Just A Dream...

Κεφάλαιο 51ο: Το αντίο

Olivia's POV:

Πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωθα έτσι. Δεν ήθελα να ξημερώσει... Θα έδινα τα πάντα να μπορούσα να γυρίσω πίσω το χρόνο και να τον πάγωνα εκεί... πριν αλλάξουν όλα. Πριν γίνει η ζωή μου μπάχαλο. Ενα μπάχαλο στο οποίο είχα μερίδιο ευθύνης... Η αμφιβολία όμως του Νάιαλλ με σκότωνε. Τόσα είχαμε περάσει μαζί κι εκείνος... πώς μπόρεσε να πιστέψει ότι τον κορόιδεψα; Εγώ; Που ήμουν τρελή για κείνον πριν καν τον συναντήσω...; Πώς μπόρεσε να σκεφτεί κάτι τέτοιο για μένα μετά απ'όλα αυτά; Πώς;!  Το ξημέρωμα με βρήκε δίπλα του. Εκείνος κοιμόταν στο κρεβάτι του ξενώνα κι εγώ καθόμουν απέναντι του και τον κοιτούσα. Όλη νύχτα...

Ήμουν έξαλλη μαζί του για τον τρόπο που με αντιμετώπισε, ωστόσο δεν είχα τη δύναμη να μείνω μακριά του. Κάποια στιγμή με πήρε ο ύπνος στην άβολη καρέκλα όπου καθόμουν κι όταν άνοιξα ξανά τα μάτια μου είχα μια κουβέρτα γύρω μου. Πράγμα που σήμαινε πως με είχε δει να κοιμάμαι δίπλα του και με σκέπασε. Χαμογέλασα άθελά μου σ'αυτή μου τη σκέψη και πήρα μια ανάσα. Ήμουν μουδιασμένη. Δεν είχα ιδέα ποιο ήταν το επόμενο βήμα πια έτσι όπως γίναμε, οπότε αποφάσισα να μην το σκεφτώ και βγήκα αθόρυβα από το δωμάτιο. Αποφάσισα να του φτιάξω πρωινό μιας και είχε χρόνο μέχρι να πάμε στο αεροδρόμιο, όπως θα έκανα υπό κανονικές συνθήκες δηλαδή.

Κάποια στιγμή κι ενώ τελείωνα με τις τηγανίτες, άκουσα βήματα πίσω μου. Ήξερα πως ήταν εκείνος μιας και η μαμά μου έλειπε. Αυτό που δεν περίμενα με τίποτα όμως, ήταν αυτό που ακολούθησε. Μόλις ήρθε πίσω μου, πέρασε τα χέρια του γύρω μου και αμέσως ένιωσα τα χείλη του στον ώμο μου σε ένα έντονο φιλί που με έκανε να τρέμω. "Σε παρακαλώ... μη..." πρόφερα αλλά εκείνος με γύρισε απότομα προς το μέρος του. Κόλλησε τα χείλη του στα δικά μου χωρίς να μου αφήνει περιθώριο να αντιδράσω. Ωστόσο, έπρεπε να το κάνω. "Νάιαλλ... είμαστε τσακωμένοι..." προσπάθησα να του θυμίσω στρέφοντας το πρόσωπό μου στο πλάι για να αποφύγω το φιλί του αν και δε μου ήταν πολύ εύκολο.

"Το ξέρω..." αποκρίθηκε κι έπιασε το πρόσωπό μου στα δυο του χέρια αναγκάζοντας με να τον κοιτάξω. "Αν όμως μετά το σημερινό εξακολουθείς να θες να με χωρίσεις... αν είναι να σε χάσω για μια παρεξήγηση... τότε άσε με να σ'έχω.... Έστω μόνο για τώρα... αυτή τη στιγμή... εδώ..." μου ψιθύρισε και τα λόγια του με έκαναν να ανατριχιάσω ολόκληρη. Δε μπορεί να εννοούσε... Δε γίνεται... Ήμασταν χάλια... Είχαμε σκοτωθεί κι είχα αποφασίσει να τον διώξω και τώρα μου ζητούσε να... Χριστέ μου κι αυτό το βλέμμα που μου έριχνε δε με άφηνε να σκεφτώ λογικά. "Δεν... δεν ξέρω..." ψέλλισα κι η απάντηση του ήταν ακόμα ένα φιλί στα χείλη μου. "Μην το σκέφτεσαι!" μουρμούρισε πάνω στα χείλη μου και με μια απότομη αλλά σίγουρη κίνηση, με έπιασε από τη μέση και με ανέβασε στον πάγκο της κουζίνας.