Just A Dream...

Κεφάλαιο 42ο: Back to reality...

Olivia's POV:

Έφτασε η μεγάλη μέρα. Η μέρα που δεν ήθελα να έρθει ποτέ... Η μέρα που έπρεπε να γυρίσω πίσω στο σπίτι μου. Πίσω στην πραγματικότητά μου... Είχε έρθει η ώρα να ξυπνήσω από το όνειρο... Δεν είχα κοιμηθεί καθόλου όλη τη νύχτα και νομίζω ούτε κι εκείνος. Ήταν ανήσυχος και είχε κουλουριαστεί πάνω μου κρατώντας με σφιχτά θέλοντας να μου δείξει ξεκάθαρα -ακόμα και μέσα στον ύπνο του- αυτό που ένιωθε. Δεν ήθελε να φύγω... Και μπορεί να μην είχε πει τις ακριβείς λέξεις αλλά το αισθανόμουν. Ήταν πολύ βαρύ το κλίμα μεταξύ μας και δεν το άντεχα αυτό. Προσπαθούσα να δω τα θετικά που μας είχαν συμβεί. Περάσαμε τα πρώτα μας Χριστούγεννα μαζί, αλλάξαμε το χρόνο αγκαλιά και ήμουν πιο ευτυχισμένη από ποτέ. Τώρα όμως έπρεπε να φύγω...

Και έπρεπε και κάποια στιγμή να σηκωθούμε από το κρεβάτι. Πήρα μια βαθιά ανάσα και προσπάθησα να τον ξυπνήσω. "Νάιαλλ... μωρό μου ξύπνα." ψιθύρισα τρυφερά ενώ φίλησα το μάγουλό του κι η απάντηση μου ήρθε αμέσως. "Όχι... όχι ακόμα..." μουρμούρισε αρκετά νηφάλιος, πράγμα που με έκανε να πιστέψω πως ήταν ξύπνιος εδώ και ώρα και απλώς δεν ήθελε να σηκωθεί, ενώ έσφιξε κι άλλο τα χέρια του γύρω μου. "Αγάπη μου... σε παρακαλώ..." προσπάθησα πάλι κι αυτή τη φορά φαινόταν στον τόνο μου για ποιο πράγμα τον παρακαλούσα. Δεν ήταν το θέμα μου τόσο το να ξυπνήσει, όσο το ότι κάθε κίνηση του μου έδειχνε πόσο υπέφερε που έφευγα και ουσιαστικά τον παρακαλούσα να μου το κάνει πιο εύκολο. Αρκετά χάλια ήμουν από μόνη μου...

Ύστερα από μια μικρή παύση, σήκωσε αργά το πρόσωπό του και με κοίταξε. Και ειλικρινά μακάρι να μην το έκανε... "Μπορώ να έρθω να σε δω στην Αθήνα;" με ρώτησε κοιτώντας με σαν χαμένο κουτάβι που ψάχνει τη μαμά του κι από τη μία ήθελα να βάλω τα κλάματα κι από την άλλη τα γέλια. Τελικά μου ξέφυγε ένα κοφτό γέλιο με την ερώτηση του και του χάιδεψα τα μαλλιά που ήταν ελαφρώς ανακατεμένα από τον ύπνο. "Παιδί μου, χαζό είσαι; Τι ερώτηση είναι αυτή; Εννοείται ότι μπορείς να έρθεις όποτε θες! Και θα προσπαθήσω κι εγώ να έρθω πάλι σύντομα, σ'το υπόσχομαι! Μόνο... μη με κοιτάς έτσι σε παρακαλώ! Δε χωρίζουμε, μωρό μου! Σ'αγαπάω!!!" τον διαβεβαίωσα τονίζοντας τις τελευταίες λέξεις μου κι επιτέλους είδα την έκφραση του να αλλάζει κάπως.

"Έχεις δίκιο. Συγγνώμη..." απολογήθηκε κι ύστερα μου χαμογέλασε κι ανασηκώθηκε. "Πάμε να σου φτιάξω πρωινό;" πρότεινε και χαμογέλασα αμέσως με την πρόταση του. Σηκώθηκα μαζί του κι αφού ετοιμαστήκαμε, κατεβήκαμε στην κουζίνα. Ήμασταν ολομόναχοι στο σπίτι, κάτι που μου φαινόταν περίεργο, αφού όλες τις προηγούμενες μέρες οι φίλοι μας ήταν συνέχεια εδώ, μαζί μας. Τον έβλεπα να φτιάχνει καφέ και τον καμάρωνα. Ήταν όμορφο θέαμα να είμαι μαζί του στην κουζίνα και να μου φτιάχνει καφέ. Αυτή η γλυκιά καθημερινότητα ήταν που θα μου έλειπε πιο πολύ απ'όλα στην Ελλάδα. Έτσι όπως ήταν γυρισμένος πλάτη, πήγα κοντά και πέρασα τα χέρια μου γύρω από τη μέση του.