Just A Dream...

Κεφάλαιο 57ο: Μια δεύτερη ευκαιρία...

Olivia's POV:

Με πρόδωσε κι αυτός... Ήταν η πρώτη σκέψη που έκανα εκείνο το βράδυ κι ήταν λες και έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι μου και με πλάκωσε. Λες και... έχασα τη γη κι απλά θα με έβρισκαν ένα κουφάρι στα συντρίμια... Λες και δεν υπήρχα... Λες και τίποτα απ'όλα αυτά δεν υπήρξε ποτέ κι εγώ τα έζησα σ'ένα όνειρο... Ένα πανέμορφο όνειρο που τώρα όμως τελείωσε. Τη στιγμή που τον είδα... εκείνον... ήταν λες και γύρισα σ'εκείνο το θλιβερό δωμάτιο που μεγάλωνα ως παιδί, μακριά από εκείνον και πριν γνωρίσω το Νάιαλλ... Μια άλλη ζωή... μια ζωή χωρίς νόημα... 

"Εμείς οι δυο τελειώσαμε!" ήταν το πρώτο πράγμα που του είπα κι ύστερα έφυγα τρέχοντας. Μακριά από κείνον κι απ'αυτό το σπίτι. Μακριά κι απ'τον πατέρα μου που με κοιτούσε πληγωμένος. Μακριά κι απ'τους φίλους μας που φώναζαν τ'όνομά μου. Έτρεχα για λεπτά... ή για ώρες ολόκληρες... δεν είχα ιδέα. Το μόνο που ήξερα ήταν πως όταν σταμάτησα στην άκρη του δρόμου για να πάρω ανάσα, δυο χέρια τυλίχτηκαν σφιχτά γύρω μου. "Ησύχασε μωρό μου. Θα τα βρούμε όλα. Θα τα φτιάξουμε όλα." μου ψιθύριζε ξανά και ξανά κι εγώ προσπαθούσα να πάρω ανάσα. Κι όταν το κατάφερα, ήρθαν οι λυγμοί για να με πνίξουν. "Δεν... δε μπορώ..." ψέλλισα και κρατήθηκα από πάνω του όσο πιο σφιχτά μπορούσα.

"Εσύ... πώς; Με πρόλαβες..." ψιθύρισα κι εκείνος γέλασε απαλά μέσα στο αυτί μου κι αυτός ο ήχος ήταν αρκετός για να με καθησυχάσει και να μπορέσω επιτέλους να πάρω ανάσα. Και τότε τραβήχτηκα να τον κοιτάξω. "Ήξερα ότι απ'όλους μας μόνο εμένα θ'άκουγες..." εξήγησε κι εγώ αναστέναξα. "Επειδή είσαι ο πιο ώριμος;" του αντιγύρισα και μου γέλασε πάλι. "Επειδή είμαι ο πιο ψύχραιμος..." μου είπε κι εγώ ένευσα. Κι ύστερα κοίταξα τα ζεστά μάτια του. "Λίαμ..." πρόφερα κι εκείνος ένευσε σαν να περίμενε αυτό που ήθελα να του πω. "Πώς μου το'κανε αυτό; Γιατί;" αναρωτήθηκα κι εκείνος μου χάιδεψε τρυφερά το μάγουλο. "Το γιατί νομίζω είναι εύκολο να το καταλάβεις... Γιατί σ'αγαπάει..." μου είπε γλυκά και με ένα προσεκτικό χαμόγελο. Λες και περίμενε να του βάλω τις φωνές. Κι ίσως και να το έκανα σε άλλη περίπτωση αλλά ο Λίαμ δε μου έφταιγε σε τίποτα...

"Ο μπαμπάς..." ξεκίνησα κι ύστερα αναστέναξα. "Έχει χρόνια να ενδιαφερθεί για μένα. Μια φορά στο τόσο εμφανίζεται με μια επιταγή στο χέρι για να πληρώσει τα έξοδα μας και... Θέλω να πω... γιατί; Γιατί τώρα;! Η μαμά μου το ξέρει ότι είναι εδώ;" Ήμουν γεμάτη ερωτηματικά κι απορίες αλλά ήξερα πως ο φίλος μου δεν ήταν σε θέση να μου απαντήσει σε όλα αυτά. "Αυτό μωρό μου... θα πρέπει να το συζητήσεις μαζί τους..." μου είπε με την ίδια γλυκιά και τρυφερή προσέγγιση κι ύστερα μου έπιασε το χέρι. "Έλα... πάμε σπίτι..." Με το που ξεστόμισε αυτή τη φράση ένιωσα να πλημμυρίζω από πανικό. "Σπίτι... Χριστέ μου... ο Νάιαλλ... εγώ... του είπα..." ξεκίνησα και ένιωσα τα μάτια μου να τσούζουν από δάκρυα που πλησίαζαν.