Just A Dream...

Κεφάλαιο 30ο: Μια βόλτα...

Eva's POV:

Τελικά έχουν δίκιο στην πατρίδα που λένε πως η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται... Η δική μου μέρα φάνηκε από μια μικρή φράση. Μια φράση από έναν άνθρωπο που δεν περίμενα ποτέ πως θα την ακούσω. "Εύα μου, νομίζω πως πρέπει να μιλήσουμε. Έχει προκύψει ένα θέμα..." Πήρα μια ανάσα και ακολούθησα τη φωνή της μητέρας μου στο σαλόνι. Καθόταν μαζί με το μπαμπά και με περίμεναν υπομονετικά. Με κοιτούσαν προσεκτικά μέχρι που πήγα να καθίσω στον καναπέ απέναντί τους. "Ακούω. Τι συμβαίνει;"

Η ερώτησή μου ήταν ίσως κάπως απότομη αλλά δε μπορούσα να καταλάβω το ύφος τους. Μίλησαν για κάποιο πρόβλημα, οπότε... "Πρόκειται γι'αυτό το φίλο σου, το Χάρρυ." είπε η μαμά μου κι εγώ σχεδόν αντανακλαστικά τσιτώθηκα. Μάλιστα... το περίμενα αυτό αργά ή γρήγορα απλά δεν πίστευα πως θα γινόταν τόσο γρήγορα. "Τι έγινε με το Χάρρυ;" ρώτησα αν και δεν ήθελα την απάντηση τους. Από την άλλη όμως, τον είχαν γνωρίσει. Είχαν δει πόσο καλό παιδί είναι οπότε τι θα μπορούσαν να έχουν εναντίον του;

"Κορίτσι μου, όλη αυτή η δημοσιότητα γύρω από το όνομά του... και τώρα κι από το δικό σου... δε νομίζω πως σου κάνει καλό. Ίσως θα έπρεπε να..." ξεκίνησε να λέει αλλά τη διέκοψα. "Θα έπρεπε τι; Να τον αφήσω επειδή είναι διάσημος; Επειδή μας συζητάνε στα μέσα; Αυτό θες να πεις;" ρώτησα απότομα αφού ήξερα πως εκεί το πήγαινε. Αυτή τη φορά όμως πήρε το λόγο ο πατέρας μου. "Εύα σε παρακαλώ μην υψώνεις τον τόνο σου." μου είπε αυστηρά κι εγώ αμέσως μαζεύτηκα. "Ξέρεις ότι εγώ κι η μητέρα σου δεν έχουμε μπλεχτεί ποτέ στα προσωπικά σου όμως αυτή τη φορά τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά. Σκέψου το σε παρακαλώ. Θα μπορούσες να ζήσεις έτσι; Να σε φωτογραφίζουν σε κάθε βήμα; Κάθε τι που κάνεις να το μαθαίνουν πρώτα τα κανάλια κι ύστερα η οικογένειά σου;"

Οφείλω να παραδεχτώ πως όλα όσα έλεγε ήταν με απόλυτη ψυχραιμία και είχαν μια λογική. Τα είχα σκεφτεί κι εγώ η ίδια και όχι μόνο αυτά... κι ίσως κάποιες φορές να λύγιζα από την πίεση και τη ζήλια που ένιωθα για όλα αυτά τα κοριτσάκια που έλιωναν για το αγόρι μου όμως... μπορούσα να αντέξω αυτά κι άλλα τόσα προκειμένου να είμαι μαζί του. Κι αυτό ήταν πια ξεκάθαρο για μένα! "Μπαμπά... τα έχω σκεφτεί κι εγώ όλα αυτά όμως δε με νοιάζει. Ας λένε ότι θέλουν!" είπα τελικά και για μερικά λεπτά ακολούθησε μια παύση. Σαν να μην πίστευαν στα λόγια μου...

"Το λες αυτό τώρα... αν όμως στο μέλλον αρχίσεις να γίνεσαι θέμα παντού, θα αλλάξεις γνώμη. Κι από την άλλη, θα διασυρθεί το όνομά μας Ευαγγελία!" είπε τελικά η μητέρα μου προφέροντας ολόκληρο το όνομά μου, κάτι που ήξερε ότι με εκνεύριζε. Σήμερα όμως δεν είχα σκοπό να τσακωθώ μαζί τους. "Μαμά... μην το πας εκεί. Αν με αναγκάσετε να χωρίσω θα το μετανιώσουμε όλοι." είπα προειδοποιητικά κι αυτό τους ξάφνιασε. Πίστευαν πως θα έβαζα τις φωνές ή ίσως τα κλάματα όμως τον τελευταίο καιρό δεν ήμουν το κοριτσάκι που ήμουν κάποτε. Ένιωθα πιο ώριμη και πιο δυνατή να αντιμετωπίσω τα προβλήματα με ψυχραιμία. Ένα πράγμα όμως ήταν σίγουρο. Εγώ το Χάρρυ δεν τον αφήνω! Τουλάχιστον όχι όσο περνάει από το χέρι μου!