώσει το χειρουργείο θα μας πουν. Θα είναι καλά, θα δεις!" Τα λόγια της από τη μία με φόβιζαν κι από την άλλη συνειδητοποιούσα πόσο κουράγιο είχε αυτό το κορίτσι που τώρα προσπαθούσε να μου δώσει δύναμη...

"Εύα... εσύ τον έσωσες! Αν δεν είχες πάει στο σπίτι..." ξεκίνησα να λέω αλλά αμέσως ένιωσα δύο χέρια να τυλίγονται γύρω μου. "Μην το πεις! Όλα καλά θα πάνε! Ο Χάρρυ μας θα γίνει καλά και θα έρθει πάλι κοντά μας!" Τα λόγια της έντονα και αισιόδοξα, με έκαναν να νιώσω απαίσια για κάποιο λόγο. "Είμαι μαλάκας!" παραδέχτηκα και την ένιωσα να τραβιέται για να με κοιτάξει. "Αντί να σου δίνω εγώ κουράγιο..." πρόσθεσα αλλά δε με άφησε να ολοκληρώσω αυτό που πήγαινα να πω. Ακούμπησε το χέρι της στα χείλη μου και μου χαμογέλασε μελαγχολικά. "Δεν θα σου πω ψέματα. Η εικόνα του μέσα στα αίματα... θα με στοιχειώνει για πολύ καιρό ακόμα. Αν δεν ξυπνήσει, αν δεν τον δω να με κοιτάζει... δεν πρόκειται να ησυχάσω. Όμως... είμαι αισιόδοξη! Δεν γίνεται να τελειώσουμε έτσι Ζέιν! Απλώς δε γίνεται!!!"

Μόλις σταμάτησε να μιλάει πήρε μια ανάσα και έδειχνε να προσπαθεί να κρατήσει την ψυχραιμία της αλλά τα μάτια της την πρόδωσαν όταν άρχισαν να τρέχουν ποτάμι τα δάκρυα. "Έλα δω κορίτσι μου!" είπα αυθόρμητα και την πήρα στην αγκαλιά μου τη στιγμή που λύγισε. Δεν ήθελα να το περνάει όλο αυτό μόνη της. Την κρατούσα σφιχτά και για μια στιγμή κοίταξα τους φίλους μας που ήταν κι εκείνοι μέσα στην αγωνία. Ο Νάι κρατούσε σφιχτά το χέρι του Λου που αγωνιζόταν να σταματήσει τα δάκρυα του ενώ ο Λίαμ έδειχνε... παγωμένος. Δεν μπορούσα να ψυχολογήσω τις αντιδράσεις του... Δεν είχε κλάψει, δεν είχε κοιτάξει κανέναν από μας, ούτε είχε πει λέξη εδώ και ώρα...

Μόλις ηρέμησε λίγο η φίλη μου πήρε μια ανάσα και τραβήχτηκε από την αγκαλιά μου. Κι ύστερα το βλέμμα της ακολούθησε το δικό μου που ήταν ακόμα στραμμένο στο Λίαμ. "Φοβάται... Γι'αυτό δεν έχει αντιδράσει. Εκείνος ανησυχεί πιο πολύ απ'όλους μας." μου είπε κι ένευσα καταφατικά αφού πραγματικά το πίστευα αυτό για το Λίαμ. Όλοι μας ανησυχούσαμε αλλά για το Λίαμ ήταν διαφορετικά. Εκείνος από την πρώτη μέρα συμπεριφερόταν σαν... σαν να ήταν ο μπαμπάς μας. Έδειχνε να νιώθει υπεύθυνος για μας κι αυτό μας έκανε να αισθανόμαστε ασφάλεια κοντά του. Αυτή τη στιγμή όμως δεν το εκτιμούσα ιδιαίτερα αυτό το προτέρημα του... Ήξερα πως κάπου μέσα του κατηγορούσε τον εαυτό του γι'αυτό που έπαθε ο Χάρρυ. Αυτό όμως δεν ήταν αλήθεια! Κανείς μας δεν θα μπορούσε να αποτρέψει αυτό που συνέβη...