Just A Dream...

Κεφάλαιο 58ο: Δεν θέλω να σε χάσω!

Olivia's POV:

Δεν μπορούσα να το διαχειριστώ αυτό... Όχι πάλι! Είχα περάσει τόσα τον τελευταίο χρόνο και κάθε φορά που έφτιαχναν κάπως τα πράγματα κι έφτανα στο σημείο να χαμογελάσω... με έβρισκε μια καινούργια συμφορά. Αυτή όμως εδώ η συμφορά... ήταν διαφορετική από τις άλλες. Γιατί τώρα κινδύνευα να χάσω το μπαμπά μου πριν καν προλάβω να τον έχω... Και το χειρότερο ήταν πως έφταιγα μόνο εγώ γι'αυτό. Εγώ δεν τον άφηνα να μου μιλήσει, εγώ τον απέφευγα κι εγώ έτρεξα μακριά του για να τον αποφύγω... Με εκείνον να τρέχει πίσω μου γεμάτος αγωνία και χωρίς να δει το αυτοκίνητο που ερχόταν κατά πάνω μας. 

"Μωρό μου... σε παρακαλώ ηρέμησε!" άκουσα τη φωνή του να μου λέει και γύρισα αργά να τον κοιτάξω. Η αγωνία στα μάτια του ήταν τόσο μεγάλη που μου έκοψε την ανάσα. "Πιες λίγο νεράκι, έλα..." πρόσθεσε και μου έτεινε το μπουκάλι με το νερό που είχε στο χέρι του. Εγώ κοίταξα πρώτα το νερό κι ύστερα εκείνον. Και τότε ήταν που βγήκε ο πρώτος λυγμός απ'τα χείλη μου. "Νάιαλλ..." πρόφερα και όρμησα στην αγκαλιά του. "Όχι κορίτσι μου. Δε θα πάθει τίποτα ο μπαμπάς σου. Σ'το υπόσχομαι!" μου είπε έντονα πριν καν αρθρώσω την ανησυχία μου. Πια με ήξερε τόσο καλά που δε χρειαζόταν να μιλήσω. Με ένιωθε μόνο από το βλέμμα και τις εκφράσεις μου.

"Το λες αλήθεια;" ρώτησα μόλις τραβήχτηκα απ'την αγκαλιά του αλλά δεν πρόλαβε να μου απαντήσει, αφού εκείνη τη στιγμή ήρθε κοντά μας ο γιατρός. "Γιατρέ πώς είναι; Θα γίνει καλά;" ρώτησα τρελαμένη αλλά εκείνος μου χαμογέλασε. "Ηρεμήστε. Όλα καλά είναι. Απλώς λόγω της πτώσης στην άσφαλτο, ο πατέρας σας χτύπησε το κεφάλι του. Θα τον κρατήσουμε για παρακολούθηση να σιγουρευτούμε πως δεν έχει πάθει κάποια διάσειση και αύριο θα μπορέσει να γυρίσει στο σπίτι." Τα λόγια του με έκαναν να πάρω μια βαθιά ανάσα γεμάτη ανακούφιση κι ένιωσα τα χέρια του Νάιαλλ να σφίγγουν ξανά γύρω μου. "Μπορούμε να τον δούμε;" ρώτησα ύστερα από μια παύση κι ο γιατρός ένευσε καταφατικά. "Φυσικά. Για λίγο όμως. Μην τον κουράσουμε. Πρέπει να είναι ήρεμος για τις επόμενες ώρες."

Μόλις βρέθηκα έξω από την πόρτα του δωματίου του, δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω. Από τη μία ήθελα να μπω να σιγουρευτώ πως είναι καλά κι απ'την άλλη ήθελα να το βάλω στα πόδια. Κι ύστερα, ήταν κι ένα μικρό κομμάτι μου που δεν άντεχε να τον κοιτάξει στα μάτια γιατί μέσα μου ένιωθα πως εγώ έφταιγα που βρισκόταν εδώ. Κι ίσως... να είχε πάθει και πολύ χειρότερα... Κι όλο αυτό απ'την αδυναμία μου να τον συγχωρέσω... να ξεχάσω... Η μαμά μου τα κατάφερε... τον συγχώρεσε... εγώ όμως... "Θες να έρθω μαζί σου;" με ρώτησε γλυκά εκείνος ενώ έσφιξε για μια στιγμή το χέρι μου στο δικό του. "Όχι μωρό μου. Αυτό πρέπει να το κάνω μόνη μου."