Just A Dream...

Κεφάλαιο 45ο: Φύγε!

Olivia's POV:

Πρώτη φορά ταξίδευα τόσο πρωί και μου φαινόταν απίστευτα παράξενο. Ακόμα δεν είχε ξημερώσει κι εγώ κόντευα να φτάσω στο Λονδίνο. Δεν ήμουν μόνη όμως. Είχα και την κολλητή μου δίπλα μου. Η οποία κοιμόταν σχεδόν σε όλη την πτήση κι εγώ της κρατούσα σφιχτά το χέρι. Δεν ήξερα τι θα αντίκριζα μόλις φτάναμε ή ποια θα ήταν η κατάσταση στο νοσοκομείο κι αυτό με φόβιζε. Ήταν τόσο παράξενο όμως... Μέχρι χθες ήμουν μια απλή μαθήτρια λυκείου που πάλευε για το μέλλον της και τώρα... Τώρα είχα βρεθεί να αγωνιώ για τη ζωή του κολλητού μου, ο οποίος τύχαινε να είναι ένας πασίγνωστος και πάμπλουτος τραγουδιστής. Πολλές φορές νόμιζα πως ζούσα σε όνειρο... Πως δεν συνέβαιναν τέτοια πράγματα στην πραγματική ζωή... Εμένα όμως αυτή ήταν η καθημερινότητα μου τώρα! Και σκόπευα να κάνω ό,τι περνούσε από το χέρι μου για να συμπαρασταθώ στους φίλους μου.

"Μωρό μου φτάσαμε!" ψιθύρισα στην Κατερίνα κι εκείνη άνοιξε τα μάτια της τη στιγμή που έπρεπε να αποβιβαστούμε από το αεροπλάνο. Στο αεροδρόμιο επικρατούσε ησυχία αφού ήταν ακόμα αξημέρωτα και το πρώτο πράγμα που πρόσεξα ήταν ένα γνώριμο πρόσωπο που μας χαμογελούσε γλυκά μόλις μας είδε και κουνούσε ελαφρώς το χέρι του για να πάμε κοντά. Πήραμε τα πράγματά μας και κατευθυνθήκαμε προς τα κει. Εκείνο το πρόσωπο δεν ήταν άλλο από την καινούργια μου κολλητή. Ήταν πολύ απλά ντυμένη με μια φόρμα κι ένα φούτερ και τα δύο σε μαύρο χρώμα, ενώ τα ξανθά μαλλιά της ήταν πιασμένα σε μια σφιχτή αλογοουρά στην κορυφή του κεφαλιού της.

Άνοιξα το βήμα μου σέρνοντας πίσω μου την Κατερίνα που κοιμόταν ακόμα όρθια και μόλις έφτασα κοντά στη φίλη μου, τύλιξα τα χέρια μου γύρω της. "Πεζζ..." πρόφερα κι εκείνη γέλασε με την ανακούφιση που άκουσε στον τόνο μου. "Τι περίμενες; Ότι θα σε άφηνα μόνη σου μέσα στη νύχτα. Ακόμα δεν έχει ξημερώσει καλά καλά..." αποκρίθηκε και της χαμογέλασα. Όταν τραβήχτηκα όμως και είδα τα μπλε της μάτια ταλαιπωρημένα και άυπνα, κατσούφιασα. "Πώς είναι τα πράγματα;" ρώτησα κι εκείνη με κοίταξε διστακτικά. Ύστερα έριξε ένα βλέμμα στη φίλη μου που στεκόταν δίπλα μου πιο νηφάλια τώρα κι αναστέναξε. "Δύσκολα... Περιμένουμε να περάσουν οι κρίσιμες ώρες για να διαφύγει τον κίνδυνο. Η Εύα είναι χάλια, ο Λούι δε μιλιέται... Κάνατε πολύ καλά που ήρθατε!"

Σ'αυτή την τελευταία φράση μας χαμογέλασε γεμάτη ευγνωμοσύνη και κατάλαβα πως είχαμε να αντιμετωπίσουμε πολλά. Αλλά τουλάχιστον θα είμαστε όλοι μαζί. "Πάμε;" ρώτησα και χωρίς να πει τίποτα μας οδήγησε στο αμάξι της που ήταν απ'έξω. "Τους είπες ότι θα ερχόμασταν;" ρώτησα κάποια στιγμή κι ενώ την κοιτούσα να οδηγεί μέσα στο σκοτεινό ακόμα Λονδίνο. "Όχι, μόνο η Τζέιντ ξέρει." αποκρίθηκε και μου ξέφυγε ένα γέλιο. "Αλίμονο!" απάντησα γελώντας ακόμα και με κοίταξε για μια στιγμή με σηκωμένο φρύδι. "Τι θα πει αυτό;" ρώτησε κι εγώ κούνησα το κεφάλι μου. "Ότι εσύ κι η Τζέιντ είστε αυτοκόλλητες. Υπάρχει κάτι άραγε που να μην της το έχεις πει;" είπα και για κάποιο λόγο κοκκίνισε. "Ναι αμέ. Υπάρχει! Ας πούμε... κάποιος με φίλησε την πρωτοχρονιά, πάνω στην αλλαγή του χρόνου... Αυτό δεν το είπα σε κανέναν." μου αντιγύρισε και κατέβασα το βλέμμα ντροπιασμένη, καθώς θυμήθηκα το παραλίγο φιλί μας εκείνο το βράδυ.