Just A Dream...

Κεφάλαιο 8ο: Τα φώτα σβήνουν...

Ήταν η πρώτη φορά που φερόμουν έτσι. Μόλις τον είδα όμως ήμουν τόσο χαρούμενη που δεν μπορούσα να σκεφτώ καθαρά και απλά έπεσα στην αγκαλιά του. Εκείνος φάνηκε να ξαφνιάζεται από αυτή μου την κίνηση αλλά μετά από λίγο τύλιξε τα χέρια του γύρω μου κρατώντας με στοργικά. Και κάποια στιγμή τραβήχτηκα για να τον κοιτάξω. Ήταν τόσο όμορφος! Φορούσε ένα μαύρο μπλουζάκι και ένα κλασικό τζιν ενώ τα μαύρα μαλλιά του ήταν τέλεια φτιαγμένα όπως πάντα. "Εσύ πρέπει να είσαι η Ολίβια..." μου είπε και μου χάρισε ένα μικρό χαμόγελο. Έτσι ήταν πάντα. Δεν μιλούσε πολύ, δεν χαμογελούσε πολύ, όμως τα όμορφα μάτια του έδειχναν όλα όσα ένιωθε και δεν μπορούσε να εκφράσει.

Με παρατήρησε για ένα λεπτό κι ύστερα κοίταξε τη φίλη μου που στεκόταν λίγο πιο πίσω μας. "Γεια σου Εύα!" της είπε με κάπως πιο οικείο τόνο από αυτόν που μίλησε σε μένα και εκείνη κοκκίνισε. "Γεια... Ζέιν." είπε χαμηλόφωνα χωρίς ακριβώς να τον κοιτάζει. Ω Θεέ μου! Αυτή ήταν χειρότερη από μένα! Τον κοιτούσε σαν... σαν να ήταν έτοιμη να υποκλιθεί μπροστά του... ή και να λιποθυμήσει. Δεν διέφερε σχεδόν καθόλου από τα κοριτσάκια που έκλαιγαν και ήταν τρελές για κείνον. Αυτό μου έκανε εντύπωση. Υποτίθεται πως τον ήξερε προσωπικά όπως και τα υπόλοιπα αγόρια. Με τον Νάιαλλ ήταν άνετη. Τον Χάρρυ τον έβριζε... Με το Ζέιν γιατί φερόταν έτσι; Ω Θεέ μου! Της αρέσει. Δηλαδή... πραγματικά της αρέσει! Και πώς να μην της αρέσει δηλαδή; Είναι πανέμορφος!

Ο Ζέιν την κοιτούσε έντονα για μερικά λεπτά χωρίς να μιλήσει κι ύστερα χαμογέλασε στραβά. "Ωραίο μπλουζάκι!" της είπε κι εγώ κρατήθηκα να μη γελάσω αφού το μπλουζάκι της είχε ουσιαστικά το πρόσωπό του επάνω. Εκείνη κοκκίνισε περισσότερο από πριν. "Ευχαριστώ..." είπε απλά και τότε ο Ζέιν, σαν να ήθελε να με στείλει στον άλλο κόσμο, έπιασε σφιχτά το χέρι μου και με τράβηξε απαλά προς το βάθος του διαδρόμου. "Ελάτε γιατί δεν ξεκινάμε χωρίς εσάς!" μου είπε καθώς προχωρούσαμε προς μια λευκή πόρτα στο βάθος. Δεν κατάλαβα τι εννοούσε, μέχρι που μπήκαμε και οι τρεις στο δωμάτιο που ετοιμάζονταν τα αγόρια. Ή τουλάχιστον, οι περισσότεροι απ'αυτούς ετοιμάζονταν.

Ο Χάρρυ υποτίθεται πως έπρεπε να ντυθεί αλλά μας υποδέχτηκε μόνο με το μαύρο παντελόνι του κι εγώ έμεινα να τον κοιτάζω με κομμένη ανάσα. Είχα δει το γυμνασμένο σώμα του μόνο στην τηλεόραση. Πόσο μάλλον αυτά τα τατουάζ που τα είχα ερωτευτεί ένα προς ένα... Ήταν υπέροχος! Μόλις με είδε, μου χάρισε ένα τεράστιο χαμόγελο και... Θεέ μου όχι... Δεν θα το κάνει! Μια κραυγή βγήκε από τα χείλη μου καθώς έτρεξε κατά πάνω μου και με σήκωσε στον αέρα κάνοντάς με τρεις σβούρες πριν με αφήσει στα πόδια μου. "Ήρθατε!!!" είπε ενθουσιασμένα και χαμογέλασα κι εγώ μαζί του. Αυτός ήταν ο Χάρρυ που αγαπούσα. Ένα γλυκό και χαρούμενο παιδί! Όσο για το... δικό μου χαρούμενο παιδί... έπαιζε με την κιθάρα του για να ζεσταθεί ενώ ο Λίαμ τραγουδούσε μαζί του. Δεν με κοίταξε. Δεν γύρισε καν να με χαιρετήσει... Γιατί;